Ο φόβος της «πασοκοποίησης»

Αν υπάρχει µία λέξη που προκαλεί ανησυχία για τον ΣΥΡΙΖΑ της «επόµενης µέρας», αυτή δεν είναι άλλη από τη λεγόµενη «πασοκοποίηση». ∆εν τη θέλει ούτε ο Τσίπρας («κανείς δεν θέλει να γίνει ΠΑΣΟΚ»), δεν την θέλουν ασφαλώς ούτε τα στελέχη της Κουµουνδούρου. Είτε αυτά που τάσσονται καθαρά υπέρ της µαζικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ είτε αυτά που εµφανίζονται πιο διστακτικά, ανησυχώντας κυρίως για µια «άλωση» των ιδεών και των αξιών του κόµµατός τους.

Τι σηµαίνει, όµως, «πασοκοποίηση»; Οχι ασφαλώς το να µετεξελιχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα µαζικό, σύγχρονο, ανοιχτό κόµµα για να εκφράσει µια πλατύτερη κοινωνική και προοδευτική συµµαχία, καταλαµβάνοντας τον χώρο που εκπροσωπούσε τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 το ΠΑΣΟΚ. Αυτό που ονοµάζεται µεγάλη δηµοκρατική και προοδευτική παράταξη. Ούτε το να αποκτήσει ισχυρά ερείσµατα στα συνδικάτα, στους χώρους δουλειάς, στα επιµελητήρια, στη νεολαία, στην κοινωνία των πολιτών.

Η ιδέα της «πασοκοποίησης» τροµάζει ως προς τη δηµιουργία εσωτερικών συνθηκών που θα επιτρέψουν την ανάδειξη ισχυρών κοµµατικών µηχανισµών που θα διαγκωνίζονται για τον έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ και -σε περίπτωση ανάληψης της εξουσίας- για το µοίρασµα της πίτας. Για τη δηµιουργία ενός ΣΥΡΙΖΑ που θα διαβρωθεί από τις νοοτροπίες του κακού και διεφθαρµένου ΠΑΣΟΚ, τµήµα του οποίου δεν δίσταζε να βουτά το δάχτυλο στο βάζο µε το µέλι. Σε µία από τις τελευταίες προεκλογικές συνεντεύξεις του, ο Τσίπρας είχε υπερτονίσει πως ούτε ένας υπουργός της κυβέρνησής του δεν µπορεί να κατηγορηθεί ότι υπέκυψε στις «Σειρήνες» της διαπλοκής ή µιας ανώδυνης αρπαχτής.

Εποµένως, ναι, µια τέτοιας µορφής «πασοκοποίηση» είναι παράδειγµα προς αποφυγήν. Οµως υπάρχει και ακόµη µία πτυχή της που θα µπορούσε να αποτελέσει «πιλότο» για τον µαζικό ΣΥΡΙΖΑ του αύριο. Το σηµερινό ΚΙΝΑΛ, χθεσινό ΠΑΣΟΚ, καταφέρνει και στέκεται σε µονοψήφια ποσοστά γύρω στο 7%-8% γιατί στηρίζεται στις οργανώσεις του και στην ενεργοποίησή τους. ∆ιόλου τυχαία, το ΚΙΝΑΛ συγκέντρωσε τα µεγαλύτερα ποσοστά του στην περιφέρεια και καταβαραθρώθηκε στην Αττική και στα µεγάλα αστικά κέντρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τολµήσει το άνοιγµα προς την κοινωνία και να συνοµιλήσει µαζί της. Το παράδειγµα των αυτοδιοικητικών εκλογών, µε τον ΣΥΡΖΑ να κλείνεται και πάλι στο καβούκι του, δείχνει τον δρόµο. Το έκανε το 2014, το επανέλαβε το 2019, το τρις εξαµαρτείν, όµως, δεν συγχωρείται…