Μετακινήθηκε το σκηνικό προς τα... Δεξιά

Ετσι και τώρα το ίδιο γίνεται µε την ερµηνεία των πολιτικών µετατοπίσεων που καταγράφηκαν από το αποτέλεσµα των ευρωεκλογών. Απαντες εστιάζουν στην ποσοστιαία διαφορά που έχει η Νέα ∆ηµοκρατία από τον ΣΥΡΙΖΑ. Βλέπουν δηλαδή τη διαµορφούµενη πολιτική ηγεµονία της δεξιάς παράταξης. Παραβλέπουν όµως τη συνολική µετατόπιση του πολιτικού σκηνικού προς τα δεξιά. Επίδικα και αντιθέσεις, όλα ένα κλικ πιο δεξιά. Ακόµη και οι πολιτικές αποτιµήσεις. Ειδικά µάλιστα αυτή της ήττας του κυβερνώντος κόµµατος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες ευρωεκλογές έχασε 902.162 ψήφους σε σύγκριση µε αυτές που πήρε τον Ιανουάριο του 2015. Προφανώς, για να χάσει ένας πολιτικός σχηµατισµός σχεδόν ένα εκατοµµύριο ψηφοφόρους µέσα σε 4 χρόνια, πρέπει να γίνει κάτι πραγµατικά κοµβικό. Σε κάθε περίπτωση, κάτι πολύ πιο σηµαντικό από το ύφος κάποιων υπουργών. Πολύ πιο σοβαρό από το να βγουν φωτογραφίες σε ένα σκάφος. Πιο βαθύ από µια επιτυχηµένη ή αποτυχηµένη επικοινωνιακή τακτική.

Αρα η κοινή λογική µάς οδηγεί στις κορυφαίες και κεντρικές πολιτικές επιλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ τον Αύγουστο του 2015 υιοθέτησε το 3ο µνηµόνιο και αυτοµάτως περίπου 320.000 ψηφοφόροι τον άφησαν, εγκαταλείποντας οι περισσότεροι από αυτούς και τη σχέση τους µε την κάλπη. Ο λόγος είναι προφανής.

Τον Σεπτέµβριο του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε ένα «µνηµόνιο µε ανθρώπινο πρόσωπο». Μια πολιτική που σήµερα παραδέχονται ευθέως τα στελέχη του πως αν και ήταν αναγκαστική, στον πυρήνα της ήταν νεοφιλελεύθερη. Από τον Σεπτέµβριο έως και την 26η Μαΐου ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε επιπλέον 582.088 ψήφους. ∆ηλαδή πολίτες που προφανώς ανακάλυψαν πως δεν υφίσταται «ανθρώπινο» µνηµόνιο, αλλά µόνο φόροι, µερική απασχόληση, εργασιακή ανασφάλεια, φτώχεια. Τόσο απλό αλλά και τόσο αληθές.

Αυτή είναι η συνθήκη που οδήγησε ένα µέρος -όχι πλειοψηφικό- αυτών των ψηφοφόρων στη Νέα ∆ηµοκρατία και τους περισσότερους στην ιδιώτευση. Το αν αυτό µπορεί να αναστραφεί είναι µια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Οµως σίγουρα δεν περνάει από αυθαίρετους -ενίοτε αντιεπιστηµονικούςορισµούς της «µεσαίας τάξης» που υποτίθεται ότι κρίνει τα αποτελέσµατα και τους συσχετισµούς.