Ποιον να εμπιστευτούν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες;

Περίπου 1.200 ευρώ. Και πόσο έχουν πάει τα καύσιµα, η αύξηση των οποίων ήταν η αφορµή του ξεσηκωµού; Ε, περίπου όσο και εδώ: 1,50-1,60 ευρώ ανά λίτρο. Μπίνγκο! Η εµφάνιση Μακρόν στην πολιτική ζωή της Γαλλίας θέλησε να σηµατοδοτήσει τον νεωτερισµό στην πολιτική διεύθυνση, µακριά από την Ευρώπη της γραφειοκρατίας και της αποξένωσης από τους πολίτες και τις ανάγκες τους.

Ωστόσο, ο Γάλλος πρόεδρος µέσα σε λίγους µήνες όχι µόνο διέψευσε τις όποιες ελπίδες, αλλά η Γαλλία τον βίωσε να ακολουθεί την πεπατηµένη: να επιβάλει φόρους, αυξήσεις τιµών και βαρών, µειώσεις µισθών και δυνατοτήτων. Και να ακολουθεί µια διεθνή πολιτική παρουσία ξανά σε κοινό βηµατισµό µε τη Γερµανία. «Το έχουµε ζήσει το έργο και από τους προηγούµενους» σκέφτονται πολλοί από τους Γάλλους που δεν συνηθίζουν να διαδηλώνουν.

Ακριβώς η ίδια σκέψη γίνεται και από εκείνους που χρόνια τώρα ζουν στο περιθώριο και στα γκέτο της ανεργίας και της φτώχειας, βλέποντας τη ζωή να περνά από µπροστά τους. Αλλα πρόσωπα, ίδιες πολιτικές και προφανώς όµοια αποτελέσµατα.

Όµοια η επίκληση του ρεαλισµού προς τους ίδιους κοινωνικούς αποδέκτες. Κάποια στιγµή, όµως, διακόπτονται οι «συχνότητες επικοινωνίας». Εκεί ακριβώς βρίσκεται αυτήν τη στιγµή η Ευρώπη. Είτε µιλάµε για το Παρίσι είτε για τον φτωχό ισπανικό Νότο της Ανδαλουσίας.

Πολιτικό κάστρο επί δεκαετίες των Σοσιαλιστών, αλλά και της ανεργίας του 30%. Οι αναλυτές ανησυχούν. Πού θα καταλήξει όλο αυτό. Πού θα καταλήξει πολιτικά. Θα ευνοηθεί ή όχι η ακροδεξιά -είναι και κοντά οι ευρωεκλογές-, ή θα εµφανιστεί κάτι νέο, ελπιδοφόρο. Και οι πολίτες; Ποιος ξέρει; Η συζήτηση έχει αρχίσει να παίρνει σουρεαλιστικά χαρακτηριστικά.

Συζητούν για τους ανθρώπους και τη ζωή τους οι µέχρι σήµερα υπεύθυνοι του προβλήµατος. Ποιον, άραγε, µπορούν πλέον να πείσουν; Και σε ποιον οι ευρωπαϊκές κοινωνίες να δείξουν εµπιστοσύνη την ώρα που τα πάντα δείχνουν να καταρρέουν;