Τώρα που δεν υπάρχει πια ο... µπαµπούλας των µνηµονίων;

Για άλλη µία φορά το Ασφαλιστικό και οι συντάξεις µπαίνουν στο επίκεντρο της πολιτικής προεκλογικής αντιπαράθεσης. Η αιτία είναι µάλλον προφανής: Ο πλέον ευαίσθητος και πολυπαραγοντικός µηχανισµός της χώρας αγγίζει 2,6 εκατοµµύρια συνταξιούχους και 3,5 εκατοµµύρια εργαζόµενους. ∆ηλαδή, µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλα τα νοικοκυριά. Κάθε παραµετρική αλλαγή µπαίνει σε όλα τα σπίτια. Και, κυρίως, σε όλες τις τσέπες.

Μήπως, όµως, για τον ίδιο ακριβώς λόγο το ασφαλιστικό, που ειρήσθω εν παρόδω χτίζεται µε βάσει αναλογιστικές µελέτες σε βάθος 50ετίας, θα έπρεπε να διαµορφώνεται και να ωριµάζει σε συνθήκες διακοµµατικής συναίνεσης; Μήπως θα έπρεπε να µένει εκτός του στενού εκλογικού κύκλου, καθώς συνιστά συµβόλαιο µεταξύ των γενεών και κατεξοχήν πεδίο άσκησης της διαγενεακής και κοινωνικής δικαιοσύνης; Στην Ελλάδα, όµως, η συναίνεση ήταν διαχρονικά, όπως αποδεικνύει η Ιστορία, ένα πράγµα δύσκολο – αν όχι ακατόρθωτο...

Στην παρούσα συγκυρία, και ενώ το µελάνι της µεταρρύθµισης του 2016 δεν έχει καλά καλά στεγνώσει, προλειαίνεται το έδαφος για νέες παρεµβάσεις. Από τη µια η κυβέρνηση προωθεί συνεχώς αλλαγές σε πτυχές του νόµου που δεν «περπάτησαν» στην κοινωνία, από την άλλη η αντιπολίτευση υπόσχεται την ανατροπή βασικών αρχών του.

∆εν υποστηρίζει, φυσικά, κανείς πως οι δύστροπες πλευρές ενός νόµου που προκαλούν στρεβλώσεις δεν πρέπει να αλλάζουν. Το αντίθετο, µάλιστα. Καλό θα ήταν, όµως, τέτοιες ρυθµίσεις, που µοιραία επηρεάζουν εκατοµµύρια ζωές, να διαµορφώνονται εξαρχής µε δύσκολες συνθέσεις απόψεων σε επιτροπές «σοφών» από όλο το πολιτικό φάσµα. Εδώ θα αντιτείνουν πολλοί ότι σε συνθήκες µνηµονιακής ασφυξίας συχνά δεν υπάρχει χρόνος για συναίνεση και σύνθετες διαβουλεύσεις.

Τώρα, όµως, που δεν υπάρχει πια ο... µπαµπούλας των µνηµονίων; Τώρα περισσότερο ίσως από ποτέ η συναίνεση µοιάζει µε άπιαστο όνειρο. Και αυτό επειδή στο ρινγκ του ασφαλιστικού θα συγκρουστούν δύο κυρίαρχα µοντέλα και δύο διαµετρικά αντίθετες ιδεολογίες. Ο... πόλεµος επικεντρώνεται µεταξύ των αναδιανεµητικών και κεφαλαιοποιητικών συστηµάτων, ενώ η µητέρα των µαχών θα δοθεί για ένα µεικτό σύστηµα µε αναβαθµισµένο τον ρόλο του ιδιωτικού τοµέα στον δεύτερο πυλώνα. Εν όψει αυτής της σύγκρουσης οι «σοφοί» ακονίζουν τα επιχειρήµατά τους. Καθώς η εξίσωση στο Ασφαλιστικό δεν ήταν, δεν είναι και ούτε ποτέ θα είναι εύκολη...