Τα λίγα λόγια ζάχαρη…

Καλώς ή κακώς, η χώρα οδεύει σε µια µεγάλη πολιτική µάχη, των ευρωεκλογών και των εκλογών για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, σε συνθήκες ακραίας πολιτικής πόλωσης. Οσο σκληραίνει το παιχνίδι, τόσο φουσκώνουν οι υποσχέσεις, και στους πρωινούς καφέδες των κοµµατικών επιτελείων από εδώ το πάνε από εκεί το φέρνουν, όλο στο «πουγκί» του υπουργείου Οικονοµικών καταλήγει η κουβέντα. Ολοι ξέρουν άλλωστε, εδώ και χρόνια, πως η επιτυχία στην κάλπη -ή η αποτυχία- περνά από την τσέπη. Πόσω δε µάλλον σε µια χώρα σαν την Ελλάδα, ύστερα από δέκα χρόνια ύφεσης, φόρων και περικοπών που στράγγιξαν -και στραγγίζουν- πορτοφόλια.

Μόνο που στη δική µας την περίπτωση, είτε αυτό αρέσει είτε αυτό δεν αρέσει, τα πολύ δύσκολα τελείωσαν, τα δύσκολα όµως είναι ακόµη µπροστά µας. Ετσι, όπως αποδεικνύει η ροή των γεγονότων, η προώθηση πολύ γαλαντόµων ρυθµίσεων, είτε πρόκειται για δάνεια, είτε πρόκειται για οφειλές προς την Εφορία, είτε για νέα επιδόµατα, δεν είναι πάντα µια εύκολη διεργασία. Αλλο πράγµα να τα λες και να τα προαναγγέλλεις και άλλο να τα συζητάς, εάν είσαι Ευκλείδης Τσακαλώτος για παράδειγµα, στο Eurogroup και να πρέπει να εξασφαλίσεις την ισορροπία µεταξύ του θεµιτού και του ρεαλιστικά εφικτού.

Είναι δε σαφές, όσο περνάει ο καιρός, πως η ανοχή των εταίρων µας στην Ευρώπη µπορεί να είναι µεγάλη εν αναµονή ευρωεκλογών και εν µέσω των ταραχών του Brexit, δεν είναι όµως ανεξάντλητη. Ή µάλλον παραµένει ανοχή µέχρι το σηµείο που δεν ξεπερνάµε σηµεία που για τους πιστωτές είναι όρια εκείνου που στη δική τους γλώσσα συνιστά το συστηµικά ανεκτό. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, αυτό που σίγουρα προκύπτει ως συµπέρασµα είναι πως όσοι µιλούν και υπόσχονται ή κλείνουν το µάτι προς διάφορες κατευθύνσεις, για παροχές και ρυθµίσεις, καλό θα είναι να είναι προσεκτικοί.

Είναι δεδοµένο ότι µια υπόσχεση ή µια έµµεση προαναγγελία για παράδειγµα για ένα επίδοµα τύπου δώρο Πάσχα σε δηµοσίους υπαλλήλους ή συνταξιούχους είναι µια πολιτικά ελκυστική επιλογή. Το πόσο ρεαλιστική είναι όµως και ιδιαίτερα το πότε κάτι τέτοιο θα πρέπει να αποκαλυφθεί ως πρόθεση ή ως δυνητική εξέλιξη, είναι κάτι που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής. Να απλώνουµε µέχρι εκεί που φθάνει το πάπλωµα κατά τη λαϊκή ρήση. Ή, όπως λένε οι φίλοι µας οι Βρετανοί, ένα βήµα κάθε φορά.