Κυρίως για τα δύσκολα

Δεν πέρασε ούτε µια µέρα από την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ ότι µεταξύ των υποψήφιων ευρωβουλευτών του είναι και ο Νίκος Γραικός, ένας σπουδαίος απόδηµος Ελληνας που ζει από τα φοιτητικά του χρόνια στο Παρίσι, και ένα κοµµάτι του Τύπου φρόντισε να πληροφορήσει το κοινό του ότι ο 59χρονος είναι παντρεµένος µε τον Φιλίπ Ρενιέ, ακτιβιστή για την αναγνώριση της διαφορετικότητας.

Από όσα στοιχεία συγκροτούν την προσωπικότητα του Νίκου Γραικού, στον τίτλο του κειµένου προτιµήθηκε το «Παντρεµένος µε άνδρα ένας από τους υποψήφιους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ». 

Τα υπόλοιπα στοιχεία του βιογραφικού του, ότι δηλαδή από 16 χρονών οργανώθηκε στην ΚΝΕ, υπήρξε θύµα σχολικού εκφοβισµού αλλά κατάφερε να εκλεγεί πρόεδρος της µαθητικής κοινότητας για να εναντιωθεί σε αυτό, ότι πήγε στη Γαλλία το 1984 µε υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης και έπειτα από εξαετή διδασκαλία στο πανεπιστήµιο συµµετείχε στην ίδρυση του συλλόγου για τα νέα ελληνικά στη Γαλλία ενώ στην ελληνική κοινότητα ανέλαβε για πολλά χρόνια την ευθύνη της πολιτιστικής επιτροπής, έχει πλούσια πολιτιστική δράση, κ.λπ. ήρθαν σε δεύτερη µοίρα, είτε αγνοήθηκαν.

Κι όπως ήταν επόµενο, την ανακοίνωση του «µεγάλου µειονεκτήµατος» ακολούθησαν αηδιαστικά σχό λια, τύπου «το κουνάει το Μίλκο δηλαδή ο αγαπητός υποψήφιος;»

Μια ακόµα περίπτωση «δηµοσιογραφίας» που µπερδεύει κάτι οµόηχο µε τη βούρτσα. Σε αυτήν τη θλιβερή δηµοσιογραφία της κλειδαρότρυπας, που τάχα χωρίς να φταίει η ίδια δίνει πεδίο δόξης σε κάθε λογής φασίστες και οµοφοβικά τρολ, θα ήθελα να αφιερώσω την απάντηση του Νίκου Γραικού στην ερώτηση γιατί θέλουν µε τον σύντροφό του «να καταφύγουν σε έναν αποτυχηµένο αστικό θεσµό», δηλαδή να παντρευτούν. Τη διατύπωσε σε ανύποπτο χρόνο, το 2013, στην ιστοσελίδα «Συµβαίνουν εις Παρισίους… και αλλού», που είναι ελληνόφωνος ιστότοπος µε έδρα το Παρίσι:

«Οταν αγαπάς κάποιον κι έχετε µια πορεία ζωής µαζί, τον αγαπάς κυρίως για τα δύσκολα. Αν λοιπόν στο νοσοκοµείο που εγχειρίζεται δεν είσαι τίποτα, στην κηδεία του δεν είσαι τίποτα, όταν είναι βαριά άρρωστος δεν είσαι τίποτα, τότε λες ότι υπάρχουν δυο κατηγορίες πολιτών. Και παραµένεις πολέµιος της κλασικής αστικής οικογένειας, αλλά πιστεύεις ότι ίσως ο καλύτερος τρόπος να την πολεµήσεις είναι να δείξεις στην πράξη ότι υπάρχουν πολλοί τύποι οικογένειας. Κι όταν δυο φίλες µου µεγάλωναν µαζί τα παιδιά τους κι η “βιολογική” µητέρα πέθανε από καρκίνο, αν τα παιδιά δεν ήταν µόλις δεκαοκτώ χρονών θα πήγαιναν στο ορφανοτροφείο. ∆εν θέλουµε µε τίποτα να γίνουµε “µπουρζουάδες”. Αλλά ούτε κι εγώ θέλω να παίρνω τις επίσηµες προσκλήσεις που απευθύνονται στον κύριο και στην κυρία Γραικού. Θέλω να πάω µε τον σύντροφό µου που η ζωή του κι όσα έχει κάνει µέχρι τώρα µε κάνουν να νιώθω περήφανος που ζω µαζί του. Κι η καθαρά προσωπική µας ζωή δεν θα αλλάξει σε τίποτα αν παντρευτούµε µε την υποταγή σε κυρίαρχα πρότυπα»