Τα μαθήματα από τους Αρμένιους

Ήταν εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο υποδέχθηκαν η Ελλάδα και η Κύπρος την ανακοίνωση του αποτελέσματος της ψηφοφορίας στην αμερικανική Βουλή, με το οποίο αναγνωρίστηκε η Γενοκτονία των Αρμενίων ως ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας τον περασμένο αιώνα. Ηταν οι σφαγές των ορδών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που ενέπνευσαν τον Αδόλφο Χίτλερ ώστε να εκτελέσει το σχέδιό του για την εξαφάνιση όλων των Εβραίων από προσώπου γης.

Οι Τούρκοι έσφαξαν 1,5 εκατ. Αρμένιους και οι ναζί κατέκαψαν 6 εκατ. Εβραίους. Εντυπωσιαστήκαμε και πανηγυρίσαμε για την πολύ μεγάλη νίκη των Αρμενίων, για την οποία βοήθησαν και οι Ελληνες ομογενείς μας, οι οποίοι μαζικά τηλεφώνησαν στα γραφεία βουλευτών και ζήτησαν από τους φιλέλληνες νομοθέτες να υποστηρίξουν το ψήφισμα. Ολοι ψήφισαν και όλοι έπραξαν το καθήκον τους. Για πολλούς από εμάς που ζήσαμε στην Ουάσιγκτον αυτήν την τιτάνια προσπάθεια των Αρμενίων τα μαθήματα είναι πάρα πολλά. Το πιο βασικό είναι ότι ούτε οι Αρμένιοι ούτε οι Εβραίοι επιτρέπουν στους εαυτούς τους να ξεχάσουν τα εγκλήματα των Τούρκων και των Γερμανών. Θυμούνται, διότι ΔΕΝ πρέπει να ξεχνάμε ποτέ τέτοια εγκλήματα.

Και πρέπει να θυμίζουμε στους νέους ότι η λήθη θα επιτρέψει στους διεθνείς εγκληματίες να τα επαναλάβουν. Της προσπάθειας των Αρμενίων ηγήθηκαν οι νέοι. Διότι από τους διασωθέντες δεν ζει, νομίζω, κανένας. Άκουσαν τις ιστορίες από τους παππούδες και τις γιαγιάδες, τις άκουσαν από τους γονείς τους και συνέχισαν έναν αγώνα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας πάνω από 100 χρόνια. Τους κορόιδεψαν. Τους λοιδόρησαν. Πολλοί τους έλεγαν ότι ρίχνουν αβγά στον τοίχο. Δεν άκουσαν κανέναν. Είχα βρεθεί σε μια διαδήλωση μπροστά στον Λευκό Οίκο και στην κυριολεξία έμεινα άφωνος. Παιδιά από 6 έως 16 ετών με τις κίτρινες φανέλες τους φώναζαν δυνατά την αποφασιστικότητά τους για την αναγνώριση. Αυτό εκτίμησαν οι Αμερικανοί νομοθέτες. Την πίστη των Αρμενίων για απόδοση δικαιοσύνης. Γι’ αυτό τους βοήθησαν. Ας πάμε τώρα στα δικά μας. Ξεχάσαμε ήδη την τουρκική εισβολή και λίγοι μιλάμε για την κατοχή. Αφήστε που μας θεωρούν «γραφικούς εθνικιστές».

Οι ελίτ στην Αθήνα και στη Λευκωσία δεν έχουν κανένα πρόβλημα ούτε με τη νέα φιλοτουρκική λύση που κυοφορείται, όπως δεν είχαν με το ακραία φιλοτουρκικό και ρατσιστικό Σχέδιο Ανάν. Προωθούν μια επικίνδυνη θεωρία «να τα βρούμε με την Τουρκία» και κρύβουν ότι για να επέλθει η όποια συμφωνία η λύση πρέπει να είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του Ταγίπ Ερντογάν.

Όπως και στην προηγούμενη κυβέρνηση, μετά την παραίτηση του Νίκου Κοτζιά, βλέπω και στη νέα του Κυριάκου Μητσοτάκη τάσεις για «συνθηκολόγηση» με την επεκτατική Τουρκία. Είναι λάθος η πολιτική αυτή και θα κάνει την Ελλάδα μικρή και ασήμαντη και την Κύπρο «υποκατάστημα» της κατοχικής δύναμης. Είναι καλά να χειροκροτάμε τους Αρμένιους, που αρνούνται να ξεχάσουν τα τουρκικά εγκλήματα. Αλλά δεν νομίζετε ότι είναι καιρός και να τους μιμηθούμε; Το σύνθημα «Δεν ξεχνώ» είναι πάντα επίκαιρο. Οι Αρμένιοι το κάνουν πράξη κάθε μέρα. Εμείς, που το σκεφτήκαμε πρώτοι, το πετάξαμε στα σκουπίδια…