Κώδωνας κινδύνου

Θυµίζω ότι τα δύο µεγάλα (τότε) κόµµατα είδαν τα ποσοστά τους να κατρακυλούν στην εκλογική άβυσσο.

Η απειλή όµως που αντιµετωπίζει σήµερα η πολιτική και, κυρίως, τα κόµµατα ως οι αποκλειστικοί φορείς της κοινοβουλευτικής δηµοκρατίας, είναι βαθύτερη. Αυτό διακρίνεται, καταγράφεται στη δηµοσκόπηση της Κάπα Research που φιλοξενεί σήµερα το «Εθνος της Κυριακής».

Υπάρχει σήµερα στην ελληνική κοινωνία ένα κλίµα απόρριψης της πολιτικής, «αντιπολιτικής», εξαιρετικά επικίνδυνο για το µέλλον του τόπου. Απέναντι στα µεγάλα προβλήµατα της χώρας και της κοινωνίας, τα κόµµατα αντιπαραθέτουν, όχι τη λύση που προτείνουν, το πρόγραµµά τους, µια διάθεση συνεργασίας πάνω σε κοινούς τόπους και θέσεις, αλλά τη µεταξύ τους σύγκρουση και, µάλιστα, µε όρους εξαφάνισης του αντιπάλου. Είναι χαρακτηριστικές οι πρώτες επιλογές στην ερώτηση γιατί ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ ή Ν∆ όσοι δηλώνουν κάτι τέτοιο.

Η γενικευµένη σύγκρουση των δύο κοµµάτων, µε τη συµµετοχή και του ΚΙΝΑΛ, επιταχύνει την κατάρρευση των θεσµών, των ίδιων των κοµµάτων, καθιστά δευτερεύον και ασήµαντο µέγεθος τα όποια προγράµµατα θα θελήσουν να παρουσιάσουν, υπονοµεύει και τα πρόσωπα. Είναι καταφανές ότι υποχωρεί άτακτα και µε γρήγορους ρυθµούς η δύναµη και η αξία της πολιτικής ως παράγοντας ρύθµισης της κοινής ζωής. Φαίνεται να µην πιστεύει κανείς σε τίποτε. ∆εν εµπνέει η κατάσταση. Τα κόµµατα «σκοτώνονται» µεταξύ τους για το «φαίνεσθαι», για τις εντυπώσεις, σαν καλεσµένοι ενός τηλεοπτικού πάνελ που πρέπει να βριστούν για να τους προσέξουν...

Η συνεχής επίκληση των δηµοσκοπήσεων έχει αποκλειστικό στόχο την καταµέτρηση των απωλειών του αντιπάλου για τη δηµιουργία εντυπώσεων. Τι πραγµατικά, όµως, δείχνουν οι µετρήσεις; Οτι η Ελλάδα ακολουθεί τη γενικότερη τάση πολιτικής αµφισβήτησης που επικρατεί στην Ευρώπη. Εξω, στην κοινωνία, δεν υπάρχουν τα µεγάλα ποσοστά συσπείρωσης, αφού το 70%-80% των πολιτών έχει αποστασιοποιηθεί πλήρως από τα κόµµατα και η αποχή σπάει ρεκόρ. Οσοι καταγράφονται να υποστηρίζουν κάποιο κόµµα, το κάνουν άνευρα και απρόθυµα. Για τους µισούς, περίπου, ψηφοφόρους των δύο µεγάλων κοµµάτων η ταύτιση µε τις θέσεις του κόµµατος ή την ηγεσία του -στην περίπτωση της Ν∆- είναι ιδιαιτέρως χαµηλή.

Οι δηµοσκοπήσεις δεν είναι σπουδαίο «έργο» για να κοσµεί τη δράση ενός κόµµατος. Ιδιαίτερα όταν µοιράζονται οι αναποφάσιστοι του σήµερα ώστε να βγει «εκτίµηση ψήφου» µε παραπλανητικά για την εποχή συµπεράσµατα. Αποτέλεσµα; Κόµµατα, media, δηµοσκοπήσεις να µην αναγνωρίζονται από το 80% της κοινής γνώµης.
Εάν υπάρξει συναίνεση σε µείζονα θέµατα, τότε στην οικονοµία ίσως να είναι εφικτές, υλοποιήσιµες και οι δυο προτάσεις, και η κοινωνική και η αναπτυξιακή πολιτική - και Κοινωνικό Μέρισµα και κίνητρα για επενδύσεις. Ενα µείγµα από τα προτάγµατα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και της Ν∆.

Οσο όµως η πολιτική συζήτηση παρακάµπτει τα µεγάλα ζητήµατα υστέρησης και αδυναµίας της χώρας, τόσο θα βρίσκουν χώρο οι κούφιες δηµαγωγίες. Υπάρχει ανάγκη οράµατος, στόχων και λύσεων. Υπάρχει ανάγκη θετικής ψήφου. Οι αλληλοκατηγορίες για διαφθορά -και ειδικά οι «καταιγιστικές» αποκαλύψεις για τις ευθύνες των αντιπάλων- δεν έχουν τόσο µεγάλη θεραπευτική αξία για τα προβλήµατα της χώρας. Αλλωστε τα µείζονα για τους πολίτες παραµένουν ακλόνητα: ανεργία, µείωση εισοδηµάτων, εγκληµατικότητα, νοσοκοµεία.

Η σύγκρουση των κοµµάτων, µε τους όρους που αυτή διεξάγεται σήµερα, παραπέµπει σε µια υπερβολή – έναν καλυµµένο «εξτρεµισµό» που αντιστρατεύεται τον ορθολογισµό που απαιτούν το µέγεθος των προβληµάτων και ο πολιτικός συµβιβασµός. Υστερα από µια δεκαετία κρίσης, ή θα συνεχισθεί η δηµοκρατική κανονικότητα ή αντι-πολιτικές δυνάµεις θα καταλάβουν το κενό των φθαρµένων κοµµάτων. Μόνον η µετριοπαθής και ελεγχόµενη από τη Βουλή και τους άλλους θεσµούς εξουσία µπορεί να αντικατοπτρίζει την ποικιλοµορφία των πολιτικών πιστεύω µιας κοινωνίας, σε αντίθεση µε την απόλυτη αλήθεια που επιβάλλεται µε έναν ριζοσπαστικό τρόπο σε όλους. Να µη νοµίζουµε ότι οι Ορµπαν και οι Σαλβίνι «φυτρώνουν» µόνον αλλού...

Εάν το 2012 µε τα ποσοστά των δύο τότε µεγάλων στο βάραθρο σόκαρε, το 2019 υπάρχει κίνδυνος το πολιτικό σκηνικό να βουλιάξει σε πλήρη απαξίωση και το µπόνους των 50 εδρών να µην αρκεί για την εξασφάλιση µιας σταθερής πορείας της χώρας. Οι υπεύθυνες ηγεσίες επιβάλλεται να αναλάβουν πρόνοιες πριν καταλάβουν ότι «παίζουν εν ου παικτοίς».