Ένα παιγνίδι λογικής και ποίησης

Ας φρόντιζαν

Ο μεγάλος μας ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης έγραψε το 1930 ένα από τα περίφημα «ιστορικά» του ποιήματα για να μιλήσει με παραβολές («Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές, είναι γιατί τ’ ακούς γλυκύτερα» έγραψε περίπου την ίδια εποχή ο Γιώργος Σεφέρης) για διαχρονικά θέματα… Ωστόσο, η ομοιότητα καταστάσεων προκαλεί έκπληξη…

«…
Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.
Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Αυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
Αν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους —
τους ξέρουμε τους προκομμένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ’ εμποδίσουνε, τί φταίω εγώ.
Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.
Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.
Κι είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κι οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.
Αλλά, κατεστραμμένος άνθρωπος, τί φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν».

Στη θέση του Ζαβίνα βάλτε τους Ρωσο-Ασαντικούς με τους Αλαουίτες …
Στη θέση του Γρυπού, τους τζιχαντιστές με τις διάφορες φατρίες και παραλλαγές τους, μαζί με τον Ερντογάν.
Και στη θέση του Υρκανού, τους Κούρδους και τους Αμερικανούς.

Αν και ο Καβάφης έγραψε το ποίημα σχεδόν πριν έναν αιώνα, τα διλήμματα που θέτει (μαζί βέβαια με τα θέματα του πελατειακού κράτους και της ρεμούλας της δημόσιας διοίκησης) για τις τύχες της δύσμοιρης Συρίας, εξακολουθούν να είναι ζωντανά… Και δεν υπάρχουν πια και «οι κραταιοί θεοί» να δώσουν μια τέταρτη βιώσιμη και ενωτική λύση…

T.X.