Οι επτά στους οκτώ

Ο ένας στους δέκα Ευρωπαίους ψηφοφόρους θα ψηφίσει ακροδεξιούς σχηµατισµούς, όπως εκτιµούν µερικοί έγκυροι αναλυτές, ενώ άλλοι λένε ότι θα είναι ο ένας στους οκτώ. Αλλά το ζήτηµα δεν είναι ο ένας στους οκτώ, αλλά οι υπόλοιποι επτά.

Ο ενδόμυχος φόβος του πολιτικού συστήµατος είναι ότι, αν εξαιρέσουµε ένα σχετικά χαµηλό ποσοστό ανθρώπων που αντιµετωπίζουν ως λοξούς τους ακροδεξιούς λαϊκιστές, οι υπόλοιποι είναι σε κάποιο βαθµό ευπρόσβλητοι στο δεξιό-λαϊκιστικό κήρυγµα.

«Ευπρόσβλητοι» δεν σηµαίνει ότι θα πάνε µεθαύριο να ψηφίσουν τους λοξούς. Αυτό δεν το κάνουν ή δεν το κάνουν ακόµη. Ευπρόσβλητοι σηµαίνει ότι ελκύονται από τη λόξα. Ητοι, από τη φαντασίωση ότι, αν στείλουµε µια µεραρχία στα Εξάρχεια, αν πετάξουµε τους Πακιστανούς στη θάλασσα και αν εξορίσουµε όλους τους τοξικοµανείς, η Ελλάδα θα ξαναγίνει η χώρα του Μεγαλέξανδρου και το βράδυ δεν θα κλειδώνουµε τις πόρτες.

Με άλλα λόγια η σαγήνη των «right-populists» είναι διπλή: Η υπόσχεση για την επιστροφή σε ένα ανύπαρκτο παρελθόν και η ανέκκλητη παραίτηση από τη λογική. Ετσι, το πραγµατικό ερώτηµα για τις ευρωεκλογές δεν είναι τι ποσοστό θα πάρουν τα µεγαλύτερα κόµµατα, αλλά πόσοι πολίτες στους δέκα σαγηνεύονται από το ενδεχόµενο µιας οµαδικής φυγής από την πραγµατικότητα.

δεν σηµαίνει ότι µεθαύριο ψηφίζω την άκρα ∆εξιά. Σηµαίνει όµως ότι τα µηνύµατά της έχουν απήχηση εντός µου. Οτι αρχίζει να λειτουργεί στο µυαλό µου ένας µηχανισµός υπεραπλούστευσης, ο οποίος λίγο λίγο υπονοµεύει την ικανότητά µου να αντιλαµβάνοµαι την πολυπλοκότητα των προβληµάτων και την αντικαθιστά µε έναν µηχανισµό του τύπου «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι». Και όταν φτάνω στο σηµείο να πιστεύω ότι ο κόσµος χωρίζεται στους κακούς πολιτικούς και στον αγνό λαό, ο ένας στους οκτώ έχει ήδη γίνει ένας στους επτά και πάµε βουρ για τον έκτο.