Χίος- θάνατος 19χρονου: Αναζητώντας «ευθύνες» και «συγγνώμες» στην Ελλάδα

Την τελευταία του πνοή άφησε λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της Κυριακής 19χρονος από το Μαρούσι Αττικής, ο οποίος βρισκόταν για διακοπές στη Χίο. Σε παιχνίδι μπάσκετ, στο γηπεδάκι της Δασκαλόπετρας, η μπασκέτα αποκολλήθηκε με αποτέλεσμα να πέσει πάνω στον άτυχο νεαρό, ο οποίος με τη σειρά του σωριάστηκε αιμόφυρτος στο έδαφος. Παρά τις τιτάνιες προσπάθειες των διασωστών του ΕΚΑΒ που έσπευσαν στο σημείο για την παροχή πρώτων βοηθειών και τη μεταφορά του στο Νοσοκομείο της Χίου, αλλά και των ιατρών, ο νεαρός δεν τα κατάφερε, με αποτέλεσμα να καταλήξει λίγη ώρα αργότερα.

Όχι, τον 19χρονο δεν τον σκότωσε το μπάσκετ, τον πήρε από τη ζωή η παντελής αδιαφορία του κράτους. Πέρασαν δεκαετίες ολόκληρες χωρίς καμία συντήρηση και χωρίς να αναρωτηθεί κάποιος για το επίπεδο ασφαλείας του μικρού γηπέδου στη Δασκαλόπετρα της Χίου – πόσα άλλα, παρόμοια, υπάρχουν στη χώρα μας. Και έπρεπε να έρθει ο θανάσιμος τραυματισμός και ο τραγικός θάνατος του 19χρονου για να αρχίσει να κινητοποιείται, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ο κρατικός μηχανισμός με -κατ’ αρχάς- αυτοψία στον χώρο του τραγικού περιστατικού.

Αντίστοιχα, η Εισαγγελία Πρωτοδικών Χίου διέταξε επείγουσα προκαταρκτική έρευνα, ενώ οι υπηρεσίες του δήμου Χίου έχουν ξεκινήσει σαφάρι αναζήτησης προκειμένου να διαπιστώσουν ποια χρονολογία τοποθετήθηκε η μπασκέτα, επί ποιας δημοτικής αρχής, με ευθύνη ποιου εργολάβου και, φυσικά, εάν η τοποθέτησή της έγινε με βάση τους κανόνες ασφαλείας. Για την υπόθεση συνελήφθη και τέθηκε υπό κράτηση ο δήμαρχος Χίου, Μανώλης Βουρνούς, ο οποίος εμφανίστηκε αυτοβούλως, τα ξημερώματα της Δευτέρας, στο αστυνομικό τμήμα Χίου. Στη συνέχεια, αφέθηκε ελεύθερος. Σύμφωνα με πληροφορίες, η δικογραφία που σχηματίστηκε για την τραγωδία περιλαμβάνει βαρύτατες κατηγορίες, οι οποίες θα αποδοθούν, όταν υπάρξει κάποιο πόρισμα, επί παντός υπευθύνου. Βρες το λάθος στην πρόταση αυτή…

Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά είναι σαν να βλέπω από τώρα το ίδιο έργο στο οποίο έχουμε υπάρξει όλοι θεατές στη χώρα μας: η τοποθέτηση της μπασκέτας έγινε πριν από, σχεδόν, είκοσι χρόνια. Τώρα, θα πρέπει να αποσαφηνιστεί, ποια τοπική Αρχή είναι αρμόδια για τη δόμηση και επίβλεψη του συγκεκριμένου έργου. Μπίνγκο. Κάπου εκεί, θα ακούσουμε τα κλασικά (και) εικονογραφημένα πως «όταν κατασκευάστηκε το γηπεδάκι θύμιζε το κλειστό των Chicago Bulls» -επιλέξτε ομάδα του ΝΒΑ της αρεσκείας σας- «αλλά στην πορεία αυτό το κόσμημα του αθλητισμού εγκαταλείφθηκε από τους ‘’υπεύθυνους’’ οι οποίοι προτίμησαν να ξοδέψουν τα χρήματα της συντήρησής του σε αλόγιστες δαπάνες». Θα βγει κάποιος και θα πει «εγώ τους τα έλεγα, αλλά δεν με άκουγαν», κάποιος άλλος θα ωρύεται πως «είχαμε ζητήσει νέα μπουλόνια και μπετόν από το αθηνοκεντρικό κράτος και κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί μας, μόνο ξεφούσκωτες μπάλες του μπάσκετ μάς έστειλαν».   

Τα έχουμε ακούσει και τα έχουμε δει πολλές φορές. Χάνονται ανθρώπινες ζωές και, τελικά, κανείς δεν φταίει, επειδή η αναζήτηση ευθύνης και συγγνώμης στην Ελλάδα θυμίζει το κυνήγι του Γέτι στα Ιμαλάια. Όλοι έχουν ακούσει για αυτό, αλλά κανείς όχι μόνο δεν το έχει πιάσει, αλλά ούτε καν το έχει δει. Η αναζήτηση ευθύνης και συγγνώμης για οποιοδήποτε λάθος στη χώρα μας είναι άλλο ένα αδηφάγο τέρας που τρώει, κυριολεκτικά, πολίτες και παίρνει συμπληρώματα διατροφής με ολόκληρα, λαχταριστά κομμάτια βιταμινών ανευθυνότητας.

Ζούμε, σχεδόν από τύχη, στη χώρα όπου πάρα πολλοί, σε καίριες θέσεις, απεκδύονται από όλες τις ευθύνες τους, αλλά αυτό το «σαράκι» έχει εισχωρήσει και στις απόψεις πολλών πολιτών, οι οποίοι «πιπιλάνε» το γνωστό: «Αφού οι κυβερνώντες δεν ενδιαφέρονται, που εγώ κι εσύ τους πληρώνουμε, θα ενδιαφερθώ εγώ; Ποιος από όλους αυτούς πήγε φυλακή για κάτι που έκανε ή δεν έκανε;». Και το χειρότερο όλων είναι ότι υπάρχουν εξίσου πάρα πολλοί οι οποίοι θα συμφωνήσουν με αυτή την άποψη και θα πράξουν ανάλογα, αφού η παραπάνω πρόταση δεν απέχει από την πραγματικότητα.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με τη χαρακτηριστική ομιλία και τον συγκεκριμένο τρόπο του, είχε δηλώσει: «Στον τόπο μας, έχομε την συνήθεια να συζητούμε πολύ, για να μην παίρνομε αποφάσεις που συνεπάγονται ευθύνες». Η τρέλα η ίδια, με άλλα λόγια, και εάν και έχω χίλιους λόγους για να διαφωνήσω μαζί του, στο συγκεκριμένο δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ πως είχε δίκιο.

Τώρα, που αυτός ο νεαρός στη Χίο έμεινε για πάντα 19 χρόνων και δεν θα ζήσει μια ζωή στην οποία θα μπορούσε να κάνει πράγματα για την πατρίδα του, ποιος θα βγει να αναλάβει την ευθύνη και να ζητήσει συγγνώμη από την οικογένειά του, απαλύνοντάς της τον βαθύ πόνο; Και θα μου απαντήσει κάποιος, πολύ σωστά, «όποιος βγήκε και ζήτησε συγγνώμη, αναλαμβάνοντας την ευθύνη, τόσες και τόσες φορές στην Ελλάδα που πενθώντας ντύθηκε στα μαύρα».

Το γράφω ξανά, η τρέλα η ίδια στην Ελλάδα. Την οποία ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στις 11 Ιανουαρίου τού («βρώμικου») 1989, είχε χαρακτηρίσει ως ένα «απέραντο φρενοκομείο», τη χώρα που εάν ήταν γήπεδο μπάσκετ θα έμπαιναν σερί τα τρίποντα ανευθυνότητας.

Καλό κουράγιο στην οικογένεια και στους οικείους του 19χρονου.

Ένας τρόφιμος.