Ευρωεκλογές: Δεν ελπίζουμε τίποτα, δεν φοβόμαστε τίποτα, συνθηκολογήσαμε… Γιατί δεν θα πάμε να ψηφίσουμε

Ευρωεκλογές: Δεν ελπίζουμε τίποτα, δεν φοβόμαστε τίποτα, είμαστε λεύτεροι πια· συνθηκολογήσαμε… Σιγά μην πάμε να ψηφίσουμε! 

Είναι σαν να έχεις πάει σουπερμάρκετ τη Δευτέρα, να έχεις πληρώσει ένα κατοστάρικο για τα «απολύτως απαραίτητα» και την Τρίτη να ξαναπηγαίνεις, έτσι για μια βόλτα… Και- το παράδοξο- να βγάζεις από τον κάρτα σου πολύ περισσότερα ευρώ από την προηγούμενη· έτσι για «μικροπράγματα»…

Αυτές είναι οι ευρωεκλογές! Αχρείαστες, πανάκριβες και που τα… προϊόντα τους (με ημερομηνία λήξης), οι ευρωβουλευτές δηλαδή, μπαίνουν στο ντουλάπι μέχρι να «χαλάσουν», ξεχασμένα, ή να μας κάνουν να τα θυμηθούμε με την αποφορά από τη σήψη κάποιου σκανδάλου. Στο μεταξύ, όμως, τα έχουμε ακριβοπληρώσει…

Ευρωεκλογές! Μια χαμένη Κυριακή για τον ψηφοφόρο, μια χρυσή πενταετία για τον υποψήφιο και τέλος μια χαμένη υπόθεση για την Ελλάδα… Το τσίρκο «Ευρωεκλογές» έχει «νούμερα» για θεατές που δεν βολεύονται πια με «ασώματους κεφαλές» και «βόες και κροταλίες» και νάνους και γυναίκες με δυο κεφάλια… Τσίρκο μεν, αλλά των καιρών τα κελεύσματα ακολουθώντας: με τηλεπερσόνες διάσημες και ημιαναγνωρίσιμες, βετεράνους αθλητές (ποδοσφαιριστές, αρσιβαρίστες) και ό,τι άλλο βάνει ο νους του ψηφοφόρου. Κι όλοι αυτοί ξοδεύουν χρήμα για να εκλεγούν, γιατί; Για να μας σώσουν! Για εμάς το κάνουν!

Και διαβάζουμε σε άρθρο της εφημερίδας «Καθημερινή»: «Λέγεται ότι στο «μικρό κράτος εν κράτει»-όπως συχνά αποκαλείται το Ευρωκοινοβούλιο-, ιδιαίτερα μετά τις σοβαρές αρμοδιότητες που ανέλαβε και τον ρόλο του συν-νομοθέτη στο θεσμικό οικοδόμημα της Ε.Ε., από τους συνολικά 705 ευρωβουλευτές, οι 70 είναι οι ισχυροί «παίκτες», οι 50 οι πιο δραστήριοι, οι 100 βοηθητικοί και οι υπόλοιποι απλώς ακολουθούν. Σύμφωνα με αρκετούς συνομιλητές μας, οι Ελληνες ευρωβουλευτές παραμένουν στην τελευταία κατηγορία, παρά το γεγονός ότι σε αυτή τη θητεία η ελληνική αντιπροσωπεία είχε συνολικά δύο αντιπροέδρους, τον Δημήτρη Παπαδημούλη και την Εύα Καϊλή (έως τον Δεκέμβριο του 2022, όταν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε τον τερματισμό της θητείας της λόγω του Qatargate). «Στην τελευταία κατηγορία»: «...απλώς ακολουθούν»! Πού αλλού θα βρισκόταν άλλωστε;

Σε τέλμα απάθειας, αδιαφορίας, α-ταραξίας

Οι ευρωεκλογές, σήμερα, κολυμπούν σε τέλμα απάθειας, αδιαφορίας, α-ταραξίας. Και όχι μόνο στην Ελλάδα. Οι εξηγήσεις είναι γνωστές: οι ευρωεκλογές δεν επηρεάζουν τη νομή της εξουσίας, οι εκλογείς δεν προσδοκούν ωφελήματα από τη νίκη του ενός ή του άλλου Κόμματος, οι θέσεις και τα συνθήματα των παρατάξεων είναι αόριστα και ταυτόσημα και δεν αγγίζουν κανένα από τα ζωτικά και ζέοντα προβλήματα μας. Η τιμή του ρεύματος πλησιάζει του Ολύμπου τις κορφές, οι τιμές στα ράφια των σουπερμάρκετ ακολουθούν από κοντά το ρεύμα, το καλοκαίρι προβλέπεται μακρύ, καυτό και καιόμενο και γιατί να πάω να ψηφίσω και να φτιάξω εγώ, με την ψήφο μου έναν ακόμα αργόσχολο, «...απλώς ακολουθούντα», πλούσια αμειβόμενο; Ε; Και μην βιαστείτε να με λιθοβολήσετε.

Εξ ορισμού, θεωρητικά, η ετυμηγορία της κάλπης σε κάθε δημοκρατούμενη χώρα αποφασίζει για τις τύχες του τόπου, που οι πολίτες τις εμπιστεύονται σε κάποια πρόσωπα, με την εντολή να πολιτευθούν προς το συμφέρον του συνόλου. Αν ο ορισμός αυτός στην πράξη «μπάζει νερά» όταν πρόκειται για εθνικές, δημοτικές και λοιπές εκλογές, βουλιάζει αύτανδρος στις ευρωεκλογές. Όταν οι πολίτες διαπιστώνουν πως, μετά τις τοπικές εκλογές, οι εκλεκτοί τους «σκοτώνονται» πολύ περισσότερο για τα συμφέροντά τους παρά για τη χώρα και τα συμφέροντα των εντολέων τους, οι ψηφοφόροι ξέρουν πια καλά πως οι εκάστοτε εκπρόσωποι τους στο κοινοβούλιο, και ειδικά σε εκείνο της Ευρώπης, είναι ολότελα ανήμποροι να πράξουν το παραμικρό, και μάλιστα όταν κρίνονται μεγάλα και αποφασιστικά θέματα της ηπείρου και συνακόλουθα της χώρας. Η πείρα τόσων χρόνων έχει τσιμεντώσει στον απλό πολίτη την πεποίθηση πως Ευρωπαϊκές Κοινότητες, Ενωμένες Ευρώπες, Ευρώδιασκέψεις, ΕΚΤ και άλλα τινά είναι συνήθως όργανα στα χέρια των μεγάλων μουζικάντηδων. Εκείνοι παίζουν και χορεύουν οι λαοί…

Ωραία λόγια, αλλά λόγια...

Και τα λόγια είναι ωραία και μεγάλα και σπουδαία, αλλά… λόγια. Πριν πολλά χρόνια, πολιτικός, προσπαθώντας να στηρίξει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είχε επικαλεστεί γραφόμενα του Λεονάρντο ντα Βίντσι: «Σε ένα καράβι που κινδυνεύει, το χρώμα του δέρματος, η ηλικία, το φύλο και η θρησκεία των επιβατών, δηλαδή το παρελθόν τους, δεν παίζουν κανένα ρόλο· το μόνο που έχει σημασία είναι το μέλλον τους». Σοφές κουβέντες, αλλά πήγαινε να τις πεις στους κατοίκους της Θεσσαλίας που βούλιαξαν στα λασπόνερα της αέναης κρατικής αμεριμνησίας, στους κατοίκους του Έβρου που είδαν ολόκληρο τον τόπο τους να καίγεται επί 17 ,και βάλε, μέρες, που μέτρησαν και συνεχίζουν να μετρούν καμένες υποσχέσεις. Κι εφέτος, στην προ-ευρω-εκλογική περίοδο μας απασχόλησε ιδιαίτερα το μείζον θέμα του Πόθεν Έσχες του κυρίου Κασσελάκη. Δεν ήταν και λίγο πράγμα, ε; Φαυλεπίφαυλοι πολιτικοί με ευήθες κοινό!

Και η Ιστορία, τι μας έχει διδάξει η Ιστορία; Ποιος διαβάζει την Ιστορία; Αντιγράφω κείμενο που δημοσιεύτηκε (μεταφρασμένο από τα γαλλικά) στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, στις 6 Ιανουαρίου του 1979: «Το αύριο απογοητεύει και τρομάζει και το σήμερα είναι καταπιεστικό. Αφού, λοιπόν, “τι να το κάνω το αύριο” το σήμερα “κατεβάζει ρολά”, δεν μένει παρά να κατακτήσουμε και να περιφρουρήσουμε το παρελθόν. Για να δρέψουμε κει την αλήθεια της Ιστορίας και να γλιτώσουμε πια από τα παραμύθια που σκαρώνουν για να μας εξαπατούν...». Μετά 45 χρόνια, σαν να γράφτηκε αύριο... 

Γερνάμε με ιλιγγιώδη βία...

Πενήντα χρόνια από τη Μεταπολίτευση, γερνάμε με ιλιγγιώδη βία· κάποιοι παραμένουν ακόμα αφελείς εκδρομείς, φορτωμένοι σε φορτηγά, ντυμένοι με κάθε λογής κομματικό μπλουζάκι κι ανεμίζοντας λογιώ λογιώ σημαιάκια… Κάποιοι. Γιατί κάποιοι άλλοι, συνθηκολόγησαν πια με την ιδέα πως κάποτε κάτι καλό θα ξημερώσει για τούτο τον τόπο. Μόνο νύχτα!

Όχι, δεν φοβόμαστε πια τη νύχτα! Παραμένουμε, κάποιοι, παιδιά- παρά τα 60+ χρόνια μας- σε μια αιωνιότητα ανερμήνευτη. Κυλιόμαστε με το ξημέρωμα αγκαλιά και με το σούρουπο αποκοιμιόμαστε. Και κάποτε ξυπνάμε· κι είναι πάλι νύχτα!
Δεν ελπίζουμε τίποτα, δεν φοβόμαστε τίποτα είμαστε λεύτεροι να μην απαντέχουμε πιά το καλύτερο «αύριο» Θα εκλεγεί ο Αυτιάς ή η Μελέτη ή ο Ζαγοράκης; Και; 

Τι θα αλλάξουν οι «άλλοι», εκείνοι που θα επιλέγαμε εμείς; Τίποτα απολύτως· απλά θα αλλάξουν εκείνοι: θα περιφέρονται στο Ευρωκοινοβούλιο  «...απλώς παρ-ακολουθώντας», θα καλέσουν τους δικούς τους να δουν τον ζωολογικό κήπο των Βρυξελλών με δικά μας έξοδα, θα απολαύσουν μια 5ετία χλιδής και στο τέλος, αν δεν συλληφθούν κλέπτοντες οπώρες- η πολιτική χαλάει χαρακτήρες...-, θα μας προσ-καλέσουν να ανανεώσουμε τη θητεία τους στην ευμάρεια, εμείς οι πεινασμένοι.  Οι επίδοξοι σωτήρες-κηδεμόνες μας, άλλωστε, έχουν συνέπεια στη συλλογιστική τους και στη λογιστική τους. Εμείς κουραστήκαμε να προσμένουμε! Σιγά μην πάμε να ψηφίσουμε για ευρωβουλευτές. Μάθαμε πια…