Η γενιά που βλέπει ε(ν)φιάλτες

Συνήθως συμβαίνει γύρω στα μεσάνυχτα. Την ώρα που βρίσκεται στον πιο βαθύ ύπνο, με ένα μακρόσυρτο ουρλιαχτό πετάγεται από το κρεβάτι. Προσπαθεί να  ηρεμήσει και κάνει έναν καφέ σκέτο.

Μετά ψάχνει στο Google στη λέξη «Εφιάλτης». Ο ύπνος είναι ένα κύκλος, βαθύς, ελαφρύς, ύπνος με όνειρα που διακόπτεται από τακτικές σύντομες περιόδους ξυπνήματος. Πρώτα αποκοιμόμαστε, μετά περνάμε στην πιο βαθιά κατάσταση αναισθησίας, ονειρευόμαστε για λίγο, ακολουθεί μια ελαφρύτερη φάση, όπου έχουμε συναίσθηση του εαυτού μας είναι προσωρινή, γυρίζουμε πλευρό και μετά αποκοιμόμαστε βαθιά ξανά. Οι ενήλικοι κοιμούνται συνεχόμενα για μιάμιση ώρα μεταξύ των ξυπνημάτων. Σε αυτή τη δεύτερη φάση ο εγκέφαλος  επεξεργάζεται όλα όσα βίωσε κατά τη διάρκεια της ημέρας που πέρασε.

Αυτό είναι, σκέφτηκε. Αυτό φταίει. Ο εγκέφαλος επεξεργάζεται όλα όσα βίωσε κατά τη διάρκεια της ημέρας που πέρασε, ψιθύρισε. Περπάτησε πάνω κάτω στο άδειο χωλ. Τα βήματα του έκαναν αντίλαλο. Μετά κάθισε στην πολυθρόνα. Έκανε ησυχία. Το μαγαζί δεν έχει δουλειά. Το αφεντικό του είπε ότι θα του μειώσει κι άλλο τον μισθό. Σαν ένας σύγχρονος Οδυσσέας πρέπει να περάσει από τα στενά της Σκύλλας και της Χάρυβδης: να διαλέξει μεταξύ μίας θέσης εργασίας με τα λεφτά κουτσουρεμένα λες και τα καταβρόχθισε το μυθολογικό τέρας με τα έξι κεφάλια και τα δώδεκα πόδια ή της ανεργίας.  Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που μιλούσαμε για την «γενιά των 700 ευρώ» - τότε που τα 700 ευρώ σε κάποιους φάνταζαν λίγα χρήματα. Ο καιρός πέρασε, τα 700 ευρώ έγιναν 500. Και τώρα κι αυτά τα ρημάδια ένας Θεός ξέρει πόσα θα γίνουν. 300; 200; Τίποτε;

Το νέο εργασιακό σύμπαν χαρακτηρίζεται από την ανασφάλιστη εργασία, με  μισθούς που αντιστοιχούν σε ένα καλό χαρτζιλίκι, με το φόβο της απόλυσης, με την συνεχή ανασφάλεια, τα περιορισμένα δικαιώματα και τις απλήρωτες υπερωρίες.

Πίνει άλλη μια γουλιά καφέ. Είναι πικρός και τον έφτυσε στον νεροχύτη. Αύριο πρέπει να πληρώσει και τον ΕΝΦΙΑ. Μπορεί να μην είναι ήρωας της Τροίας, είναι όμως σίγουρα … ήρωας. Φως, νερό, τηλέφωνο, τέλη κυκλοφορίας, πετρέλαιο. Έξω είναι ακόμη νύχτα. Αλλά αυτός δε θέλει να πλαγιάσει. Φοβάται, μήπως δει πάλι το ίδιο άσχημο όνειρο. Γιατί κανείς δε διαλέγει τα όνειρα που θα έρθουν απρόσκλητα στον ύπνο του. Όπως κανείς δεν διαλέγει το πότε θα γεννηθεί. Αν θα ανήκε δηλαδή στη γενιά που πάτησε για πρώτη φορά στη Σελήνη. Στην επαναστατημένη γενιά του Μάη του ’68 που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο. Ή στη σημερινή γενιά που βλέπει μόνο ε(ν)φιάλτες.