Η αγάπη θάλλει στα ερείπια

Του Νίκου Ξυδάκη

Οι αποκαρδιωμένοι της κρίσης ας περάσουν από την Οµόνοια. Ας αφεθούν στη ροή, στη µελαχρινή ή ξανθόλαλη ανθρωποθάλασσα, σε φώτα, σε ηλιόφως, καλύτερα στο γλυκό παραλυτικό µούχρωµα κατά τις οκτώ. Εκείνη την ώρα άνθρωποι συναθροίζονται στην κλειστή εξώθυρα του Μπαγκείου. Το θρυλικό τσιλλερικό κτίριο, ξενοδοχείο, γαλακτοπωλείο, καφέ σαντάν, εκκολαπτήριο ποιητών, καλλιτεχνών και µποέµ, επί έναν αιώνα, συναρπαστικό κέλυφος και κουφάρι στον 21ο αιώνα, φιλοξενεί τα όνειρα του παρόντος µας. Ελληνες καλλιτέχνες προσφέρουν ζεστές αγκαλιές, όταν η πλατεία εισέρχεται στο λυκόφως των ονείρων.

Ο πολύσηµος ολοζώντανος ερειπιώνας του Μπαγκείου είναι µια ελπιδοφόρα µεταφορά, υλικότατη, για την Ελλάδα σήµερα: Σε ωθεί να αφήσεις πίσω τη µεµψιµοιρία και τη µαυρίλα, να πατήσεις στο παρελθόν, και να φιλήσεις, να δαγκώσεις, να ρουφήξεις το παρόν. Τη ζωή. Ετσι, υποθέτω, σκέφτηκαν η οµάδα Blow Up και η σκηνοθέτις Ελένη Καλαρά, για να στήσουν στο Μπάγκειον τη θραυσµατική πρισµατική πολυπαράσταση «Αγάπη (ή φαντάσµατα ενός µη τόπου)». Εικαστικές εγκαταστάσεις, περφόρµανς, µονόλογοι, κείµενα λογοτεχνικά, φιλοσοφικά, θεατρικά, τραγούδια, µουσικές, τοπία θορύβων, φώτα και σκοτάδια, βηµατισµοί, ένα πορτρέτο του Παζολίνι, ένα κείµενο του Πεντζίκη, ένα τραγούδι του Πάριου και ένα του Κοέν, νερό, ψωµί,νερό, πάγος, νερό, κρασί, στάρι, αίµα, σώµα, αγγίγµατα, φιλιά, αγκαλιές, χορός. Πόση Ελλάδα, πόση Μεσόγειος και πόση ανθρωπότητα µέσα σε 120 λεπτά.

Η «Αγάπη» στο Μπάγκειον δεν περιγράφεται εύκολα, περιέχει και µεταδίδει τόσο πολλά, στον καθένα θα πει αυτά που ’χει ανάγκη να ακούσει, αυτά που του λείπουν ― φτάνει να ’χει ανοιχτά τα µάτια της ψυχής. (Μου λέει ότι η αγάπη είναι διαρκές σκάνδαλο, για το οποίο σήµερα δεν µιλάµε καν, µια φευγαλέα ουσία, ασύλληπτη, εντούτοις άνευ της οποίας ουδέν.)

Η «Αγάπη» στο Μπάγκειον είναι ένα πάµπλουτο φτωχό θέατρο, teatro povero, στο οποίο οι θεατές περπατούν µες στη φαντασµαγορία της πόλης και στις µικρές εκρήξεις αισθηµάτων και υπάρξεων που σκάνε στις αίθουσες του τρίτου ορόφου, είναι υπερδραµατικά ταµπλό βιβάν στον µαγικό, ακάλυπτο, ψίθυροι και τριγµοί µαρµάρων, είναι µια περικύκλωση της αγάπης: Είναι δυνατόν να συµβεί; Ποιον αγαπούµε; Ποιος µας αγάπησε; Μας χάιδεψε; Μας θέλησε και µας συγχώρεσε; Το poltergeist της αγάπης µάς στοιχειώνει, όπως το Μπάγκειον το στοιχειώνουν µποέµ, χορεύτριες, ηθοποιοί, πότες, χαµένες ψυχές, περαστικοί, πλάνητες και πλανεµένοι. Η «Αγάπη» είναι αυτοχρηµατοδοτούµενη παραγωγή, χειροποίητη και κολεκτιβίστικη, οδηγηµένη από το όραµα και το πείσµα της Ελένης Καλαρά· και είναι καρπός µιας µυστικής Αθήνας που παράγει τέχνη: στις κολεκτίβες του Εµπρός και του Green Park, συγκεκριµένα, αλλά και στις οµάδες που τιτιβίζουν απελευθερωτικά σε δεκάδες-εκατοντάδες µικροσκηνές καφενεία στέκια, χωρίς χορηγούς, χωρίς δηµοσιότητα, αλλά µε µια έκκεντρη φλόγα, µε γνώση, µελέτη, πάθος, ταλέντο.

Η «Αγάπη» είναι συνάντηση και σύµπραξη: ηθοποιοί, εικαστικοί, οι παρέες των επιµελητών τέχνης και των πρώην µπλόγκερ, καταληψίες και πλάνητες, άνθρωποι καλλιεργηµένοι και δηµιουργικοί, ό,τι βλάσταινε τα περασµένα χρόνια, χαµηλόφωνα και ουσιαστικά, και ανθίζει τώρα, ανθίζει διαρκώς, δίνει ωθήσεις αισιοδοξίας, κουράγιου και αυτογνωσίας. Είναι µάθηµα ανάταξης της χώρας. Η «Αγάπη» µού µετακένωσε αίσθηµα συνανήκειν, ότι συµπορεύτηκα µε άξιους ανθρώπους σε έναν ορίζοντα γεγονότων, και µε έκανε περήφανο καθώς έβλεπα τα Ελληνόπουλα να τελετουργούν: η τέχνη και η ζωή θάλλουν πάντα µες στα ερείπια.

Ο Νίκος Ξυδάκης είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ