Η ανάπτυξη στα χρόνια της χολέρας

Hταν το New Deal του Φραγκίσκου Ρούσβελτ που έσωσε τις ΗΠΑ από τη Μεγάλη Υφεση ή αν δεν ερχόταν ο Β’ Παγκόσµιος Πόλεµος θα βυθίζονταν ακόµα περισσότερο στην εσωστρέφεια και στον κρατισµό; Τα πενταετή πλάνα ανάπτυξης στην κοµµουνιστική Κίνα και τη Σοβιετική Ενωση θα είχαν καλύτερο αποτέλεσµα αν δεν βραχυκύκλωναν στη γραφειοκρατία και τη διαφθορά των καθεστωτικών υπαλλήλων;

Η απότοµη ανάδυση της µεσαίας τάξης από τον Ανδρέα Παπανδρέου τη δεκαετία του ’80 θα είχε θέσει τις βάσεις για σταθερή αναπτυξιακή πορεία αν ταυτόχρονα είχαν δηµιουργηθεί οι κρατικές υποδοµές και είχε προχωρήσει ικανοποιητικά η εκπαίδευση και κατάρτιση των νέων; Εκ των υστέρων δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Οι σχεδιασµοί και τα ευχολόγια προσκρούουν πάντα στην πραγµατικότητα – ιδίως όταν πρόκειται για την ελληνική πραγµατικότητα.

Το ίδιο συµβαίνει και µε την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μέσα σε µόλις 15 µέρες έχει αναθεωρήσει βασικές προεκλογικές θέσεις της: από τη στελέχωση της δηµόσιας διοίκησης και την επιλογή γενικών γραµµατέων, έως την αλλαγή του ασφαλιστικού Κατρούγκαλου και τον στόχο της µείωσης των πρωτογενών πλεονασµάτων. Στον νευραλγικό τοµέα της ανάπτυξης δεν αρκούν οι κινήσεις εντυπωσιασµού, ούτε επιτρέπονται καθυστερήσεις.

Οι επενδύσεις πρέπει να ξεκολλήσουν. Η επιτάχυνση της διαδικασίας αδειοδότησης και η µείωση της γραφειοκρατίας, η ελάττωση των φόρων και η εφαρµογή των νέων τεχνολογιών στον επενδυτικό χάρτη είναι θετικά µέτρα. Είναι αυτονόητα µέτρα που πρέπει να στηριχθούν µε στόχο τη διευκόλυνση και την ανακούφιση πολιτών και επιχειρήσεων.

Οι γενικόλογες κατευθύνσεις, όµως, δεν είναι αρκετές. Η έλλειψη σοβαρών µελετών, απότοκη της παραλυτικής στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ, για τον πιθανό αντίκτυπο των κολοσσιαίων επενδύσεων στον εµπορικό ιστό της Αθήνας προκαλεί εύλογες ανησυχίες για το µέλλον των µικροµεσαίων επιχειρήσεων και των εµπόρων. Των µικρών και µεσαίων επιχειρήσεων που αποτελούν το 99,9% του επιχειρηµατικού κόσµου και απασχολούν το 87% του εργατικού δυναµικού στη χώρα. Των µικρών και µεσαίων επιχειρήσεων (µεσαία τάξη) που αποτέλεσαν το «αντικείµενο του πόθου» προεκλογικά για όλα τα κόµµατα του δηµοκρατικού τόξου, χωρίς να τύχουν αναφοράς στις προγραµµατικές δηλώσεις του νέου υπουργού Ανάπτυξης της κυβέρνησης της Νέας ∆ηµοκρατίας. Ακούσαµε για τη διάσωση µια µεγάλης πτωχευµένης εταιρείας, αλλά τίποτα για το αργό και πολύπλοκο πτωχευτικό δίκαιο που ταλαιπωρεί το σύνολο των επιχειρήσεων.

Ούτε, βεβαίως, για τις θέσεις εργασίας των 300 ευρώ µηνιαίως. Η οικονοµική θεώρηση του «growth» ως αυτοσκοπού και η αποτυχηµένη συνταγή της άκριτης απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας στο όνοµα της ανάπτυξης δεν πείθουν. Είναι η ίδια συνταγή που οδήγησε στην οικονοµική συρρίκνωση κατά 25% και σταθεροποίησε την υψηλή ανεργία, η ίδια συνταγή που κατατάσσει την ελληνική οικονοµία στις πέντε πιο «µίζερες» οικονοµίες παγκοσµίως (Bloomberg misery index). Σήµερα απαιτείται ευρύτερη συνεννόηση και συνέργεια για να µην ξαναγυρίσουµε στα χρόνια της χολέρας. Επιτέλους, ύστερα από µί α δεκαετία κρίσης και άγονης αντιπαράθεσης, ας µιλήσουµε µε ρεαλισµό, χωρίς κοµµατικές παρωπίδες.

Γράφει ο Μιχάλης Κατρίνης, βουλευτής Ηλείας - Κίνηµα Αλλαγής