Από την βασιλόπιτα του Βορίδη μένει μόνο η άχνη...

Πορευόμαστε στον άξονα ενός ημερολογίου. Δύο μήνες πριν από τις γιορτές αντέχουμε την καθημερινότητα με την προσδοκία του ερχομού τους, και δύο μήνες μετά κρατιόμαστε από τελετές και φιέστες που τάχα έχουν ως επίκεντρο την κοπή της βασιλόπιτας. Επειτα έρχεται η Αποκριά, ακολουθεί το Πάσχα και να ’σου καβατζάρουμε και το καλοκαίρι. Και πάλι ρολόι...

Εν πάση περιπτώσει, ουδείς υποτιμά την αξία ή τη σημειολογία της κοπής μιας βασιλόπιτας. Οι οικογένειες προτρέπουν τα παιδιά τους στο κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού (φλουρί), οι εργοδότες γλυκαίνουν τους υπαλλήλους τους με ένα αφράτο κομμάτι και την κλήρωση κάποιου δώρου, και οι πολιτικοί ανανεώνουν τις σχέσεις τους με το εκλογικό κοινό τους.

Ολα αυτά είναι πρόλογος. Η ουσία είναι ότι ουδείς επικρίνει τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης για την πρωτοβουλία του να οργανώσει εκδήλωση κοπής πίτας για τους υπαλλήλους του υπουργείου του. Ο κ. Βορίδης κρίνεται διότι σε μια περίοδο που η χώρα προσπαθεί μέσα από αντιξοότητες να στρώσει την οικονομία της, θεώρησε λογικό να «αξιοποιηθεί» ένα υπέρογκο κονδύλι που, ναι, προβλέπεται για ανάλογες εκδηλώσεις.

Σημειωτέον πως σύμφωνα με αρκετά μέλη της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχει ο υπουργός, ένας φορολογούμενος με ετήσια εισοδήματα της τάξης των 12.000 κατατάσσεται -όσα το κονδύλι για τη βασιλόπιτα- στη μεσαία τάξη. Και μάλιστα στα ρετιρέ της μεσαίας τάξης με βάση τη θεωρία που ανέπτυξε προ μηνών ο υπουργός Οικονομικών της «γαλάζιας» διακυβέρνησης, λέγοντας πως η αφετηρία της μεσαίας τάξης ξεκινά από τα 6.294 ευρώ. Μπορεί όμως ένα νοικοκυριό με ετήσιο εισόδημα 12.000 ευρώ, ένα νοικοκυριό που είναι συνεπές στις υποχρεώσεις του απέναντι στο κράτος, να κόψει μια «χρυσή» βασιλόπιτα; Φυσικά και όχι. Την ώρα που ο πολίτης στερείται, βλέπει το κράτος να σπαταλά. Η χώρα πλήρωσε βαριά το τίμημα της οικονομικής καταστροφής της, που άγγιξε τα όρια της χρεοκοπίας. Η κρίση δεν προέκυψε έτσι ξαφνικά μια τυχαία μέρα. Προκλήθηκε επειδή κάποιοι αντιμετώπισαν το κράτος σαν λάφυρο.

Εδώ και χρόνια η χώρα μέσα και από το υστέρημα των πολιτών της προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της και να ανακάμψει. Οι πολίτες δεν έχουν ανάγκη από υπερπαραγωγές, χλιδάτες βασιλόπιτες και στιγμιαίες φιέστες. Θέλουν να δουν αυξήσεις στους βάρβαρα χαμηλούς μισθούς τους, δουλειές για τους ίδιους και τα παιδιά τους, και να νιώσουν ότι οι θυσίες τους δεν πήγαν χαμένες. Από τις βασιλόπιτες συνήθως μένει μόνο η άχνη, που δεν έχει αξία ούτε καν ως σκόνη...