Παναγία των Παρισίων: Ενδοθρησκευτική διαµάχη τύπου «Ιλουµινάτι»

Μπορεί να είναι στην επιφάνεια το κυπριακό δράµα, οι Δίδυµοι Πύργοι, το ποιος σκότωσε τον Κένεντι, το Μπατακλάν, τώρα η Νοτρ Νταµ, αλλά υπάρχει µια ρουτίνα σταθερή, απέθαντη, επίµονη και διαχρονική: η αναζήτηση του «πραγµατικού φταίχτη». Ακόµη και σε ιστορικά γεγονότα που δεν δίνουν, λόγω εποχής, διεύθυνση και τηλέφωνο ενός ενόχου, κάθε τόσο παρουσιάζεται µια πρωτότυπη ιδέα για τον θάνατο του Μεγαλέξανδρου, το «άγνωστο» Ευαγγέλιο που τα λέει όλα, ένας ιστορικός που ψεύδεται ή το από πότε υπάρχουν πιρούνια. Είναι ένα σπορ που φαίνεται να έχει ενδιαφέρον.

Η εξέλιξη της ρουτίνας αυτής έχει κανόνες που τηρούνται. Πρώτα η ζέση του δράµατος ή του γεγονότος. Οι µαρτυρίες, η σαστισµένη κοινή γνώµη, η άρνηση κάθε επίσηµης εκδοχής που θεωρείται πουληµένη από χέρι. Ακολουθούν οι ερµηνείες, πρώτα θεωρητικές, µετά µε στοιχεία επιλεγµένα. Δηλαδή υπάρχει ένας χρόνος έκπληξης, µετά ωρίµανσης, και τέλος η σιωπή, επειδή ξεχνάµε εύκολα.

Στην περίπτωση της Νοτρ Νταµ και επειδή ζούµε υπό το Διαδίκτυο, άρα κάθε γνώµη πέφτει στο τραπέζι αστραπιαία, η αµέλεια ενός ατυχήµατος πρόλαβε να κάνει µια βόλτα στους τζιχαντιστές, σε ενδοθρησκευτική διαµάχη τύπου «Ιλουµινάτι», σε µέτρηµα ναών που πήραν φωτιά, και προσφάτως σε ένα βραχυκύκλωµα σε αναβατόρι. Ακόµη κι αν αυτοί που ερευνούν καταλήξουν σε µια εκδοχή, και µάλιστα µε στοιχεία, αυτοί που έχουν διαµορφώσει άλλη γνώµη δεν χάνονται. Μιλάνε µεταξύ τους και του ενός η δοξασία γίνεται κτήµα των οµοϊδεατών του. Με νέα, συνεχώς, επιχειρήµατα. Μέσω του συνδυασµού µε άλλες περιπτώσεις. Σε αυτό ίσως φταίει η επιµονή των συγγραφέων αστυνοµικών µυθιστορηµάτων, όπου ο δολοφόνος είναι κρυµµένος πίσω από θεωρίες που δεν ευσταθούν στο τέλος. Είναι µια καλή αναγνωστική άσκηση για πολλούς, που καµιά φορά καταλήγει στο «ποιος πυροβόλησε τον Τζέι Αρ» ή πώς τελειώνει το «Game of Thrones».

Ηδη άκουσα και διάβασα πως φταίει ο Μακρόν που µαζεύει πρωτοφανή όγκο εκατοµµυρίων για να αποκαταστήσει τον καθεδρικό ναό. ∆ιότι δεν υπάρχει πιο ισχυρό φάρµακο για τη γενική ανασφάλεια από µια ρουτίνα που επιµένει.