Το ελληνικό «Ποντίκι που βρυχάται»

Στην Ελλάδα ονοµάζουµε «ταρίφα» την ελάχιστη τιµή χρέωσης των ταξί και αποκαλούµε χαϊδευτικά «ταρίφες» τους ταξιτζήδες. Οι Άγγλοι ονοµάζουν «κάµπι» τον ταξιτζή και «ταρίφα» τον εισαγωγικό δασµό.

Στο θέατρο της διεθνούς οικονοµίας, ο δασµός είναι κάτι σαν τη Σαπφώ Νοταρά σε ελληνική ταινία: δεύτερος γυναικείος ρόλος που κρατάει όµως το έργο. Η πρωθυπουργός Μέι κόλλησε στις ταρίφες µεταξύ Νότιας και Βόρειας Ιρλανδίας, ενώ ο πρόεδρος Τραµπ κάνει βουντού στο εµπορικό έλλειµµα των ΗΠΑ επιβάλλοντας ταρίφες στην Κίνα.

«Και τι µε νοιάζει εµένα;» σκέφτεσαι τώρα. «Εγώ οι µόνες ταρίφες που ξέρω είναι οι ταξιτζήδες». Μέγα λάθος. Με κάθε επιπλέον ταρίφα που βάζει ο Τραµπ στην Κίνα, οι Κινέζοι πουλάνε λιγότερα εµπορεύµατα στους Αµερικανούς, εισπράττουν λιγότερα δολάρια, και ως εκ τούτου αγοράζουν λιγότερα οµόλογα και προϊόντα από το εξωτερικό.

Και επειδή και εµείς οι Έλληνες ως έθνος ανήκουµε, προς το παρόν τουλάχιστον, στο εξωτερικό της Κίνας, κάθε φορά που ο Τραµπ βάζει ταρίφες στα κινεζικά προϊόντα, µας φεύγουν αυτοµάτως µερικά ευρώ από την τσέπη. Αν δεν µπορείτε να πληρώσετε τα τέλη κυκλοφορίας, φταίει λιγάκι και ο Τραµπ και αύριο θα φταίει και η Μέι. Στον εµπορικό πόλεµο που θα ξεσπάσει, αν δεν τα βρουν οι G20, η Ελλάδα θα συµπαραταχθεί µε την Κίνα.

Θυµάστε το «Ποντίκι που βρυχάται», παραγωγής 1959; Η µικρότερη χώρα του κόσµου επιτίθεται στις ΗΠΑ µε τόξα και βέλη, προκειµένου να ηττηθεί και να λάβει πλούσια αµερικανική βοήθεια, κατά το πρότυπο της Γερµανίας. ∆υστυχώς ο Πίτερ Σέλερς -που θα ήταν ο ιδανικός ηγέτης µιας ένοπλης ελληνικής εισβολής στις ΗΠΑ- πέθανε, αλλά όλο και κάποιος κοµπάρσος θα ζει σε βαθύ γήρας για να τον διορίσουµε αρχηγό ΓΕΕΘΑ.

Πέρασαν εξήντα χρόνια, βλέπετε, αλλά οι αποτελεσµατικές µέθοδοι διατηρούν την επικαιρότητά τους. Τα τόξα δεν χάνουν ποτέ την αξία τους, πόσω µάλλον τα βέλη