Διόδια στη Μεσόγειο

Η ιδέα είναι απλή. Να εφαρµόσουµε στη Μεσόγειο ό,τι ισχύει στην Αττική: ∆ηλαδή πληµµύρες, πυρκαγιές και διόδια. Προσέξτε τα πλεονεκτήµατα. Πρώτον, η θάλασσα δεν κινδυνεύει από πληµµύρες. Ας βρέξει επί των κυµάτων και ας πληµµυρίσει ο βυθός. ∆εύτερον, η θάλασσα δεν κινδυνεύει από πυρκαγιές. Σαράντα εµπρηστές να κάψουν το νερό, οι φωτιές θα σβήσουν µόνες τους. Τρίτον, η θάλασσα κινδυνεύει από τα διόδια, όπως ακριβώς και η Αττική.

Διότι εκεί που πηγαίνει το πλοίο, τσουπ, βλέπει µπροστά του τις µπάρες και αρχίζει και ψάχνεται για κέρµατα. Και καλά, αν το ποσό είναι στρογγυλό. Βγάζεις, ας πούµε, τρία ευρώ και τα δίνεις. Αν όµως είναι ψιλά, άντε να βρεις δύο και ογδόντα να πληρώσεις τον ταµία. Ασε που αν του δώσεις τάλιρο και πάρεις τα ρέστα τυλιγµένα στο εισιτήριο, θα διαπιστώσεις πόσο µοιάζουν τα βουλγαρικά στουτίγκια µε τα ευρωπαϊκά σεντς πολλή ώρα µετά την αποµάκρυνση εκ του ταµείου.

Η µέθοδος που προτείνω έχει ως εξής: Πρώτον, η Κύπρος θα εκχωρήσει στην Αττική Οδό την εκµετάλλευση της επιφάνειας των υδάτων -προσέξτε παρακαλώ τη λέξη «επιφάνεια», για να µην έχουµε παρεξηγήσεις- σε ολόκληρη την ΑΟΖ της. ∆εύτερον, η Αττική Οδός θα βάλει µπάρες απ’ όπου περνάει το «Φατίχ» και θα ζητά από τον καπετάνιο διόδια σε κάθε διέλευση.

Την πρώτη φορά θα ζητήσει δύο ευρώ και ογδόντα λεπτά, τη δεύτερη τρία ευρώ καθαρά και την τρίτη τρία και τριάντα. Επειδή όµως η λίρα πέφτει συνέχεια, κάθε φορά ο καπετάνιος θα ξεπαραδιάζεται. ∆ιότι διόδια 2,80 ευρώ µε 7 λίρες το ευρώ κάνει σχεδόν είκοσι λίρες, αλλά 3,30 µε 9 λίρες το ευρώ (που θα πάει λίαν προσεχώς) κάνει τριάντα λίρες. Με τον τρόπο αυτόν (που θα είναι δυσάρεστος για την Τουρκία, οπότε θα δικαιωθεί και ο κ. Σηµίτης) λίγο λίγο θα τους φάµε το πετρέλαιο που θα τραβάνε από τη θάλασσα, µέχρι που ο καπετάνιος να πει «άι σιχτίρ, χαΐρι δεν έχει» και να γυρίσει άπρακτος στη χώρα του. Και τότε κρατικοποιούµε την Αττική Οδό και τελειώνει η ιστορία