Για την εκλογή προέδρου στο ΠΑΣΟΚ

Ο δρόμος για τις προεδρικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ στις 6 και στις 13 Οκτώβρη, είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία που έχει το κάποτε κραταιό και κυβερνητικό κόμμα της ελληνικής κεντροαριστεράς , ναμεγαλώσει ξανά ως πολιτικό, ως κοινωνικό και ως εκλογικό μέγεθος. Για να ξαναμπεί όμως σε τροχιά διεκδίκησης της εξουσίας, μαζί με άλλες προοδευτικές δυνάμεις της Ελλάδας, χρειάζεται να εκμεταλλευθεί την πολιτική συγκυρία αυτής της περιόδου, κάνοντας τη διαδικασία εκλογής προέδρου του υπόθεση της ευρύτερης μη προνομιούχας προοδευτικής ελληνικής κοινωνίας. Αν η πορεία προς τις εσωκομματικές εκλογές του Οκτώβρη περιοριστεί μόνο στον νυν κομματικό του μικρόκοσμο, τότε...

Δυστυχώς, η έναρξη της εσωκομματικής προεκλογικής περιόδου, καθώς και οι εξελίξεις των πρώτων ημερών, κάθε άλλο παρά ελπιδοφόρες είναι…

Η σύνοδος της Κεντρικής Επιτροπής, όπου ανακοινώθηκε η πορεία προς τον Οκτώβρη δεν υπήρξε αφετηρία μιας ύστατης προσπάθειας πλησιάσματος της ευρύτερης νεοελληνικής κοινωνίας, μιλώντας πολιτικά για το παρόν και το μέλλον της.

Σε μια δηλωτικό νομίζω, των προθέσεων της νυν ηγεσίας του κόμματος σύνοδο, υπήρξαμε μάρτυρες μιας διαδικασίας, όπου το κόμμα που άλλαξε την Ελλάδα προς το καλύτερο, κόμμα που φιλοδοξεί να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο ξανά, αν μπορέσει, εμφανίστηκε ως φοιτητική παράταξη, με κλακαδόρους που επευφημούν τον νυν μικρομεσαίο ηγέτη του!

Το κόμμα που επιθυμεί όπως λένε τα στελέχη του να ανοιχτεί ξανά, στα βαθιά της ελληνικής κοινωνίας, σε μια κορυφαία διαδικασία-αφετηρία νέας εποχής, δεν επέτρεψε να ακουστεί ο λόγος και ο προβληματισμός των ηγετικών του στελεχών πιο πέρα από το Κάραβελ!  Μόνον η ομιλία του νυν προέδρου Νίκου Ανδρουλάκη μεταδόθηκε ζωντανά σε ευρύτερα ακροατήρια...   

Η νυν ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έδειξε τις προθέσεις της, από την πρώτη κιόλας μέρα. Προσπαθεί να κρατήσει το δρόμο προς τις εκλογές του Οκτώβρη στα μέτρα της.  Το κάνει αυτό γιατί γνωρίζει πως αν η συμμετοχή των προοδευτικών πολιτών είναι περιορισμένη,στα μέτρα της προηγούμενης αναμέτρησης για παράδειγμα, τότε, οι πιθανότητες επανεκλογής του Νίκου Ανδρουλάκη πολλαπλασιάζονται σημαντικά.

Το πρόβλημα όμως για το νυν μικρομεσαίο ΠΑΣΟΚ, δεν είναι μόνο η νυν ηγεσία του.

H ευκολία με την οποία προκύπτουν νέες υποψηφιότητες για την διεκδίκηση της προεδρίας του, αναφέρομαι στο Μιχάλη Κατρίνη, στη Μιλένα Αποστολάκη και στη Νάντια Γιαννακοπούλου ως σήμερα, ποιος ξέρει ποιοι ή ποιες άλλοι/ες σκοπεύουν, αν σκοπεύουν να ανακοινώσουν υποψηφιότητες αύριο ή μεθαύριο, αποδεικνύει πανηγυρικά, νομίζω, πως τα ενδιαφερόμενα άτομα ή προσωπικό παιχνίδι κάνουν και προσωπικές στοχεύσεις εξυπηρετούν, ή…

Ιδέα δεν έχουν, πως η εκλογική αναμέτρηση του Οκτώβρη είναι η τελευταία ευκαιρία του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ του 12%-13%, να ξαναγίνει με πολύ κόπο, αν το βοηθήσουν και οι μελλοντικές συγκυρίες, κόμμα του 20%, ή ο βασικός κορμός μιας μελλοντικής κυβερνώσας κεντροαριστεράς στην Ελλάδα.

Οι πολλές, πρόχειρες και χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό, στοχαστικό και κοινωνικό βάρος υποψηφιότητες, κινδυνεύουν να ευτελίσουν τη διαδικασία εκλογής νέου προέδρου στο ΠΑΣΟΚ με το καλημέρα.

Οι πολλές και πρόχειρες υποψηφιότητες, κινδυνεύουν να κάνουν την 6η Οκτώβρη υπόθεση ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ κομματικών επιδιώξεων και στρατηγικών και όχι υπόθεση της ευρύτερης προοδευτικής νεοελληνικής κοινωνίας.

Οι πολλές και πρόχειρες υποψηφιότητες, αφαιρούν ζωτικό χώρο και χρόνο από τις πιο σοβαρές υποψηφιότητες, που είτε έχουν ήδη δώσει δείγματα γραφής όπως ο Νίκος Ανδρουλάκης, είτε έχουν κάτι ελπιδοφόρο, μετρήσιμο και συγκροτημένο να προτείνουν  στην ευρύτερη κοινωνία, όπως ο Παύλος Γερουλάνος.

Αυτήν την ύστατη ώρα, σ’ αυτήν την τελευταία ευκαιρία που δίνεται στο ΠΑΣΟΚ (ενδεχομένως) να ξαναγεννηθεί, πολλά από τα στελέχη του φαίνεται πως δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των στιγμών, φαίνεται πως δεν μπορούν να σταθούν στο ύψος των ευθυνών τους, δυστυχώς…

Το ίδιο ισχύει και για τον τρόπο με τον οποίο στρατεύονται, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για παράδειγμα, αρκετοί έως πολλοί υποστηρικτές και αρκετές έως πολλές υποστηρίκτριες όσων έχουν ήδη ανακοινώσει την υποψηφιότητά τους. Οι φωνές, καθώς και οι κραυγές που ακούγονται αυτές τις πρώτες μέρες, διακρίνονται για την εσωστρέφειά τους.  Απευθύνονται ανταγωνιστικά στους στρατευμένους του συρρικνωμένου κομματικού μικρόκοσμου του 12%-13%.  Δεν απευθύνονται προγραμματικά στην κοινωνία. 

Εκτίμησή μου είναι πως μόνο η υποψηφιότητα του Παύλου Γερουλάνου, ως τώρα, απευθύνεται με συγκεκριμένο προγραμματικό, προοδευτικό και κατανοητό τρόπο, στην ευρύτερη ελληνική κοινωνία. Το καλό του ΠΑΣΟΚ όμως, επιτάσσει να κάνουν το ίδιο και άλλοι/ες υποψήφιοι/ιες, αν βέβαια το μπορούν…

Όμως, ό,τι δε μπορούν να κάνουν πολλά στελέχη και μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του νυν ΠΑΣΟΚ, ή ο ενεργός κομματικός «στρατός» τους, ας προσπαθήσει να τα κάνει ο κόσμος της ευρύτερης προοδευτικής παράταξης, συμμετέχοντας μαζικά και πολιτικά στις διαδικασίες ανάδειξης νέου προέδρου στις 6 και στις 13 Οκτώβρη, υποστηρίζοντας υποψηφιότητες με προοπτική και με συγκροτημένη προοδευτική πολιτική πρόταση.

Μόνο μια μαζική συμμετοχή των προοδευτικών πολιτών, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που κάποτε ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και τώρα απέχουν, μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις εκλογής νέου προέδρου, που θα μπορέσει να ξαναδώσει προοδευτικό και κοινωνικά χρήσιμο περιεχόμενο, καθώς και προοπτική, σε αυτό το ιστορικό κυβερνητικό κόμμα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.