Καλοκαίρι στο Αιγαίο

Η προσπάθεια της Αγκυρας να πραγµατοποιήσει -ή έστω να δείξει ότι πραγµατοποιείγεωτρήσεις εντός της Αποκλειστικής Οικονοµικής Ζώνης της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας είναι προφανώς ένας θαλάσσιος «Αττίλας».

Μια επιθετική ενέργεια – και ας µην έχει να κάνει µε µια απόβαση, όπως το 1974. Πρόκειται για σαφή παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωµάτων της Κύπρου, που είναι µέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η οποία δεν µπορεί να µείνει ασυγκίνητη – σαν να µιλάµε για ένα επεισόδιο, κάπου στον πλανήτη. Ο δρόµος είναι δεδοµένος: οι κυρώσεις για την Αγκυρα πρέπει να µπουν στο τραπέζι. Αλλιώς η τουρκική πλευρά θα κλιµακώσει την επιθετικότητά της.

Ωστόσο είναι σαφές ότι η συγκυρία είναι ιδιαίτερα σύνθετη σε ό,τι αφορά τους λόγους που οδηγούν την πλευρά Ερντογάν στις επιθετικές κινήσεις. Οπως είναι γνωστό, η άµµος στην κλεψύδρα της προµήθειας των S-400 τελειώνει, όπως και η υποµονή των Ηνωµένων Πολιτειών για την Αγκυρα.

Παράλληλα, η Τουρκία είναι αποµονωµένη και στη Μέση Ανατολή, κάτι που προφανώς την καθιστά ακόµα πιο επικίνδυνη. Και το κυριότερο, η απόλυτη κυριαρχία του Ερντογάν στο εσωτερικό της τουρκικής κοινωνίας, που ξεκίνησε την εποχή του αποτυχηµένου πραξικοπήµατος, τώρα πια αµφισβητείται. Και η τάση εξαγωγής εσωτερικών κρίσεων στο Αιγαίο και στην Κύπρο είναι ιστορικά διαπιστωµένη.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η αντίδραση της ελληνικής πλευράς δεν µπορεί να έχει στοιχεία πρωτοτυπίας. Πίσω απ’ όλες τις κινήσεις της Αγκυρας, αυτό που κυριαρχεί είναι ασφαλώς η προσπάθεια δηµιουργίας τετελεσµένων, που θα φέρουν την ελληνική πλευρά -Ελλάδα και Κύπρο- σε θέση αδυναµίας.

Και αυτό το αντιλαµβάνονται όλα τα κόµµατα εξουσίας στη χώρα µας – πράγµα που σηµαίνει εκ των πραγµάτων ότι η εθνική γραµµή είναι δεδοµένη.

Με την έννοια αυτή, πρέπει να εξαντληθεί κάθε διπλωµατική δυνατότητα για τη συγκρότηση µιας κοινής ευρωπαϊκής στάσης απέναντι στην Τουρκία, µε ό,τι κάτι τέτοιο συνεπάγεται για τις κινήσεις Ελλάδας και Κύπρου στην ευρωπαϊκή σκακιέρα. ∆εν µπορούµε, όπως είναι προφανές, να διεκδικούµε την επιβολή κυρώσεων προς την Αγκυρα µέσω της δηµιουργίας ενός ευρωπαϊκού µετώπου, αν δεν συµβάλουµε στη διαµόρφωση αυτής της κοινής γραµµής και σε όλα τα υπόλοιπα ζητήµατα.