Το ΚΚΕ άντεξε

Τα διλήµµατα που τέθηκαν από τα κόµµατα εξουσίας µπροστά στην κάλπη δεν ήταν αµελητέα. Ηταν κάτι παραπάνω από ισχυρά. Αλλωστε, το κλίµα θύµιζε περισσότερο εθνικές παρά ευρωπαϊκές εκλογές. Το ποιος θα είναι πρώτο κόµµα, αποκτώντας το πλεονέκτηµα στον δρόµο προς τις βουλευτικές κάλπες, δεν µπορεί να θεωρηθεί δευτερευούσης σηµασίας ζήτηµα.

Παρ’ όλα αυτά, το ΚΚΕ εξακολουθεί να παρουσιάζει αξιοθαύµαστη -για την εποχήαντοχή. Για τον Περισσό σηµαντικότερο από το αποτέλεσµα αυτό καθ’ αυτό είναι ότι η «αιµορραγία» του 2012 έχει κλείσει. Από τον Ιανουάριο του 2015 και µετά έχει µπει ξανά σε τροχιά αύξησης των ποσοστών του. Μικρή µεν, σταθερή δε.

Η «κυβερνώσα Αριστερά» δεν µοιάζει θελκτική στους ψηφοφόρους του. Ακόµα και εκείνοι που το στηρίζουν κριτικά, χωρίς να ταυτίζονται σε όλα µαζί του, το επιλέγουν για τους αντίθετους λόγους από εκείνους που συνήθως επιλέγουν οι πολίτες να στηρίξουν ένα κόµµα. Επειδή αρνείται πεισµατικά να ενσωµατωθεί στη λογική της διαχείρισης του συστήµατος. Γιατί, κουβαλώντας πείρα 100 ετών, δεν δέχεται να ανταλλάξει τη κοσµοθεωρία του µε οφίτσια. ∆ιότι επιλέγει να πορευτεί σε δρόµο αντίθετο από εκείνον που επιλέγουν τα «αστικά» κόµµατα. Για να είναι -αυτό που στον Περισσό έχουν ονοµάσει- «λαϊκή αντιπολίτευση».

Εποµένως, κάθε ψήφος που κέρδισε από πολίτες που δεν ανήκουν στο στενό πυρήνα των ψηφοφόρων του κόµµατος, είναι επί της ουσίας στήριξη σε αυτήν τη στρατηγική. Τα προηγούµενα χρόνια η επιλογή του ΚΚΕ να µη συµµετάσχει στο «αλισβερίσι» της εξουσίας τού στοίχισε σε ψήφους. Λοιδορήθηκε από εχθρούς και «φίλους» που διερωτώντο δηµόσια αφού «δεν θέλει να κυβερνήσει ποια η χρησιµότητά του;». Σήµερα η ανυποχώρητη αυτή στάση το σταθεροποιεί, ενώ του δίνει τη δυνατότητα να βαδίσει αποφασιστικά πάνω στη γραµµή που χάραξε το 19ο Συνέδριό του. Στην ανασύνταξη, δηλαδή, του εργατικού κινήµατος, που θα είναι το πρώτο αλλά και το πιο αποφασιστικό βήµα για την ενίσχυσή του.