Η αντιμετώπιση του ρατσισμού και το πατριωτικό καθήκον

Ανέκαθεν, τα βαθιά εντυπωμένα στην ελληνική συνείδηση και σκέψη, ανθρωπιστικά ιδεώδη, επέβαλλαν στους προγόνους μας σεβασμό και συμπόνια για κάθε ξένο, πρόσφυγα, διαφορετικό. Τα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα που ακολούθησαν τις εθνικές μας ήττες, ενίσχυσαν την ιδέα πως οφείλουμε στην ίδια την υπόσταση του έθνους μας, να καταδικάζουμε κάθε τι ρατσιστικό και μισαλλόδοξο.

Η σπουδαία αυτή παράδοση αποτυπώθηκε και στην πολιτική ζωή της χώρας. Η συνολική συγκριτική επισκόπηση των ποσοστών των ακροδεξιών και ακροαριστερών κομμάτων, αποδεικνύει κατά κοινή παραδοχή, ότι η ελληνική πολιτική σκηνή δεν αποτελούσε ποτέ εύφορο έδαφος για την ανάδειξη και επικράτηση, ρατσιστικών και μισαλλόδοξων ρητορικών και μορφωμάτων. 

Ωστόσο, η οικονομική κρίση στην οποία βυθίστηκε η χώρα μας, σε συνδυασμό με μια- ομολογουμένως- μεγάλη αύξηση των μεταναστευτικών ροών, «ξύπνησε» σε ένα ποσοστό των Ελλήνων έναν λανθάνων ρατσισμό, ο οποίος δεν οφείλονταν φυσικά σε παραδοσιακά βαθιά εντυπωμένες ιδέες και αντιλήψεις, αλλά κατά μείζονα λόγο, στην ευκαιριακή δικαιολόγηση του «γιατί αποτύχαμε;».

Με την επιστροφή της Ελλάδας στην ομαλότητα, αυτό το όψιμο ρατσιστικό κύμα, περιήλθε σε ύφεση, αλλά δεν εξαλείφθηκε. Συντηρήθηκε και συντηρείται και με ευθύνη συγκεκριμένων παραγόντων του πολιτικού συστήματος που έχουν αναφορές, έστω και κεκαλυμμένες, στην ακροδεξιά και την ακροαριστερή ιδεολογία, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι το θυμικό μιας μερίδας πολιτών εξυπηρετούν την ψηφοθηρία τους.

Για τους μεν αν δεν είσαι ρατσιστής δεν είσαι πατριώτης, ενώ για τους δε, κάθε πατριώτης είναι και ρατσιστής. 

Αλλά ας το ξεκαθαρίσουμε… Ρατσισμός δεν είναι να προστατεύεις τα σύνορα σου, την εθνική σου κυριαρχία και τα κυριαρχικά σου δικαιώματα. Δεν είναι να εξοπλίζεις την πατρίδα σου, με σκοπό να ενισχύσεις την αποτρεπτική της ισχύ. Δεν είναι να ανέχεσαι το έκνομο απλά και μόνο επειδή τυχαίνει να έχει διαφορετικά ταυτοτικά χαρακτηριστικά και τέλος, ρατσισμός δεν είναι να σέβεσαι και να προάγεις την παράδοση και τις αξίες σου.

Αντίστοιχα, πατριωτισμός δεν είναι να περιθωριοποιείς το ξένο απλά και μόνο επειδή έχει αλλότρια χαρακτηριστικά. Δεν είναι η τέλεση πλημμελημάτων και κακουργημάτων υπό τον μανδύα ενός υποτιθέμενου φόβου για την «εκτράχυνση του έθνους». Εν τέλει, πατριωτισμός δεν είναι η ρητορική μίσους απέναντι σε κάθε άνθρωπο που υπέπεσε στο «ολίσθημα», να είναι διαφορετικός από σένα και πρέπει να «τιμωρηθεί» γι’ αυτό.

Κάθε εφαρμογή πολιτικών αγνού πατριωτισμού γεννά την συμπερίληψη. Μια συμπερίληψη η οποία μας χωράει όλους. Περιλαμβάνει στην υπόσταση της, κάθε υγιές και ειρηνικό μέλος της κοινωνίας με σεβασμό στα χαρακτηριστικά του, χωρίς να το κρίνει για αυτά.

Ως απτή αποτύπωση της συμπεριληπτικής κοινωνίας που οραματιζόμαστε, η επαναλειτουργία του Εθνικού Συμβουλίου κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας , κάθε νομοθετική μας παρέμβαση που αυστηροποιεί το πλαίσιο ποινής για τα εγκλήματα που εμφανίζουν ρατσιστικά χαρακτηριστικά, κάθε κυβερνητικός σχεδιασμός που υλοποιείται λαμβάνοντας υπόψιν την εξάλειψη των διακρίσεων, αποτελεί επιταγή του πατριωτικού μας καθήκοντος.

Το ίδιο πατριωτικό καθήκον και όραμα, μας επιβάλλει να δουλέψουμε περισσότερο. Να χτυπήσουμε τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία στη ρίζα τους. Στη κατεύθυνση αυτή, σχεδιάζουμε ήδη πολιτικές που εκτός της αυστηρής τιμωρίας κάθε παραβάτη, στοχεύουν στην πρόληψη, με καμπάνιες και εκστρατείες ευαισθητοποίησης, με μνημόνια συνεργασίας με φορείς που έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους και εμπιστεύεται η κοινωνία, όπως η Ύπατη Αρμοστεία, με δράσεις και παρεμβάσεις στους χώρους εργασίας και σε όλο το φάσμα της κοινωνίας των πολιτών.

Φαίνεται, πως ο ρατσισμός δεν αποτελεί απλά ένα κοινωνικό φαινόμενο, αλλά μια μάστιγα που διαβρώνει τις αρχές και υπονομεύει τις αξίες που αγαπάμε ως έθνος. Δεν είναι υπεράσπιση του πολιτισμού, είναι προσβολή των αξιών που κάνουν τον πολιτισμό μας σπουδαίο. Δεν είναι η διαφύλαξη της παράδοσης, είναι προδοσία των ανθρωπιστικών ιδεωδών που αποτελούν το θεμέλιο του πολιτισμού μας. Απεναντίας, ο αληθινός πατριωτισμός που απαιτεί την υπεράσπιση του έθνους, συνίσταται στην εξάλειψη των προκαταλήψεων και της μισαλλοδοξίας. Μας καλεί να απορρίψουμε την σκόπιμη και επικίνδυνη διαστρέβλωση που εξισώνει τον πατριωτισμό με τον ρατσισμό και τον αναγάγει σε ένα ευτελές εργαλείο πολιτικού λαϊκισμού. Μας επιτάσσει να μην αφήσουμε κανέναν πίσω.