Η ακτινογραφία μιας ήττας

Ήταν η Συμφωνία των Πρεσπών που κόστισε στον Τσίπρα, υποστηρίζουν πολλοί αναζητώντας τα αίτια πίσω από την αναπάντεχα βαριά εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις 26 Μαΐου. Όχι, όχι, έφταιγε περισσότερο εκείνη η «13η σύνταξη» που ανακοινώθηκε μεν προεκλογικά εν μέσω τυμπανοκρουσιών αλλά τελικώς δεν καταβλήθηκε ολόκληρη, αντιτείνουν άλλοι. Οι αιτίες της ήττας θα μπορούσαν, βέβαια, να αναζητηθούν και αλλού, ανάλογα με την (προ)διάθεση εκείνου που τις αναζητεί: στην «αλαζονική συμπεριφορά» που χρεώνουν ορισμένοι σε μερίδα κυβερνώντων, στη «λάθος εικόνα» που μετέδιδαν στον πρωθυπουργό στενοί συνεργάτες του (μια «λάθος εικόνα» που οδήγησε και σε «λάθος» στρατηγικές), στις «ανίερες» συμμαχίες με «ξένες» πολιτικές δυνάμεις (πρόσωπα προερχόμενα από τους Ανεξάρτητους Έλληνες, το ΠΑΣΟΚ, την Ένωση Κεντρώων) που δημιούργησαν σύγχυση ως προς την ιδεολογική ταυτότητα της κυβέρνησης… σε εκείνη την φωτογραφία από το κότερο… στο χαροκαμένο Μάτι με τους δεκάδες νεκρούς… στην «υπερφορολογημένη» μεσαία τάξη… στο οικονομικά καταστροφικό πρώτο πεντάμηνο της διακυβέρνησης με υπουργό τον Βαρουφάκη… στην αίσθηση της «ανομίας» (Εξάρχεια, Ρουβίκωνας). Από την άλλη πλευρά, βέβαια, ευθύνες θα μπορούσαν να αναζητηθούν και στους καταγγελλόμενους «μηχανισμούς παραγωγής ψευδών ειδήσεων» της αντιπολίτευσης που έφτασαν στο σημείο να γίνονται θέμα στο «Columbia Journalism Review» αλλά… ακόμη και στους «ευεργετηθέντες» πλην όμως «αχάριστους» Έλληνες ψηφοφόρους που «πήραν ό,τι ήταν να πάρουν και τώρα γυρνούν την πλάτη σε εκείνον που τους στάθηκε χωρίς να καταλαβαίνουν τι ψηφίζουν». Υπάρχει, όμως, και μια άλλη διάσταση. Μήπως τελικά η κυβέρνηση Τσίπρα ήταν μια κυβέρνηση «ειδικού σκοπού», όχι στα δικά της μάτια, αλλά στα μάτια πολλών άλλων εντός και εκτός των συνόρων, έστω ασυναίσθητα; Μια κυβέρνηση που ήρθε για να κοντράρει τους δανειστές ικανοποιώντας το εθνικό θυμικό, προτού τελικώς εφαρμόσει το μνημόνιο χωρίς όμως να ανοίξει μύτη στη χώρα. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορούσαν να επιτύχουν εκεί όπου ο Τσίπρας πέτυχε (λόγω προτέρου έντιμου βίου) τα τελευταία χρόνια, συνδυάζοντας τα φαινομενικώς ασυνδύαστα (συγκυβέρνηση με ΑΝΕΛ, συμπόρευση «Αριστεράς» με ΗΠΑ και Ισραήλ) υπό την ομπρέλα αγνών προθέσεων και ηθικών πλεονεκτημάτων. Ο καιρός, όμως, πέρασε. Και το εάν τελικώς η κυβέρνηση Τσίπρα ήταν «ειδικού σκοπού» ή όχι, θα το κρίνουν όσα έπονται, όχι τον Ιούλιο αλλά σε βάθος τετραετίας.