Τελικά, η Γκρέτα Τούνμπεργκ είναι αντιπαθητική;

Ο Αμερικανός συγγραφέας Μαρκ Τουαίην είχε γράψει «να πας στον παράδεισο για το κλίμα και στην κόλαση για την παρέα».

Το θέμα είναι ότι το Κλίμα κατάφερε να στείλει την Γκρέτα Τούνμπεργκ και στον παράδεισο και στην κόλαση, με όλα όσα είπε -και, βασικά, με τον τρόπο με τον οποίον τα εξέφρασε- από το βήμα της Συνόδου για το Κλίμα των Ηνωμένων Εθνών, στη Νέα Υόρκη.

Εκεί, η Τούνμπεργκ επιτέθηκε λεκτικά στις ηγεσίες όλων των κρατών -έναν χρόνο και κάτι, μετά τις πρώτες μοναχικές παρασκευιάτικες «απεργίες για το κλίμα»- και καταδίκασε την ολιγωρία των ηγετών της διεθνούς κοινότητας να λάβουν αποφασιστικά μέτρα στη μάχη εναντίον της κλιματικής αλλαγής. «Πώς τολμάτε; Μου κλέψατε τα όνειρά μου και την παιδική ηλικία μου με τα κενά λόγια σας» είπε και συνέχισε: «Ο κόσμος υποφέρει, πεθαίνει. Ολόκληρα οικοσυστήματα καταρρέουν, βρισκόμαστε στις αρχές ενός μαζικού αφανισμού, κι εσείς μιλάτε μόνο για τα χρήματα, για παραμύθια μιας αέναης οικονομικής ανάπτυξης; Πώς τολμάτε; … Μας εγκαταλείψατε. Όμως, οι νέοι αρχίζουν να κατανοούν την προδοσία σας. Εάν εσείς αποφασίσατε να μας εγκαταλείψετε, εγώ σας λέω: δεν θα σας συγχωρήσουμε ποτέ».

Την ίδια στιγμή, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξεκινούσε η ατέρμονη μάχη στην οποία, συνήθως, απουσιάζουν οι ψύχραιμες απόψεις και γράφονται ακρότητες. Πολλοί έμειναν στο «You have stolen my dreams and my childhood» που είπε η Γκρέτα και της πρότειναν να πάει μια βόλτα από Νιγηρία, Ιράκ, Κονγκό, Λιβύη, Μαλάουι, Σομαλία κ.λπ. για να δει τι πραγματικά σημαίνει «stolen childhood». Άλλοι, κατέληξαν πως η Τούνμπεργκ υπέπεσε σε ένα σοβαρό λάθος, συνδέοντας τις κλιματικές επιπτώσεις της ανάπτυξης με το κέρδος και οι ίδιοι σημείωσαν «λες και οι εταιρείες φωτοβολταϊκών ή αιολικών πάρκων το κάνουν για την ψυχή της μάνας τους».

Επίσης, γράφτηκαν και πολλά άλλα. Ότι «μια Γκρέτα δεν θ’ αλλάξει τον κόσμο», πως «είναι τσιράκι του Σόρος», ότι είναι «ένα παιδί παραμελημένο», «μικρομέγαλο», το ότι «οι γονείς του το εκμεταλλεύονται», κάποιοι άλλοι σημείωσαν ότι, απλά, βαρέθηκαν να τη βλέπουν παντού. «Φυσικά», υπήρξαν επίσης πολλοί οι οποίοι δήλωσαν πολύ επιφυλακτικοί για το εάν όντως έχει διαγνωστεί με σύνδρομο Άσπεργκερ, σε άλλους δεν τους φάνηκε… ωραία γκόμενα, ορισμένοι προέβλεψαν ότι «θα βγάλει μουστάκι», πως είναι ήδη αλκοολικιά. Και κάπως έτσι γέμιζαν τα timeline μας, μαζί με απορίες για το εάν ήταν ειλικρινώς έξαλλη, εάν εμφανίστηκε επιτηδευμένα επιθετική, αν υπήρχε αυθεντικότητα ή ήταν ανυπόφορα θεατρική η οργή της.

Σε κάθε περίπτωση, ήταν μια στιγμή την οποία θα θυμόμαστε για χρόνια, μια στιγμή η οποία θα μείνει στην ιστορία - σίγουρα των συνόδων του ΟΗΕ. Σε μια άλλη περίπτωση, με τις ακρότητες που διαβάσαμε στα social media, από όπου κι αν προέρχονται (sic) -είτε από εκείνους που την καταδίκασαν είτε από εκείνους που την υπερασπίστηκαν- κανείς νορμάλ άνθρωπος δεν μπορεί να συμφωνήσει με τις ακραίες, εξοργιστικές θέσεις, για ένα παιδί 15 χρόνων.

Το βασικό είναι πως με όσα είπε η έφηβη ακτιβίστρια, ενεργοποίησε μια ολόκληρη συζήτηση η οποία έχει στον πυρήνα της ένα θέμα που θα έπρεπε να απασχολεί όλους μας, θύμωσε πολλούς, άρχισε να ενοχλεί ακόμα περισσότερους κι αυτό, από μόνο του, είναι επιτυχία. Επειδή το ζήτημα δεν είναι το ύφος της Γκρέτα, αλλά η προστασία του περιβάλλοντος, αφού η Γη σε κάποια χρόνια, εάν συνεχίσουμε να αγνοούμε τις υστερικές φωνές του Κλίματος, θα γίνει αβίωτη για κάθε έμβιο ον.

Από την άλλη, πιστεύει κάποιος πως έπειτα από αυτή την ομιλία θα γίνει κάτι ουσιαστικά δραστικό ώστε να επιστραφούν τα κλεμμένα όνειρα της Γκρέτα και να ζήσουμε σε ένα «πράσινο» μέλλον, όπου το περιβάλλον μας θα είναι απόλυτα προστατευμένο; Πολλοί θα απαντήσουν «θα αστειεύεσαι, Σεραφείμ» και πιθανώς να συμφωνώ -εν μέρει- μαζί τους, με ένα αμήχανο χαμόγελο. Όμως, η Γκρέτα, σύμφωνα με αυτά που έχει δείξει, δεν σταματά να το ονειρεύεται.

Αντί αυτό το κορίτσι να κάθεται μέσα στο δωμάτιό του και να λιώνει σε μια ταμπλέτα -και να του κάνουμε μπούλινγκ που είναι αμέτοχο, λες και εμείς είμαστε Μπρους Γουίλις και σώσαμε τη Γη- αποφάσισε να μιλήσει για όλα αυτά που εμείς, συνειδητά, αποφασίσαμε να σιωπήσουμε. Ακόμα κι αν διαφωνούμε με τον τρόπο με τον οποίον τα εκφράζει, ας ακούσουμε αυτά που έχει να μας πει αυτό το παιδί. Το όποιο παιδί. Με όποια δίοδο προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί μας, ας μη χάνουμε την ουσία και το δίκαιο των λόγων του και ας μείνουμε στη δική μας νοητική ηλικία, νικώντας -βασικά- την προσωπική τυραννία της «πολιτικής ορθότητάς» μας - «πώς είσαι έτσι και έχεις και άποψη». 

Ίσως να είναι και το μόνο ορθό για να σωθεί ο πλανήτης μας.