Σώσε με, Ζάεφ...

Ο Καµµένος απλώς πιστοποιεί πόσο ανυποχώρητος είναι, λες και αν δεν µιλούσε ο Σκοπιανός πρόεδρος ήταν έτοιµος να το συζητήσει το θέµα, ο δε κ. Μητσοτάκης βρήκε µια εξαιρετική ευκαιρία να ξεφύγει από το δύσκολο για αυτόν οικονοµικό περιβάλλον και να το γυρίσει στα πιο... ευνοϊκά για την παράταξή του «εθνικά θέµατα».

Πώς να ασκείς σκληρή κριτική για θέµατα που υπερψηφίζεις και που, εν πάση περιπτώσει, προσθέτουν και δεν αφαιρούν στο εισόδηµα του πολίτη; Ενώ µε τα ζητήµατα εθνικού περιεχοµένου είναι αλλιώς. Προνοµιακό πεδίο, αν κρίνει κανείς και από ένα σηµαντικό ποσοστό των παλαιών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν έναν προβληµατισµό επί του θέµατος.

Η συζήτηση όµως είναι στην πραγµατικότητα ψευδής. Γιατί ούτε την ηµεροµηνία των εκλογών θα καθορίσουν, αφού ο κ. Καµµένος έχει -ανεξαρτήτως έντασης των διαφωνιών- αποσυνδέσει τη συµφωνία από  τη στήριξη της κυβέρνησης, τα δε άλλα κόµµατα και βουλευτές µε τη σειρά τους θεωρούν ότι άλλο η συµφωνία και άλλο η κυβερνητική προοπτική. ∆ιότι περί αυτού πρόκειται. Ολη η κουβέντα την αυριανή κυβερνητική προοπτική αφορά.Γι’ αυτό και ακραιφνείς ευρωπαϊστές ταγµένοι µε τη Συµφωνία των Πρεσπών δείχνουν να το ξανασκέφτονται.

Και δεν χρειάζονται ούτε η κοινή κάθοδος στις εκλογές ούτε οι προεκλογικές συµφωνίες.

Ο κ. Μητσοτάκης επιχειρεί να διευρύνει τη Νέα ∆ηµοκρατία µε δυνάµεις από το Κέντρο πάνω σε γραµµή «πατριωτική», γνωρίζοντας ότι έτσι µεγαλώνει τα εκλογικά του περιθώρια και θωρακίζει το κόµµα του από τις εκ δεξιών πιέσεις.

Το ερώτηµα παραµένει αν υπάρχουν πολιτικές δυνάµεις που πολιτεύονται µε βάση τις αρχές τους ή µε βάση την πολιτική επιβίωσή τους.

Η πολιτική ιστορία του τόπου, πάντως, έχει καταδείξει προσωπικότητες που µε κόλπα και τεχνικές κινήσεις πρόσκαιρα διασώθηκαν και άλλους που επιµένοντας στην πολιτική αρχών άφησαν τη σφραγίδα τους σε κρίσιµες περιόδους. ∆ιαλέγει κανείς και παίρνει...