Συντάξεις Δημοσίου: Οι δικαιούχοι ζουν με δανεικά μέχρι να πεθάνουν…

Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, ώρα 10 το πρωί. Σκοτεινή η αίθουσα αναμονής του ισογείου κι άδεια. Εκεί που πρώτα εκατοικούσε η πολυκοσμία, η οχλοβοή, η ένταση κι ο εκνευρισμός, τώρα σιωπή και μοναξιά…

Κάποτε τα γκισέ των ταμείων γεμάτα κόσμο· στο μεγάλο ξύλινο τραπέζι που παλιά θύμιζε κάτι από τραπεζαρία ιπποτών στο Μεσαίωνα κι ο ένας πάνω στον άλλον έδιναν το «βασίλειό τους» για ένα στυλό, τώρα ένα χαρτί ξεχασμένο. Τώρα εικόνα από εγκαταλελειμμένο χαράκωμα. Οι τοίχοι στάζουν υγρασία και παρελθόν. Ρημαγμένη εκκλησιά, χωρίς αγίους!

- «Ηρθα να παρακαλέσω για μια προσωρινή σύνταξη», ψιθυρίζει κυρία ετών 79 στον εκτελούντα χρέη θυρωρού και συντονιστή των ρολογιών που μένουν καρφωμένα στην ίδια πάντα ώρα: την περασμένη…

- «Κυρία μου, πάρτε το νουμεράκι σας και περιμένετε τη σειρά σας», απαντά με την επιτηδευμένη σοβαρότητα νεκροπομπού ο θυρωρός.

- «Μα είμαι μόνη… Δεν υπάρχει άλλος»…

- «Το νουμεράκι σας»!

Ο μοναδικός ταμίας αναχαιτίζει ένα χασμουρητό του και σώζει την κατάσταση που τείνει να εξελιχθεί σε διάλογο από ταινία του Αγγελόπουλου: «Περάστε κυρία μου τι θέλετε;».

Η κυρία, που ίσα ίσα περπατάει, εξηγεί τους λόγους της επίσκεψής της στην Κάνιγγος 29.

- «Προσωρινές συντάξεις τέλος από το Σεπτέμβριο του 2018», είναι τα λόγια του ταμία που ακούγονται σαν σφαίρες πυροβόλου. Η συμπληρωματική του φράση είναι οβίδα: «Εδώ και καιρό δεν εκδίδουμε βασικές συντάξεις, εσείς θέλετε και προσωρινή;»

- «Μα πώς θα ζήσω; Ο σύζυγός μου έχει πεθάνει ένα χρόνο τώρα κι ακόμα περιμένω. Με δανεικά πορεύομαι!»

Ο ταμίας μαλακώνει. Σκύβει με συμπόνια και μιλάει στο αφτί της κυρίας ψιθυριστά, να μην τον ακούσει η «κανονικότητα» και ταραχτεί: «Αν ανεβείτε στους ορόφους πάνω θα βρείτε μόνο άδεια γραφεία. Υπολειτουργούμε. Σας καταλαβαίνω. Ελάτε σε δυο μέρες που θα είναι εδώ η διευθύντρια (δίνει ένα όνομα) και πείτε της το πρόβλημά σας».

«Πως θα ζήσω;» αναρωτιέται η κυρία που σεργιανίζει στο ακρόφρυδοτης της ζωής και από κανέναν δεν παίρνει απάντηση. Κατεβάζει το κεφάλι και αποχωρεί.

Κι η σκοτεινιά και η σιωπή κι η σκόνη μετά έναν σύντομο… βομβαρδισμό ξαναγυρίζουν στο πάτωμα του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους.

Αύριο ο πρωθυπουργός θα φωτογραφιστεί ξανά στις χιονισμένες πίστες περιχαρής, ο Περιφερειάρχης θα αλλάξει τη «μίζερη» επίπλωση του γραφείου του με στιλπνούς χρυσοποίκιλτους καναπέδες, οι υπουργοί θα είναι κάθετοι: μπορούμε να ζήσουμε και με 100 ευρώ το μήνα και η Ελλάδα θα έρπει στην λασπωμένη κανονικότητα!  

Κάποιο λάθος τελικά υπάρχει στο κράτος όταν αυτοί που προσφέρουν τα περισσότερα, έχουν τα πιο λίγα. Κάποιο λάθος υπάρχει, όταν η τιμιότητα ντύνεται με κουρέλια και η αγυρτεία με κοστούμια, όταν οι ευαίσθητοι, οι ταπεινοί τρώνε τα ψίχουλα κι οι χαμερπείς… σούσι!

Συνταξιούχος του δημοσίου ο σύζυγος, έναν χρόνο στο χώμα. Η σύζυγος ένα χρόνο στην ανέχεια;

- Πόσων χρονών είπαμε;

- Εβδομήντα εννιά!

- Πεεταμένα λεφτά!