Η θεωρία του κενού

Σε μια άλλη χώρα, ίσως η συζήτηση που έχουν ξεκινήσει ορισµένα στελέχη του Ποταµιού θα είχε ένα ενδιαφέρον: ζητούν αυτόνοµη πορεία του κόµµατος – αλλά και να προσδιορίσει από τώρα η ηγεσία τους ότι θα συνεργαστεί µετεκλογικά µε τη Νέα ∆ηµοκρατία. Καθόλου ασυνήθιστο για κάποιες ευρωπαϊκές χώρες: τα κόµµατα προσέρχονται στην κάλπη έχοντας προσδιορίσει µε ποιους θα µπορούσαν να συνεργαστούν – σε κάποιες περιπτώσεις, µάλιστα, γίνονται και προκαταρκτικές συζητήσεις. Είναι όµως αυτή η ελληνική περίπτωση; Και, τέλος πάντων, είναι αυτή η περίπτωση του Ποταµιού; Οι δηµοσκοπήσεις έχουν προεξοφλήσει µια αναιµική παρουσία του κόµµατος που ίδρυσε ο Στ. Θεοδωράκης: µετά τις επιτυχίες του 2012, τα πράγµατα ήλθαν ανάποδα – και η εµφάνισή του στην εκλογική διαδικασία που οδήγησε στη δηµιουργία του Κινήµατος Αλλαγής, πριν από έναν χρόνο, ήταν καταστροφική. Αλλά ακόµα κι αν τα γκάλοπ έδιναν ελπίδες για κοινοβουλευτικό διαβατήριο στο Ποτάµι, η διαµάχη των στελεχών του για να επιλέξουν από τώρα εταίρο θα τις αφαιρούσε. Είπαµε, µπορεί σε άλλες χώρες να είναι κάτι το συνηθισµένο, αλλά στη χώρα µας αν πει κάποιος εκ των προτέρων ότι την επόµενη µέρα θα συνεργαστεί µε τον τάδε ή τον δείνα, απλώς δίνει έναν σοβαρό λόγο στους ψηφοφόρους του να προτιµήσουν εξαρχής τον τάδε ή τον δείνα. Βέβαια, εκείνοι που το ζητούν έχουν τον λόγο τους – ο οποίος είναι προσωπικός: «δεν έγινε δεκτή η πρότασή µου και αποχωρώ ησύχως για να πάω στη Νέα ∆ηµοκρατία». Εντάξει, βρε παιδιά, αλλά γιατί τέτοια αγωνία; Ο κόσµος το ‘χει τούµπανο κι εσείς κρυφό καµάρι. Είναι σαν αυτό που ζητούν ορισµένοι από την κυρία Φώφη Γεννηµατά – να επιλέξει εκ των προτέρων µε ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει: στρατηγικός αντίπαλος ο ΣΥΡΙΖΑ, λέει ο ένας, στρατηγικός αντίπαλος η ∆εξιά, λέει ο άλλος. Υπάρχει ποτέ περίπτωση οι ψηφοφόροι να επιλέξουν ένα κόµµα µε βάση τις προθέσεις του για συγκεκριµένη συνεργασία; Θα επιλέξουν τον... συνεργάτη και θα ξενοιάσουν... Η πολιτική συµπίεση της Κεντροαριστεράς και του ευρύτερου χώρου του Κέντρου είναι δεδοµένη – άλλωστε, πρόκειται για ένα γενικότερο ευρωπαϊκό φαινόµενο: δεν είναι παράξενο που οι Σοσιαλδηµοκράτες της Γερµανίας, οι οποίοι καταρρέουν σε κάθε εκλογική αναµέτρηση στα κρατίδια, στρέφονται στη λάµψη του Αλέξη Τσίπρα, προσδοκώντας κάποιο αντίδωρο ψήφων από τους πρώην της άλλοτε κραταιάς αριστερής τους πτέρυγας. Ωστόσο, στην πολιτική δεν υπάρχουν δανεικά. Είτε η Κεντροαριστερά θα προχωρήσει µε διµέτωπους -και η επόµενη µέρα θα είναι µία άλλη µέρα- είτε θα βρεθεί κάτι για να καλυφθεί το κενό.