Το διπλό ιστόρηµα

Κυρίως ως προς την κατεύθυνση, την πορεία που θα λάβουν στο άµεσο µέλλον οι δύο προπορευόµενοι πολιτικοί σχηµατισµοί. Ενδιαφέρον υπάρχει και για τα µικρότερα κόµµατα, αλλά σαφώς περιορισµένο.

Στις προθέσεις του Αλέξη Τσίπρα, ίσως ένα λουτρό ειλικρίνειας είναι απαραίτητο. Σύµφωνοι, το περιβάλλον δεν ήταν ευνοϊκό, καθώς ουσιαστικά ένας άνθρωπος ανέλαβε το βάρος της εκστρατείας και προφανώς περισσότεροι σύµβουλοι του συνήθους έλεγαν τις ιδέες και τις θεωρίες τους... Αλλά τώρα η προσγείωση είναι απαραίτητη και δεν είναι τόσο επικίνδυνη: ο ίδιος βρίσκεται σε θέση να διορθώσει την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, αποφασίζοντας σε ποια απόχρωση του πολιτικού φάσµατος θα κινηθεί. Η Αριστερά, απ’ όπου προήλθε, δεν έχει άλλον χώρο εξουσίας παρά τον χώρο που ο ίδιος θα επιλέξει. Εάν η προς τα κεντροαριστερά στροφή του συνοδευτεί από την κατάλληλη πλαισίωσή του από έµπειρο πολιτικό προσωπικό και όχι από λησµονηµένους αναβιωτές άλλων εποχών, οι εκλογές θα έχουν ενδιαφέρον.

Το αντίθετο πρόβληµα αντιµετωπίζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Θα υπάρξουν επιστροφές και προσελεύσεις στελεχών υπό διαρκή πληθωριστική πίεση. Ολοι θέλουν να πάνε µε τον νικητή. Η επέκταση είναι σίγουρη, αλλά µπορεί και να απλωθεί σε στέρφα χωράφια. Το κόµµα του χρειάζεται γρήγορο και αποτελεσµατικό «βάθος πεδίου». Πέντε χρόνια εκτός εξουσίας είναι πολλά. Και το µέλλον έχει πολλά βάρη και βαρίδια.