Τα κανάλια που μας θέλουν στην τσίτα

Τα βραδινά δελτία της τηλεόρασης βρίσκονται σε κάποιον ανταγωνισµό – δεν ξαφνιάζοµαι πλέον. Συνήθως κάνω συχνό ζάπινγκ και κολλάω όταν υπάρχει θέµα. Η Πέµπτη δεν ήταν πολύφερνος και πολυσύχναστη, συµφωνώ. Συλλαλητήρια µαθητών, η «Πηνελόπη» των δελτίων καιρού, ο Τραµπ δεν θα δει τον Πούτιν, τέτοια. Α, και µεταξύ ενεχυροδανειστηρίων και κλεπταποδοχής, τα πρώτα µηνύµατα. 

Αλλά εµβρόντητος κόλλησα σε ένα γνωστό κανάλι, αυστηρά στοχευµένο σε αυτό που λέµε «υποκίνηση παθών». Οι Αλβανοί είχαν την επέτειό τους και γέµιζαν τον τόπο σχηµατίζοντας αετόπουλα µε τις παλάµες. Στα Σκόπια, ένας ιστορικός τους έλεγε τα παλαβά του για µας και το σόι τους. Ακόµη και ο Βούλγαρος πρωθυπουργός µάλωσε ένα κόµµα µας που δεν ήθελε την Πρέσπα.

Και οι Τούρκοι, άλλες δηλώσεις εµπρηστικές, ότι δεν πατάµε στα Iµια. Ευτυχώς βγήκε ένας ψαράς µας και είπε «τώρα αρχίζει η περίοδος της τσιπούρας, θα πάµε οπωσδήποτε».

Ευτυχώς είµαι ακόµη σε θέση να ξεχωρίζω µια είδηση που κολλάει στις διπλανές της επειδή θέλει να
κερδίσει τις εντυπώσεις, από µια τρανταχτή κίνηση που αξίζει να την εµπεδώσουµε. Αν ήµουν έφηβος, όµως, θα τσιµπούσα.

Αν περνούσα τη µέρα µου µακριά από δελτία και καθόµουν να δω τι γίνεται µετά τη δουλειά, µπορεί και να ανησυχούσα. Αφήνω τους έρµους τους ηλικιωµένους που βλέποντας µια τιράντα από τέτοιες
εικόνες θα έµεναν ξύπνιοι, αναλογιζόµενοι τι θα τραβήξουν οι επίγονοί τους.

Η πλάκα είναι ότι άλλα κανάλια, και δεν εννοώ τα δευτερεύοντα, ζούσαν έναν µήνα του µέλιτος. Εικόνες από χιονισµένα βουνά, οι υπεύθυνοι στις πίστες βεβαίωναν πως θα πήξουν γρήγορα στο χιόνι, κάτι βραβεύσεις και περισσότερο αστυνοµικό δελτίο. Τέτοια.

Το κανάλι που λέγαµε, και στο οποίο επέστρεψα, συνέχιζε µε το ίδιο στυλ στα πάντα: αγωνιώδης
και επίπεδη φωνή δραµατικής αναγγελίας, στα αθλητικά, ακόµη και στα τετριµµένα. Μόνο το δελτίο
καιρού ήταν κονσέρβα και σερβιρίστηκε χωρίς αγωνία.

Συµπέρασµα: Κάποιοι θεωρούν πως αν µας βάζουν στην πρίζα, κάτι θα κερδίσουν. Τίποτε άλλο.