Φουρτουνάκηδες & Βροντάκηδες

Έφερε, βέβαια, νέες και µεγάλες περικοπές στο Πρόγραµµα ∆ηµοσίων Επενδύσεων, κόψε-ράψε σε µια σειρά δαπανών, έχει βραδύτερο βηµατισµό στις ελαφρύνσεις προς τις επιχειρήσεις, αλλά εντέλει ο λογαριασµός βγήκε: Οι συντάξεις γλίτωσαν, καλύπτεται ο «ιερός» στόχος για πρωτογενές πλεόνασµα 3,5% επί του ΑΕΠ, τον οποίο θέλουν πάση θυσία οι Ευρωπαίοι επόπτες, και η Ελλάδα εκτιµάται πως θα επιταχύνει τον ρυθµό ανάπτυξής της στο 2,5% το 2019, από περίπου 2% φέτος.

Ο προϋπολογισµός του 2019, ο πρώτος µεταµνηµονιακός, έτυχε πολλών αναγνώσεων. Για τους µεν, είναι δίκαιος, επεκτακτικός και επισφραγίζει την ανάκτηση πολύτιµων βαθµών οικονοµικής ελευθερίας. Επίσης, µοιράζει χρήµα και µέρισµα σε κοινωνικά ευπαθείς οµάδες και διασώζει πάνω από ένα εκατοµµύριο συνταξιούχους.

Για τους δε, είναι αντιαναπτυξιακός, ένας προϋπολογισµός παλαιοκοµµατικού χαρακτήρα, προεκλογικός, µε βραχυπρόθεσµα µόνο οφέλη, επιδοµατικού χαρακτήρα, απευθύνεται σε συγκεκριµένο ακροατήριο για ψηφοθηρικούς λόγους και δεν έχει προοπτική επιτυχούς εκτέλεσης.

Για ακόµα µία φορά τις τελευταίες πολλές δεκαετίες, «οι Φουρτουνάκηδες και οι Βροντάκηδες» επικρατούν. Μπορεί να έχουµε υπάρξει και χειρότερα, αλλά τα προβλήµατα της ελληνικής οικονοµίας δεν έχουν τελειώσει. Και σίγουρα δεν λύνονται ούτε µε επιδόµατα ούτε µε παροχές, ίσως ούτε µε µειώσεις φόρων.

Η χώρα χρειάζεται επανεκκίνηση, και εδώ που έχουµε φτάσει αυτό δεν µπορεί, εκ των πραγµάτων, να αντιµετωπίζεται στο πλαίσιο του στενού εκλογικού κύκλου.

Ούτε, φυσικά, µπορεί να αντιµετωπιστεί µε τη λογική των µεν ή των δε, των καλών ή των κακών, των συµφωνούντων ή των διαφωνούντων, των αριστερών ή των δεξιών, εκείνων που έχουν άποψη ή ιδεολογία, αλλά απέχουν από έναν εποικοδοµητικό διάλογο για το πώς -στην πραγµατική οικονοµία- το ένα ευρώ που δαπανάς θα σου «γεννήσει» όχι τρία, αλλά τα τέσσερα, πέντε ή και περισσότερα ευρώ που έχεις ανάγκη µετά τη µεγάλη ύφεση.

Είναι, µάλιστα, πολύ επικίνδυνο να αποσιωπάται κάτι ακόµη: Ο χρόνος που έχουµε στη διάθεσή µας για να πετύχει η Ελλάδα τα επίπεδα ανάπτυξης που χρειάζεται ώστε να αποµακρυνθεί µε ασφάλεια από µια νέα κρίση δεν είναι απεριόριστα. Παράλληλα, το διεθνές περιβάλλον δεν είναι σίγουρο ότι θα βαίνει βελτιούµενο τους επόµενους µήνες.

Τα «δωρεάν γεύµατα» έχουν πια τελειώσει, το λίπος έχει καεί και η Ευρώπη αλλάζει… Εµείς;