Πόσο λάθος είμαστε, πόσο αδιόρθωτοι παραμένουμε

Ηταν για ακόμη μία φορά απολαυστικός. Οπως ήταν μέσα στο παρκέ, όπως ήταν και εκτός αυτού, κάθε φορά που του προσφερόταν μικρόφωνο για να εκφραστεί, στην πραγματικότητα για να (μας) παραδώσει μαθήματα μπάσκετ, αλλά και της κοσμοθεωρίας του.

Ο Ρικ Πιτίνο, στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Βασίλη Παπαθεοδώρου και στο sdna.gr και για την οποία κάθε φιλόδοξος δημοσιογράφος θα ήθελε να βρισκόταν στη θέση του υποβάλλοντος ερωτήσεις, να έπαιρνε μία τζούρα άλλης κουλτούρας, όπως αυτή που έφερε στο ΟΑΚΑ και στην Ελλάδα ο Αμερικανός προπονητής, είπε πολλά, έδειξε περισσότερα.

Φανέρωσε την αγάπη που εισέπραξε στο μικρό διάστημα των έξι μηνών που έμεινε στην Αθήνα, αλλά και την ευγνωμοσύνη που νιώθει απέναντι στον Παναθηναϊκό, τους διοικούντες τον, αλλά και τους φιλάθλους της ομάδας του «τριφυλλιού».

Ο Ρικ Πιτίνο είναι σπάνια περίπτωση ανθρώπου. Δεν αποτελεί μόνον μεγάλη μορφή του παγκοσμίου μπάσκετ, αλλά ένα άτομο φιλοσοφημένο, που έχει τον τρόπο του να σε κερδίζει. Κέρδισε τους παίκτες του, τον κόσμο του Παναθηναϊκού, αλλά και τους αντιπάλους οπαδούς. Ολοι αναγνώρισαν την αξία του. Εκ των υστέρων, εννοείται. Στην Ελλάδα, τη χώρα της αμφισβήτησης των πάντων και των εύκολων κρίσεων επί παντός επιστητού, ο 66χρονος Αμερικανός προπονητής, όταν τον περασμένο Δεκέμβριο, λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, αποδέχθηκε την πρόταση-πρό(σ)κληση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να εργαστεί, για πρώτη φορά στη διάρκεια της εντυπωσιακής του προπονητικής καριέρας, εκτός ΗΠΑ, χαρακτηρίστηκε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως ο άνθρωπος που ήρθε να κάνει «αρπαχτή», που ήρθε να πάρει το εφάπαξ της συνταξιοδότησής του από το μπάσκετ.

Οσοι απέφυγαν, επιμελώς, να παίξουν φουλ επίθεση κατά της επιλογής Πιτίνο, έφτασαν να διατηρούν τις επιφυλάξεις τους για το κατά πόσο θα μπορούσε να προσαρμοστεί στην ελληνική πραγματικότητα, να μάθει την ομάδα, να βρει το κουμπί της και να το γυρίσει, εν μέσω, μάλιστα, αγωνιστικών υποχρεώσεων και απανωτών εκτός έδρας αποτυχιών στη Euroleague.

Κι όμως, ο Ρικ Πιτίνο, η τεράστια αυτή μορφή του παγκοσμίου μπάσκετ, κατάφερε το σχεδόν ακατόρθωτο. Να αλλάξει – επί τα βελτίω – την εικόνα της ομάδας, να την κάνει, με δυο λέξεις, ομάδα. Να της δώσει αγωνιστική ταυτότητα, να αξιοποιήσει σχεδόν στο έπακρον τις αγωνιστικές δυνατότητες κάθε παίκτη, να επιτελέσει ένα μεγάλο θαύμα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Η μεταμόρφωση της ομάδας ήταν τόσο θεαματική, που όλοι αναρωτιόμαστε, αν παρέμενε στον Παναθηναϊκό, μέχρι πού θα μπορούσε να έφτανε η ομάδα στη Euroleague στη νέα αγωνιστική περίοδο;

Το ερώτημα αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί. Το μόνο που διδαχθήκαμε (;) από αυτήν την ιστορία είναι ότι βιαζόμαστε να κρίνουμε, θεωρώντας εαυτούς αυθεντίες. Και παρά τις τόσες και τόσο άστοχες εκτιμήσεις μας, την επόμενη φορά που κάποιος… Πιτίνο θα έρθει στα μέρη μας, πάλι, χωρίς να βουτήξουμε τη γλώσσα στο… μυαλοδοχείο, θα σπεύσουμε να επικρίνουμε ή να θριαμβολογήσουμε για κάποια επιλογή. Λες και αν αποφύγουμε να εκτεθούμε, θα κατηγορηθούμε για έλλειψη γνώσεων ή ανάληψης ρίσκου.

Ενα είναι βέβαιο: όσοι Πιτίνο και να έρθουν στην Ελλάδα, εμείς θα παραμένουμε ξερόλες και αδιόρθωτοι.