Τα λύματα ενός κόσμου που καταρέει

Η Σεμίνα Διγενή γράφει για το διεφθαρμένο σύστημα που παράγει δράστες και θύματα, τροφοδοτώντας έναν κόσμο τεράτων και εκμετάλλευσης.

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά ┋

Είναι σαν να έσπασε ο κεντρικός αγωγός της αποχέτευσης! Η δυσωδία είναι τόσο μεγάλη, που έφτασε και εκτός συνόρων. Βρωμάει και ζέχνει όλες αυτές τις μέρες, το σύστημα που στηρίζει το κοινωνικό, οικονομικό, εργασιακό και νομοθετικό πλαίσιο, που παράγει δράστες και θύματα, ενώ ταυτόχρονα εκβιάζει τη σιωπή τους. Ο αγωγός δε σταματάει -εδώ και βδομάδες- να βγάζει βρωμερά λύματα και όπου νάναι έρχονται και τα ακόμη πιο τοξικά. Έρχονται όχι μόνο οι ιστορίες και άλλων τεράτων, (που τα Λιγναδικά άπλυτα τις επισκίασαν για λίγο), αλλά και των ομόκεντρων κύκλων της υπόθαλψης αυτών των εγκληματιών. Ο αέρας λες και έχει πια δηλητηριαστεί, τώρα που βγήκαν από τα σκοτάδια τους οι υπερεκτιμημένοι "πνευματικοί ταγοί" και είδαμε το πραγματικό τους πρόσωπο.

Η ναυτία ήταν αυτή που κυριάρχησε όταν αποκαθηλώθηκαν οι υπερπροβεβλημένοι "σπουδαίοι" καλλιτέχνες, που ξεμπροστιάστηκαν οι αλαζόνες "διανοούμενοι" με τις ορδές αυλικών και που γελοιοποιήθηκαν ανεπανόρθωτα οι κάθε είδους "ευπατρίδες" με τις γλοιώδεις δημοσιογραφικές τους αυλές σε διατεταγμένη υπηρεσία. Κατάφεραν όμως, αυτοί/ές οι δυνατοί/ές που μίλησαν, να δουν στην κάθετη πτώση τους, τους προστατευόμενους της διεφθαρμένης τάξης της "αριστείας", των μεγαλοεπιχειρηματιών και των βαμπιρικών "Αγίων Οικογενειών". Αξιωθήκανε και αυτοί κι εμείς να δούμε το ματωμένο βλέμμα του θηρίου, που οδηγείται δεμένο στο κλουβί. Πήρε -λένε- μαζί του τον "Μάγο" του Φώουλς, ένα ακραίο οργιαστικό μυθιστόρημα, με σαδισμό, εξουσιαστική βία, όργια, φόνους και εικονικές αυτοκτονίες. Αυτό επέλεξε να μελετήσει πίσω από τα σίδερα.

Σε διπλανά κελιά, πιθανόν θα οδηγηθούν και όλα εκείνα τα θρασύδειλα πλάσματα που πλέον ξεσκεπάζονται, όλα εκείνα τα παράσιτα που παρεπιδημούν στην ιλλουστρασιόν κοινωνία των εξωφύλλων, των πρωινάδικων και των πρεμιερών, γαλουχημένα με τη βεβαιότητα πως μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, όποτε θέλουν, σε όποιον θέλουν. Ακόμη και να τον εξευτελίζουν δημοσίως, να τον εξαναγκάζουν να υποστεί τους δαίμονές τους και να τον κομματιάζουν στα ιδιωτικά τους κολαστήρια!

Ευγνωμονούμε όσους μίλησαν και κυρίως όσους θα μιλήσουν. Είναι η στιγμή να γίνει! Να χτυπηθεί το Κτήνος. Αηδιάζουμε με τους ισαποστάκηδες, τους "γιατί τώρα;" τους "εμένα δε μου έτυχε γιατί δεν προκάλεσα", τους "για το τίποτε στο μάτι του κυκλώνα" και τους "ναι μεν, αλλά". Με τους πάσχοντες από το σύνδρομο της διπλής μάσκας. Όπως πχ. η ... εξαπατημένη κ. Μενδώνη! Αυτό το φοβισμένο, θλιβερό ανθρωπάκι, η πρωθυπουργική μαριονέτα, που τρέμει για τη θεσούλα, τα λεφτάκια, τη εξουσιούλα της και που για να τα διαφυλάξει δεν ντρέπεται να υποκρίνεται, να γελοιοποιείται και να αερολογεί. Που αγνοεί την έννοια της λέξης ευθιξία.

Και ναι. Η «ηθική» αυτής της τάξης, καμία σχέση δεν έχει με την ηθική του δικού μας κόσμου.

Δύο κόσμοι αντίθετοι

Είμαστε δυό κόσμοι ξεκάθαρα. Δυο κόσμοι ολότελα ξένοι μεταξύ τους. Δεν έχουμε και δε θέλουμε να έχουμε σχέση με όλους αυτούς. Οφείλουμε να σταθούμε απέναντί τους, να τους καταγγείλουμε και να τους φτύσουμε, αγνοώντας και τους προστάτες και τις ισχυρές διασυνδέσεις τους. Οι δυνάμεις συγκάλυψης και ατιμωρησίας, υποχωρούν μπροστά στο τσουνάμι που απαιτεί δικαιοσύνη.

Είναι αυτοί κι εμείς. Ή μάλλον ή αυτοί ή εμείς. «Ελπίζουμε στους σεισμούς που θα 'ρθουν», έλεγε ο Μπρεχτ.

Διαβάστε ακόμη