Πεδίον δόξης λαµπρόν

Ως γνωστόν, η ελληνική νοµοθεσία είναι αρκετά πολύπλοκη. ∆ιαθέτει χίλιους τρόπους να εφαρµόζεται όταν το «αντικείµενό» της είναι οι οικονοµικά αδύνατοι. ∆εν είναι µάλιστα κρυφό ότι υπάρχουν Αρχές που έχουν «σκαλώσει», κατά το κοινώς λεγόµενο, µε το συγκεκριµένο θέµα. Αυτό το φαινόµενο (πες πως) εξηγείται όταν πρόκειται για «θυλάκους» στην ευρύτερη δηµόσια διοίκηση µε ακραίες και αντιδραστικές απόψεις. ∆εν µας λείπουν, δυστυχώς. Εκείνοι που θεωρούν τους µουσικούς δρόµου «αναρχοάπλυτους», που δεν µπορεί παρά να έχουν σχέση µε την ανοµία και -ποιος ξέρει;- ακόµη και µε την... τροµοκρατία. Πώς εξηγείται, όµως, το να µην εξεγείρονται εκείνοι που «πίνουν νερό» στο όνοµα του εκσυγχρονισµού και του εξευρωπαϊσµού της χώρας; Σε ποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα -από αυτές που αποτελούν πρότυπα για τις δικές µας πόλεις- δεν ενθαρρύνονται οι µουσικοί δρόµου; Μάλιστα, κάποιες από αυτές είναι διάσηµες ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Πίσω από τις προσωπικές ιστορίες των µουσικών δρόµου µπορεί να βρει κανείς πολλά. Πλειοψηφικά νέους -ταλαντούχους- ανθρώπους που ανήκουν σε εκείνο το 19% των ανέργων και απλά αναγκάστηκαν σε αυτή την πρόσκαιρη επιλογή. Επίσης, όµως, και διαφορετικές αντιλήψεις ζωής που έχουν να κάνουν µε µια άλλη οπτική για την κοινωνία. Απολύτως σεβαστή. Μάλιστα, αυτοί οι τελευταίοι πραγµατικά απολαµβάνουν αυτό που κάνουν, «κι αυτό βγαίνει και στον κόσµο»: τους περαστικούς που σε τέτοιες γκρίζες περιόδους µπορούν να βρουν, για λίγα λεπτά, µια ρωγµή στην καθηµερινότητα. Είναι απολύτως βέβαιο ότι η Αστυνοµία, η Εφορία, η ΑΕΠΙ, οι δήµοι και λοιποί φορείς έχουν «πεδίον δόξης λαµπρόν» αν θέλουν να πατάξουν την παρανοµία και να συνεισφέρουν στα ταλαίπωρα δηµόσια ταµεία. Σίγουρα -αν ψάξουν λίγο- θα βρουν διάφορες µεγάλες επιχειρήσεις «διασκεδαστηρίων» στις κεντρικές οδούς και στις παραλιακές. Από αυτές που δεν πληρώνουν υπαλλήλους, κλέβουν τις (πρώην) ∆ΕΚΟ, δεν καταβάλλουν δικαιώµατα ή φοροδιαφεύγουν. Εκτός αν θεωρούν πως εκεί είναι πιο δύσκολα τα πράγµατα...