┋ Απόψεις ┋ 05.05.2019 17:11

Το νέο Συµβούλιο Εθνικής Ασφαλείας

Γράφει ο Γιώργος Κακλίκης, πρέσβης επί τιμή και υποψήφιος ευρωβουλευτής µε το Ποτάµι

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά ┋

Με τα Βαλκάνια να µην έχουν ακόµη πλήρως σταθεροποιηθεί, µε την Τουρκία να προκαλεί στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, µε την Ελλάδα να είναι µέλος της ΕΕ και υπολογίσιµος παράγων στη διεθνή σκηνή, η ανάγκη για συγκροτηµένες κινήσεις του πολιτικού µας κόσµου είναι αδήριτη. Ετσι, τον Νοέµβριο του 2017 ένα µικρό κόµµα διατύπωσε την πρόταση για τη σύσταση Συµβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, καταθέτοντας σχέδιο νόµου στη Βουλή.

Εύσηµα για παρόµοια πρωτοβουλία -όχι όµως και για κατάθεση νοµοσχεδίου διεκδίκησαν και άλλα κόµµατα. Πρόσφατα, η κυβέρνηση ανακοίνωσε τη θεσµοθέτηση ενός Συµβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, αλλά µε εντελώς διαφορετική µορφή. Το νέο όργανο θα έχει κυβερνητικό χαρακτήρα και θα διαθέτει σύµβουλο Εθνικής Ασφαλείας. Η πρωτοβουλία είναι ευπρόσδεκτη. Βρίσκεται όµως σε µεγάλη απόσταση από εκείνη του 2017. Που στόχο είχε τη διακοµµατική συνεννόηση και συναίνεση, όµοια µε εκείνη που επιδιώκεται κατά το µη θεσµοθετηµένο «Συµβούλιο Πολιτικών Αρχηγών».

Σύµφωνα µε την πρόταση του 2017, στο νέο όργανο θα προΐσταντο ο πρωθυπουργός, οι πρώην κοινοβουλευτικοί πρωθυπουργοί και οι εν ενεργεία αρχηγοί κοµµάτων της Βουλής, οι εν ενεργεία υπουργοί Εξωτερικών, Αµυνας, Προστασίας του Πολίτη και, κατά περίπτωση, όσοι άλλοι των οποίων η παρουσία θα κρινόταν αναγκαία. Ενα όργανο που θα είχε στην αρµοδιότητά του και την παρακολούθηση των αποφάσεων που θα λαµβάνονταν σε αυτό ενώ θα λειτουργούσε παντελώς αδάπανα, µια και όλα τα µέλη του θα ήταν πολιτικές ή υπηρεσιακές προσωπικότητες. Το σχέδιο νόµου που προωθεί η κυβέρνηση δεν διαθέτει το διακοµµατικό στοιχείο ούτε εµπεριέχει τα στοιχεία της εθνικής συναίνεσης. Η δυνατότητα του Συµβούλου Εθνικής Ασφαλείας να προβαίνει σε ενηµέρωση των πολιτικών αρχηγών δεν προεξοφλεί τη συναίνεση.

Οι περισσότερες εκτιµήσεις που ακούστηκαν για τη λειτουργία του Συµβουλίου Εθνικής Ασφαλείας βρίσκονταν µακριά από µια πραγµατιστική προσέγγιση, η οποία θα προσέφερε εκείνο που όλοι δηµόσια επαινούν αλλά στην πράξη δεν επιδιώκουν, τη διακοµµατική συναίνεση. Προφανώς µε τη σκέψη ότι εκείνη που κυβερνά είναι η κυβέρνηση, χωρίς να πέφτει καθοριστικός λόγος στην αντιπολίτευση...

Αν για θέµατα µεγάλης εθνικής σηµασίας και µε τους υπαρκτούς γύρω από την Ελλάδα κινδύνους εξακολουθήσει να θεωρείται η συναίνεση της αντιπολίτευσης ευκταία αλλά όχι απαραίτητη και πως αρκεί η, µετά τη λήψη των αποφάσεων, ενηµέρωσή της, οι πιθανότητες να εµφανίζεται η χώρα διεθνώς µε ενιαία και στιβαρή διεθνή εικόνα θα είναι ελάχιστες. Εχουµε πρόσφατα παραδείγµατα που κόµµατα και κοινή γνώµη διχάστηκαν για θέµατα για τα οποία όλη σχεδόν η κοινωνία διατύπωνε την εκτίµηση ότι διαφορετικά θα ήσαν τα πράγµατα αν είχε επιδιωχθεί η πολυθρύλητη αλλά ανύπαρκτη εθνική συνεννόηση.

Διαβάστε ακόμη