Η επόµενη µέρα των ευρωεκλογών

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών άλλαξε το πολιτικό σκηνικό. Η χώρα οδεύει προς εθνικές εκλογές. Η Ν∆ χτυπά την πόρτα της αυτοδυναµίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη βαριά ήττα χωρίς να καταλάβει ακόµα τι έχει γίνει. Το ΚΙΝΑΛ κατάφερε να σταθεροποιηθεί ως ισχυρός τρίτος πόλος. Μικρά κόµµατα εξαφανίστηκαν και η ακροδεξιά επανεµφανίζεται µε µια πιο ήπια εκδοχή, χωρίς δηλαδή τον επιθετικό µιλιταρισµό της Χρυσής Αυγής.

Ανακατατάξεις που σηµατοδοτούν τη «µεταµνηµονιακή» εποχή και µένει φυσικά να αποτυπωθούν στις εθνικές κάλπες. Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ δεν εντοπίζεται µόνο στη ρήξη µε τη µεσαία τάξη. Είναι κυρίως η ήττα της αλαζονείας της εξουσίας, ο κυνισµός ότι «όλα γίνονται», οι µεταγραφές µε υπουργικά και βουλευτικά ανταλλάγµατα. Είναι µε µια φράση η αναβίωση του παλαιοκοµµατισµού. Η άνοδος της Ν∆ είχε χορηγό τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγµα η περίπτωση Πατούλη. Ενας αµφιλεγόµενος χαρακτήρας, ένας παραδοσιακός δεξιός, έγινε νοµαταίος από την τραγική διαχείριση της Ρ. ∆ούρου στην Περιφέρεια Αττικής.

Η αντιµετώπιση της συντηρητικής µεταστροφής δεν είναι τώρα µια εύκολη υπόθεση. Συνδέεται άλλωστε µε τον αναδυόµενο δεξιό λαϊκισµό σε όλη την Ευρώπη. Προϋποθέτει σοβαρούς επαναπροσδιορισµούς της προοδευτικής πλευράς µε καινούργια ατζέντα πολιτικής. Η υπόθεση του κοινωνικού κράτους, ας πούµε, απαιτεί όχι τη λογική για επιδοµατικές πολιτικές (που συνήθως είναι τα ψίχουλα των νεοφιλελεύθερων επιλογών), αλλά ένα νέο µοντέλο οικονοµίας που θέτει στο επίκεντρο την παραγωγική θέση απασχόλησης. Μια νέα θεµατολογία δηλαδή που ξεφεύγει από στερεότυπα που σήµερα δεν έχουν αξία.

Ας σκεφτούµε έστω και για λίγο την αλλαγή παραδείγµατος στο µοντέλο ανάπτυξης µε βάση την οικολογία, την κλιµατική αλλαγή και τις προτεραιότητες που απορρέουν από µια τέτοια µατιά. Την επένδυση στην έρευνα, την καινοτοµία, τις νέες τεχνολογίες. Αλλα πράγµατα από τα συνηθισµένα. Στην αντιµετώπιση της ∆εξιάς δεν µπορεί να υπάρξει µια ρετρό αντιπαράθεση. Και αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να θυµίζει Μένιο Κουτσόγιωργα µε την περίφηµη µάχη «ανάµεσα στο φως και στο σκοτάδι», το ΚΙΝΑΛ οφείλει να αντιτάξει µια πιο σοβαρή γραµµή. Αυτήν της σοσιαλδηµοκρατίας που θέτει στα κεντρικά ζητήµατα το καθολικό βασικό εισόδηµα, την αειφόρο ανάπτυξη, την προστασία δηµόσιων αγαθών, τη στήριξη της επιχειρηµατικότητας, την εθνική συνεννόηση για τα µεγάλα προβλήµατα.

Το ΚΙΝΑΛ µπορεί να αποτελέσει την εναλλακτική λύση στη συντηρητική παράταξη. Είναι ο φορέας της ευρωπαϊκής σοσιαλδηµοκρατίας που συνενώνει το ΠΑΣΟΚ, την ανανεωτική Αριστερά, το προοδευτικό Κέντρο. Αρκεί να µη µένει προσκολληµένο στο παρελθόν, στο σύνδροµο της ιστορικής δικαίωσης. Το µέλλον απαιτεί νέες απαντήσεις σε έναν κόσµο που αλλάζει διαρκώς. Είναι ευθύνη και υποχρέωση της ∆ηµοκρατικής Παράταξης να ξαναπιάσει το νήµα των µεγάλων µεταρρυθµιστικών θέσεων απέναντι σε µια Ν∆ που θα βυθίζεται µέσα στον δεξιό λαϊκισµό που επαναφέρει αργά, αλλά σταθερά το «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» µε τα συµφραζόµενα µιας βαθιάς συντηρητικής αντίληψης. Αυτή η αντιπαράθεση έχει ενδιαφέρον