Περί ευρωκάλπης...

Αυτό µας συµβούλευσε («strongly recommended» στη γλώσσα των υπολογιστών) ο εκπρόσωπος Τύπου της Κοµισιόν, Μαργαρίτης Σχοινάς. Σε περίπτωση που δεν το κάνουµε -είπε σε οµιλία του στο Αριστοτέλειο- «τότε απεµπολούµε το δικαίωµα να συνδιαµορφώσουµε τις εξελίξεις».

Ασε που δίνουµε «επιπλέον όπλα σε όσους ονειρεύονται την καταστροφή της Ευρώπης». Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που βλέπει κάθε χρόνο τα ποσοστά συµµετοχής στις ευρωεκλογές να είναι στο 42% και σε καθοδική πορεία, πλαγίως «µας τη λέει».

Κάτι του είδους ότι αδιαφορούµε για όσα γίνονται στην Ευρώπη και πως κάνουµε µεγάλο λάθος. Είναι όµως έτσι τα πράγµατα, κ. Σχοινά; Γιατί κοιτάζοντας π.χ. τα στατιστικά του δηµοψηφίσµατος της 5ης Ιουλίου του 2015 βλέπω άλλα πράγµατα: Η συµµετοχή των πολιτών ήταν σε πολύ υψηλότερα επίπεδα. Παρότι η Κοµισιόν δεν έκανε τότε εκκλήσεις για συµµετοχή του κόσµου. Μάλλον το αντίθετο επιδίωξε, σε ορισµένες µάλιστα περιπτώσεις αρκετά φορτικά.

Αρα µάλλον δεν είναι οι πολίτες της Ελλάδας (και κατ’ επέκταση κάθε ευρωπαϊκής χώρας) που δεν ενδιαφέρονται για τις σχέσεις µε τις Βρυξέλλες. Εχουν σκεφτεί το ενδεχόµενο να θεωρούν οι πολίτες ότι συµβαίνει ακριβώς το αντίθετο; Να πιστεύουν ότι κανείς δεν τους λογαριάζει εκεί στην πρωτεύουσα του Βελγίου; Πάντως αυτό δείχνουν οι απανωτές «χυλόπιτες» στην ΕΕ κάθε φορά που µια ολοκλήρωσή της (π.χ. Ευρωσύνταγµα, Βρετανία) τέθηκε στην κρίση των πολιτών µε δηµοψήφισµα. Οταν ρωτήσει κανείς αξιωµατούχους της Ευρωπαϊκής Ενωσης σαν τον Μαργαρίτη Σχοινά γιατί συµβαίνει αυτό, απαντούν συνήθως µε γενικολογίες περί «ενίσχυσης του εθνικισµού».

Μετά πάλι λένε ότι φταίνε τα κράτη. Γιατί δεν ενηµερώνουν τους πολίτες τι κάνει η Κοµισιόν γι’ αυτούς. Μόνο που όταν η µία χώρα µετά την άλλη πέφτουν στα «προγράµµατα προσαρµογής», δύσκολα πείθουν. Πόσω µάλλον τα κοινωνικά στρώµατα που «πληρώνουν το µάρµαρο», δηλαδή τα χαµηλότερα. Ας δουν τι συµβαίνει στην Ελλάδα, στην Ιβηρική, στη Γαλλία. Για να µην τον στενοχωρώ όµως µόνο τον Μαργαρίτη Σχοινά, θα συµφωνήσω µαζί του στην αρχική του έκκληση: Ναι, πρέπει να πάµε στις κάλπες και να ψηφίσουµε αυτό που πιστεύουµε. Γιατί ακόµη και αν αγνοήσει κανείς αυτή την «Ευρώπη», δεν σηµαίνει ότι θα τον αγνοήσει κι εκείνη.