Αφήστε τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της!

Πρόκειται για αντίληψη ανθεκτική, σφυρηλατηµένη επί χρόνια σε όλο το εύρος του κοµµατικού συστήµατος, οι εκφραστές της οποίας αποθεώνουν τους δικαστές εάν οι αποφάσεις συµβαδίζουν µε τις προσδοκίες τους και τους οικτίρουν εάν τις ακυρώνουν. Συχνές είναι οι περιπτώσεις, άλλωστε, όπου οι υµνητές των συλλογικών οργάνων της ∆ικαιοσύνης µετατρέπονται σε κατηγόρους που διασπείρουν υπονοούµενα και υπαινιγµούς, όταν η δικαστική κρίση δεν προσφέρεται για την πολιτική χρήση που ανέµεναν. Στην περίπτωση του ζεύγους Παπαντωνίου ανακριτές και εισαγγελέας πήραν µια οµολογουµένως σκληρή απόφαση, διατάσσοντας την προσωρινή κράτηση του πρώην υπουργού και της συζύγου του, µε το σκεπτικό ότι είναι ύποπτοι φυγής και ύποπτοι για την τέλεση νέων αδικηµάτων. Προφανώς και οι κρίνοντες κρίνονται… Αλλά από αυτό το σηµείο µέχρι τη διατύπωση της θέσης ότι «υλοποίησαν το δόγµα Πολάκη», θέση που εκφράστηκε δυστυχώς και από πολιτικά πρόσωπα, η απόσταση είναι τόση όση χωρίζει την αντιπολιτευτική υπευθυνότητα από τον πετροπόλεµο και τη διαβολή. Πολλοί, βέβαια, δεν εκπλήσσονται: η ιστορία της Μεταπολίτευσης είναι διάστικτη από περιστατικά τέτοιου τύπου αλλά και από τη διαρκή προσπάθεια του πολιτικού προσωπικού να αντιµετωπίσει τους δικαστικούς λειτουργούς µε τη λογική των «γαλάζιων» και «πράσινων» καφενείων. Η ένταξη, µάλιστα, ανώτατων δικαστών στα ψηφοδέλτια των κοµµάτων και η πολιτική τους αξιοποίηση δεν µεταδίδει απλώς το µήνυµα της ισχυρής έλξης που ασκεί κάθε πολιτικός χώρος σε πρόσωπα κύρους, όπως είναι οι δικαστές, αλλά και την «υπεροπλία» που διαθέτει ανά συγκυρία το κάθε κόµµα στον χώρο της Δικαιοσύνης. Ολα τα παραπάνω δεν σηµαίνουν ότι οι δικαστές δεν είναι άνθρωποι, δεν σφάλλουν ή δεν υποκύπτουν σε πειρασµούς. Το νοµικό µας σύστηµα διαθέτει, ωστόσο, ολόκληρο τον εξοπλισµό που απαιτείται για να θεραπεύσει τις περιπτώσεις κακοδικίας ή να διαχειριστεί τα κρούσµατα αποδεδειγµένης διαφθοράς. Είναι µείζον, πάντως, και κρίσιµο για την ποιότητα της δηµοκρατίας µας ο δικαστικός κόσµος να αφεθεί απερίσπαστος να κάνει τη δουλειά του. Και αν από κάτι έχει ανάγκη σήµερα ο χώρος της Δικαιοσύνης δεν είναι ο φατριασµός ή οι επιλεκτικές ευαισθησίες, αλλά η περιφρούρηση της λειτουργικής του αυτονοµίας και η άρση του εσωτερικού διχασµού που προξενούν οι πολιτικές παρεµβολές. ΥΓ.: Στη ζούγκλα του Διαδικτύου, όπου δοξάζεται η ανθρωποφαγία και λατρεύεται ο δηµόσιος στιγµατισµός, θα ήταν παράλογο να αναµένει κανείς µια πιο «προσεκτική» διαχείριση υποθέσεων, όπως αυτή του Γιάννου Παπαντωνίου. Προξενεί εντύπωση, ωστόσο, ότι πολιτικά πρόσωπα και διαµορφωτές κοινής γνώµης, που έχτισαν καριέρες πάνω στα δικαιώµατα, εκδίδουν καταδικαστικές αποφάσεις και βιάζονται να επιµερίσουν ευθύνες. Κατά τα λοιπά, όλοι οµνύουν στην αρχή της αθωότητας όλων, µέχρι αποδείξεως του εναντίου… Ανέκδοτα! Πανεπιστήµια: σκηνές από το… µέλλον Στιγµιότυπα από τα «προσεχώς» των πολιτικών αντιπαραθέσεων, όταν ανοίξει και τυπικά η συζήτηση για τη συνταγµατική αναθεώρηση, είναι όσα εκτυλίσσονται τις τελευταίες µέρες γύρω από τα πανεπιστήµια. Οχυρωµένη η κυβέρνηση πίσω από την εκπαιδευτική επάρκεια και την αυτοτέλεια των ΑΕΙ, αντιµετωπίζει τα συντονισµένα πυρά της Νέας ∆ηµοκρατίας και του Κινήµατος Αλλαγής, που µε αφορµή την υπόθεση του Ρουβίκωνα διεκτραγωδούν την κατάσταση της Τριτοβάθµιας Εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Το κλίµα µετωπικής αντιπαράθεσης που διαµορφώνεται δεν είναι καθόλου άσχετο µε όσα πρόκειται να συµβούν. Αντιθέτως, τα προετοιµάζουν. Οπως όλα δείχνουν, στο επίκεντρο της δηµόσιας συζήτησης θα βρεθεί σύντοµα το άρθρο 16 του Συντάγµατος, την αναθεώρηση του οποίου η Ν∆ θεωρεί «µητέρα των (συνταγµατικών) µαχών», την ίδια ώρα που η κυβέρνηση αποκρούει κάθε τέτοια ιδέα κατηγορηµατικά. H υπόθεση των πανεπιστηµίων, που εκπέµπει σηµαντικούς συµβολισµούς για κάθε κοµµατικό χώρο, ενδέχεται να εξελιχθεί σε καταλύτη, που θα κρίνει την προοπτική ολόκληρης της συνταγµατικής αναθεώρησης. Οπως δήλωσε άλλωστε στη ∆ΕΘ ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αν η κυβέρνηση δεν συµπεριλάβει στην πρότασή της κρίσιµες διατάξεις, όπως το άρθρο 16 για τα πανεπιστήµια, τότε θα µείνει µόνη της στην αναθεώρηση, πράγµα που σηµαίνει ότι δεν θα υπάρξει συναινετικός προσδιορισµός των άρθρων που θα αναθεωρηθούν από την επόµενη Βουλή. Δεδοµένου, ωστόσο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προτίθεται να συµπεριλάβει το άρθρο 16 στις αναθεωρητέες διατάξεις, η πιθανότητα να εξελιχθεί η συνταγµατική αναθεώρηση σε πεδίο πολιτικής αναµέτρησης προβάλλει εξαιρετικά πιθανή. Κατά τη διαδικασία της αναθεώρησης, όποια άρθρα του Συντάγµατος συγκεντρώσουν 180 ψήφους, µπορεί να τροποποιηθούν από την επόµενη Βουλή µε πλειοψηφία 151 βουλευτών, ενώ όποια περάσουν από την παρούσα µε 151, τροποποιούνται µε την αυξηµένη πλειοψηφία των 3/5, δηλαδή 180. Οπως εξελίσσονται τα πράγµατα, µε αντίθετους τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ πρόταση για αναθεώρηση του άρθρου 16 δεν συγκεντρώνει πλειοψηφία 151 βουλευτών.