Netflix: Αντί για Χρυσές Σφαίρες το βρήκε μια μολυβένια έκπληξη κατάστηθα…

Πάει καιρός που τα βράδια έχουν  γεμίσει με θέρμη από τζάκι, όνειρα από το παρελθόν και εικόνες από Netflix…  Η δημοφιλής συνδρομητική υπηρεσία streaming, κερδίζει καθημερινά θιασώτες (και) στην Ελλάδα· έχει καταφέρει να απομακρύνει τους φίλους των ταινιών ακόμα περισσότερο από τα βίντεοκλαμπ και επέβαλε τον δικό της τρόπο χειμερινής διασκέδασης τις βραδιές που σαρώνουν οι «Ζηνοβίες» και οι «Ηφαιστίωνες».

Κι ενώ πολλοί περίμεναν την επικράτηση του Netflix στις φετινές Χρυσές Σφαίρες,  ξύπνησαν (εν Ελλάδι) με τα παραδοσιακά στούντιο να δείχνουν την ισχύ και την πολυσυλλεκτικότητά τους για μια ακόμη χρονιά. Το Netflix μπορεί να έχει κατακτήσει με τις σειρές και τις παραγωγές του μεγάλο μέρος της προτίμησης του κοινού, δεν είναι όμως ο θαυματοποιός που θα ήταν ικανός να εξαφανίσει μέσα σε λίγα χρόνια την παράδοση του Χόλυγουντ και όχι μόνο.

Οι ταινίες του Netflix εφέτος: «Irishman» και «Marriage Story», δεν κατέκτησαν ούτε μια Χρυσή Σφαίρα ( ή μάλλον μία έφτασε στο προορισμό της με τη βράβευση της Λόρας Ντερν), όχι γιατί κάποιοι τους γύρισαν την πλάτη ή επέλεξαν να ψηφίσουν «παράδοση» έτσι από πείσμα, αλλά απλά γιατί δεν άξιζαν να τιμηθούν με τα βραβεία που έχει θεσμοθετήσει από το 1944 η Hollywood Foreign Press Association.  

Kαι για να γίνουμε πιο σαφείς, η ταινία του Σκορσέζε «Irishman» είχε όλα εκείνα τα σπάνια συστατικά της συνταγής για να παραχθεί ταινία – έπος, αλλά…  Αλλά δεν είχε το βασικό: σενάριο! Κι έτσι, όπως χωρίς νερό δεν φτιάχνεις σούπα κι ας έχεις στα υλικά σου από μαύρη τρούφα έως Kobe Beef, ο Σκορσέζε δίχως σενάριο έφτιαξε μια κινηματογραφική σούπα, δύσπεπτη και δυστυχώς άνοστη! Σε παλιότερη κριτική μας, δεχτήκαμε επίθεση για το ότι χαρακτηρίσαμε ως μη αριστούργημα τον γερασμένο Ιρλανδό του και το αποστομωτικό επιχείρημα όσων είδαν έναν «Ταξιτζή» ή «Τα καλά Παιδιά» ή ακόμα τους «Κακόφημους Δρόμους» μεταλλαγμένους σε «Irishman», πως θα πάρουμε την απάντησή μας από τις βραβεύσεις της ταινίας· ναι την πήραμε! Εκείνοι;

Οσο για το «Marriage Story»; Κι εδώ ένα επίπεδο σενάριο, που υποστηρίχτηκε όμως από άριστες ερμηνείες. Τρυφερή ταινία, συγκινητική σε αρκετές σκηνές, με μια Σκάρλετ Γιοχάνσον αποδομημένη, απέριττη και με μια λέξη: εκπληκτική στην ερμηνεία της, αλλά… Αλλά marriage δίχως story. Πριν από λίγα χρόνια στο «A Separation», που πραγματεύεται κάτι ανάλογο, πόσο πιο ενδιαφέρουσα ήταν η ιστορία της!

«Δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει», μου ψιθύρισε σιγά ο συνάδελφος Κώστας για το «Marriage Story». Κι εγώ με κόπο το τελείωσα, απολαμβάνοντας την τελευταία δυνατή σκηνή του. Με μια σκηνή όμως δεν κερδίζεις το (απλό και δύσκολο) κοινό που θα έχει την υπομονή να αντέξει έως το τέλος και να μην βγει στη μέση για ψώνια και να ξαναγυρίσει και να πάει να ταΐσει τον «Ζιζού» και να ξαναβάλει να δει λίγο ακόμη κι άντε λίγο πάλι αύριο… Τηλεοπτική πλατφόρμα είπαμε κι όλα τα παραπάνω, αν δεν καταφέρεις να καθηλώσεις τον θεατή με την ιστορία σου, τα εισπράττεις…

Ελα, για να πούμε την αλήθεια, από το περσινό… αριστούργημα «Ρόμα» πείτε τι θυμάστε; Τον διάδρομο με τα περιττώματα του σκύλου, την ασπρόμαυρη μονοτονία, την ψυχοπλακωτική ατμόσφαιρα; Και τότε στη Netflixiκη «Ρόμα» του Αλφόνσο Κουαρόν, που βραβεύτηκε (και) με  Οσκαρ καλύτερης ταινίας, μια σκηνή μας κράτησε βυθισμένους στους καναπέδες μας: Η απόγνωση στη φουρτουνιασμένη ακτή και η στιγμή της ομολογίας και της λύτρωσης…  Με μια σκηνή, δεν κρατάς τον δύσκολο πια θεατή από το να διακόψει την προβολή για το μέλλον... Εδώ το Netflix, πρέπει να ξαναδεί το θέμα!

Και έτσι το «1917», που ακόμα δεν είδαμε, αλλά μαθαίνουμε πως είναι ανάλογο της «Διάσωσης του Στρατιώτη Ράιαν», υπερίσχυσε του τρεκλίζοντος δολοφόνου με τα faux γαλάζια μάτια, το «Κάποτε στο Χόλυγουντ», που έγραψε την Ιστορία ξανά, αυτή τη φορά με happy end πήγε καλύτερα από την αδιάφορη «Ιστορία Γάμου» και η Τζούντι Γκάρλαντ αναστήθηκε με την ερμηνεία της Ρενέ Ζελβέγκερ, αφήνοντας τη Γιοχάνσον με την απορία γιατί χώρισε…

Γνώμη ενός απλού θεατή κατατίθεται εδώ και όχι ενός ειδικού κινηματογραφικού κριτικού. Και με αυτή την ιδιότητα θεωρώ πως οι «Δύο Πάπες» με την ώριμη και στιβαρή ερμηνεία του Αντονι Χόπκινς αδικήθηκαν. Τα «Οσκαρ» κοντοζυγώνουν και οι συζητήσεις των κινηματογραφόφιλων πυκνώνουν. Για την ώρα στο Netflix σίγουρα ψάχνουν να βρουν τι έφταιξε και αντί για Χρυσές Σφαίρες τους χτύπησε μια μολυβένια έκπληξη κατάστηθα…