Υποκρισίας το ανάγνωσµα

Υποκρίνονται όσοι ισχυρίζονται ότι σοκαρίστηκαν από το πόσο χαµηλά έπεσε το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης στη Βουλή κατά την πρώτη ηµέρα συζήτησης για την παροχή ψήφου εµπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Η ποιότητα της πολιτικής κριτικής τα τελευταία χρόνια, χτυπώντας θερµοκρασίες Σαχάρας, έχει υποστεί τέτοιες αλλοιώσεις, που οι δηλητηριώδεις παρενέργειές της είναι κάτι περισσότερο από εµφανείς στην ίδια την κοινωνία. Σε αυτήν, δε, τη δυσάρεστη κατάσταση έχει αφήσει το αρνητικό αποτύπωµά της η πλειονότητα των κοµµάτων.

Ως εκ τούτου η διαπίστωση της προέδρου του ΚΙΝΑΛ αµέσως µετά τη µετωπική σύγκρουση του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωµατικής αντιπολίτευσης πως οι αντιπαραθέσεις υψηλών τόνων δίνουν τροφή στον µύλο της Χρυσής Αυγής και της ακροδεξιάς µάλλον άστοχη είναι. Υπάρχουν δεκάδες γραπτές ανακοινώσεις του κόµµατός της και άλλες τόσες δηλώσεις στελεχών της διανθισµένες µε εκφράσεις και τσιτάτα που εµπεριέχουν «τοξικότητα» ανάλογη µε καφενειακού επιπέδου κουβέντες.

Οµως όλη αυτή η υποκριτική συζήτηση γίνεται γιατί κάποιοι φρόντισαν να δυναµιτίσουν το κλίµα στη Βουλή. Και αυτήν τη φορά δεν ευθύνεται ο «συνήθης ύποπτος» Πολάκης. Ο αναπληρωτής υπουργός χρησιµοποιήθηκε ως «παγιδευµένο» όχηµα για να προκληθεί µια έκρηξη για την οποία όχι µόνο δεν υπάρχει ανάληψη ευθύνης, αλλά αντιθέτως καταγράφεται προσπάθεια µετάθεσής της.

Ο πρόεδρος της ΝΔ, ξεχνώντας προφανώς το περιεχόµενο της πρωτολογίας του στη Βουλή, γεµάτο από προσωπικές προσβολές και υπαινιγµούς για ζητήµατα ηθικής τάξης, επιχείρησε να εµφανιστεί ως το «θύµα» της επίθεσης. Ισχυρίστηκε πως ο ίδιος ήταν που προκλήθηκε από τον πρωθυπουργό σε έναν «καβγά», εποµένως δεν µπορούσε να αφήσει τίποτα να πέσει κάτω. «Επέλεξα να κάνω κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνω συνήθως: να απαντήσω» είπε αφοπλιστικά σε συνέδριο του Οικονοµικού Επιµελητηρίου Ελλάδος. Κάπου εδώ σταµατά κάθε προσπάθεια προσέγγισης των γεγονότων µε ψυχραιµία και λογική.

Τα πρόσφατα γεγονότα εξηγούν, ωστόσο, τον λόγο για τον οποίο ο αρχηγός της αξιωµατικής αντιπολίτευσης αποφεύγει µια τηλεοπτική αναµέτρηση µε τον... δεύτερο Τσίπρα. Σε ένα ντιµπέιτ υπάρχουν κανόνες και θεµατικές ενότητες. Ο συµµετέχων οφείλει να απαντήσει για την οικονοµία, την κοινωνία, το περιβάλλον, τις επιχειρήσεις, για ό,τι τέλος πάντων ερωτηθεί. Και µάλιστα σε προκαθορισµένο χρόνο. Στη Βουλή µπορεί συνειδητά να βρεθεί εκτός θέµατος διαβάζοντας µε προσήλωση ό,τι έχει επιλέξει να πει...