Συνέδριο κι επόμενη μέρα

Ανέκαθεν τα συνέδρια των κομμάτων ως κορυφαία πολιτική διαδικασία εμπεριείχαν και το στοιχείο της «ίντριγκας». Λογικό. Στα συνέδρια λαμβάνονται μείζονες αποφάσεις για την κατεύθυνση ενός πολιτικού φορέα, καθορίζονται οι εσωτερικοί συσχετισμοί και κατά κάποιο τρόπο «φωτογραφίζονται» και τα πρόσωπα που θα διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο το επόμενο διάστημα. Ενίοτε στα συνέδρια γράφεται και ιστορία. Ποιος δεν θυμάται το 2^ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 1990 όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια αμφισβήτησης του Ανδρέα Παπανδρέου, που τελικώς καταγράφηκε ως «συνέδριο της νοθείας» και οδήγησε στην κρίση του Πεντελικού; Ή ακόμη το δραματικό συνέδριο του 1996 στην σκιά της απώλειας του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ με τον Κ. Σημίτη που ήδη είχε εκλεγεί πρωθυπουργός να κερδίζει χάριν στο οργανωτικό δαιμόνιο των συνεργατών του, τον Άκη Τσοχατζόπουλο;

Και στη Νέα Δημοκρατία επίσης ακόμη κι να ήθελαν πώς να ξεχάσουν το έκτακτο συνέδριο του Νοεμβρίου του 2009, έναν μήνα μετά την εκλογική ήττα του κόμματος, στο οποίο αποφασίστηκε η τροποποίηση του καταστατικού  ώστε ο αρχηγός να εκλέγεται από τη βάση. Απόφαση που οδήγησε τον Αντώνη Σαμαρά στην προεδρία της γαλάζιας παράταξης βγάζοντας εκτός την Ντόρα Μπακογιάννη.

Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε από δύσκολα συνέδρια. Εκείνο του Ιουνίου του 2010 σφραγίστηκε με την διάσπαση του ΣΥΝ και την αποχώρηση του μεγαλύτερου κομματιού της Ανανεωτικής Πτέρυγας που δημιούργησε την ΔΗΜΑΡ. Η πολιτική όμως δεν είναι στατική κι όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν.

Το σήμερα βρίσκει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να πορεύεται σε ένα κρίσιμο συνέδριο με στόχο την επισημοποίηση της διεύρυνσής του και τον μετασχηματισμό του. Διαδικασία καθόλου εύκολη αν αναλογιστεί κανείς πως έπειτα από μία εκλογική ήττα ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί με νέους όρους να διαμορφώσει την «επόμενη μέρα». Υποδέχεται στελέχη προερχόμενα από άλλους πολιτικούς χώρους και συγχρόνως ανοίγει την πόρτα στην κοινωνία και στο 31,5% που τού έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης τον περασμένο Ιούλιο. Εκ των πραγμάτων ο προσυνεδριακός διάλογος γίνεται έντονος και αιχμηρός. Οι τάσεις μετρούν τις δυνάμεις τους και οι σύμμαχοι διεκδικούν το δικό τους μερίδιο. Υγιείς καταστάσεις για κόμματα δημοκρατικά. Αρκεί ο τρόπος με τον οποίο διεξάγεται ο διάλογος να μην οδηγεί σε εσωστρέφεια. Εκεί τα πράγματα αλλάζουν. Ειδικά σ’ αυτήν την συγκυρία που ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να επωφεληθεί από τους πολιτικούς ακροβατισμούς και τις σπασμωδικές κινήσεις της κυβέρνησης χωρίς να δίνει εύκολες πάσες στον Κ. Μητσοτάκη με αφορμή τα εσωκομματικά του.