Το δεκαήμερο της κάλπης και του Βοκάκιου

Το δεκαήµερο που απέµεινε στην κλεψύδρα του χρόνου µέχρι να στάξει και ο τελευταίος κόκκος άµµου, εντός κάλπης πια, φέρνει στον νου ένα άλλο Δεκαήµερο, εκείνο του Ιταλού ποιητή Βοκάκιου.

Σε ένα από τα διηγήµατα του Giovanni Boccaccio οι ήρωες Τοφάνο και Μαργαρίτα θυµίζουν κάπως την πολιτική ζωή του τόπου.

Ο ζηλιάρης Τοφάνο κλειδώνει τη γυναίκα του έξω από το σπίτι ένα βράδυ σκοτεινό. Η Μαργαρίτα όµως πανούργα κι έξυπνη -ως γυναίκα- αντιστρέφει τους όρους, µε αποτέλεσµα να βρεθεί έξω από το σπίτι ο Τοφάνο, αντιµετωπίζοντας πλέον τις φωνές και τις ύβρεις της συζύγου του.

Ετσι έχει η ιστορία πάνω-κάτω και θα ήταν κουραστικό να περιγράψουµε λεπτοµέρειες. Αλλού είναι το θέµα: Κάτι τέτοιο γίνεται και στα πολιτικά πράγµατα µε το «ζεύγος» των κοµµάτων που διεκδικούν την εξουσία.

Στο ίδιο «σπίτι» ζουν, στην Ελλάδα· ο ένας πλάι στον άλλον, µε τον έναν ή τον άλλο τρόπο, µε κοινή ζωή και κοινά ενδιαφέροντα. Ο ένας ζηλεύει τον άλλον και θέλει να του πάρει την εξουσία του «σπιτιού». Πότε ο ένας µένει έξω, πότε ο άλλος. Τα έξυπνα «τεχνάσµατα» οδηγούν τους «θυρωρούς» (τον λαό ας πούµε καλύτερα) να µπάζουν πότε τον έναν και πότε τον άλλον εντός. Αυτός που µένει έξω συνήθως φωνάζει και απειλεί εκείνον που µπαίνει µέσα.

Κι εκείνος που απολαµβάνει τη θαλπωρή του «οίκου», αναλόγως του πόση δύναµη έχει και πόσο ελέγχει τους «κλειδοκράτορες» που ρυθµίζουν το άνοιξε-κλείσε της εξώπορτας, τόσο παραµένει υπό τη σκέπη της εξουσίας.

Οι πονηριές δεν λείπουν ποτέ. Ο φθόνος για το ζεστό και κερδοφόρο «εντός της οικίας» δεν κατασιγάζει ποτέ και εν Ελλάδι το ζεύγος (συνήθως) παραµένει το ίδιο: Ο Αριστερός και η ∆εξιά. Πότε ο ένας µέσα, πότε η άλλη απ’ έξω και άντε ξανά το ίδιο.

Και οι «θυρωροί» µοιραίοι και τάλανες, πάντα εκεί ν’ ακούν τα παρακάλια και τα κλάµατα και τα τεχνάσµατα και τις υποσχέσεις και να βλέπουν τα χαµόγελα του «απ’ έξω» και τις απειλές του «από µέσα» και να λυγίζουν.

Και πάντα οι «µέσα» και οι «έξω» βασιλιάδες κι άρχοντες και πάντα αυτοί στην πόρτα φουκαράδες κι ανήµποροι να καταλάβουν τα «µηχανεύµατα» και τις παγίδες. Και πάντα εκεί µε τα κλειδιά στο χέρι...