Πώς είναι ο Μίκαελ Σουμάχερ πέντε χρόνια μετά το ατύχημα;

Ο χρόνος γυρίζει ακριβώς πέντε χρόνια πίσω…

Ήταν 29 Δεκεμβρίου 2013. Ο Μίκαελ -κατ’ άλλους, Μίχαελ- Σουμάχερ απολάμβανε τις χριστουγεννιάτικες διακοπές του με την οικογένειά του στις γαλλικές Άλπεις, στο θέρετρο του Μεριμπέλ. Η αγάπη του για το σκι τον πρόδωσε καθώς βγήκε εκτός πίστας, έχασε τον έλεγχο και χτύπησε σοβαρά στο κεφάλι.

Λίγη ώρα αργότερα, η εκπρόσωπός του, Σαμπίν Κεμ, δήλωνε ότι «ο 45χρονος Σούμι βρέθηκε στο συγκεκριμένο σημείο καθώς ήθελε να βοηθήσει έναν φίλο του που έχασε την ισορροπία του και προσέκρουσε σε βράχο». Ο Σούμι, όπως είναι το προσωνύμιό του, «προσγειώθηκε άτσαλα με το κεφάλι του σε έναν βράχο. Έχει υποστεί σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις».

Η συνέχεια ήταν, δυστυχώς, χειρότερη. «Ο σοβαρός κρανιοεγκεφαλικός τραυματισμός που υπέστη ο Σουμάχερ τον οδήγησε σε κώμα. Χρειάστηκε άμεση νευροχειρουργική επέμβαση. Η κατάσταση της υγείας του είναι κρίσιμη», ανέφερε το ιατρικό ανακοινωθέν τού νοσοκομείου της Γκρενόμπλ.

Εννέα μήνες ο πρωταθλητής έδωσε μάχη σε αυτό το νοσοκομείο και, τελικά, πήρε εξιτήριο από εκεί. Αρχικά, μεταφέρθηκε σε ένα άλλο νοσοκομείο στη συνέχεια όμως επέστρεψε στο σπίτι του, χωρίς όμως η υγεία του να παρουσιάζει κάποια βελτίωση. Υπήρξε πρόοδος, αλλά όχι κάποια αξιοσημείωτη βελτίωση.

Τέσσερα χρόνια μετά το ατύχημα, υπό ιατρική επίβλεψη συνέχιζε να βρίσκεται ο επτάκις πρωταθλητής της Formula 1. Έπειτα από αρκετό καιρό μάλιστα, η οικογένεια του σπουδαίου οδηγού ταχύτητας εξέδωσε ανακοίνωση ευχαριστώντας τους θαυμαστές του για τη στήριξή τους. Η Κεμ υποστήριξε ότι η οικογένεια ζητά να σεβαστούν την επιθυμία της - η κατάσταση της υγείας του να παραμείνει ιδιωτικό θέμα. Η οικογένεια του Σουμάχερ, άλλωστε, σε όλη αυτή την περιπέτεια, κράτησε χαμηλούς τόνους. Η μόνη «μεγάλη» ανακοίνωση που έγινε για την κατάσταση της υγείας του Σουμάχερ ήταν από την εκπρόσωπο της οικογένειας τον Ιούλιο του 2014, όταν ο Σουμάχερ -μετά το τεχνητό κώμα, στο οποίο βρισκόταν για έξι μήνες- θα μεταφερόταν σε κέντρο αποκατάστασης που είχε δημιουργήσει η οικογένεια στο σπίτι τους στη Γενεύη.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά, δεν υπήρξε καμία επίσημη ενημέρωση και έτσι οι φήμες άρχιζαν να οργιάζουν. «Ο Σουμάχερ δεν μπορεί να περπατήσει». «Ο Σουμάχερ μπορεί να περπατήσει, αλλά κινείται αργά». «Ο Σουμάχερ είναι διαρκώς στο κρεβάτι». Το μόνο αληθές ήταν πως το σπίτι του διαμορφώθηκε ειδικά ώστε να του παρέχει όλα όσα χρειάζεται. Αλλά τα fake news δεν σταμάτησαν ποτέ να διαδίδουν αίσχη. «Η ιατρική ομάδα που τον κουράρει είναι 15μελής» - «όχι, είναι 30μελής», «παρακολουθεί τον Γερμανό πιλότο 24 ώρες την ημέρα» -«όχι, μόνο πέντε ώρες την ημέρα», «τα έξοδα φροντίδας του ανέρχονται σε περίπου 140.000 ευρώ την εβδομάδα» - όχι, τόσα είναι την ημέρα», «η οικογένεια έχει δώσει, από την ημέρα του ατυχήματος, 20 εκατομμύρια ευρώ – «όχι, έχει δώσει 70 εκατ.», «ζυγίζει λιγότερο από 50 κιλά» - «40 κιλά είναι, μην το συζητάμε, το δήλωσε ο ξάδερφος του κουμπάρου τού κηπουρού τού κήπου στο σπίτι τού Σουμάχερ». Χάος…

Το μόνο βέβαιο σε αυτή την ιστορία, είναι ένα περίεργο περιστατικό το οποίο σημειώθηκε κατά τη μεταφορά τού Σουμάχερ από το ένα νοσοκομείο στο άλλο: κλάπηκε ο ιατρικός φάκελός του! Σύμφωνα με την Αστυνομία, ένας 54χρονος Γερμανός, με τα αρχικά Α.Κ., είχε πρόσβαση στα ιατρικά δεδομένα και ήταν εκείνος που έκλεψε τον φάκελο του Σούμι, ενώ στη συνέχεια επιχείρησε να πουλήσει τον φάκελο μέσω διαδικτύου, έναντι 60.000 ευρώ. Τελικά, ένας υπάλληλος της REGA, μιας εταιρείας αεροδιάσωσης που δραστηριοποιείται στην Ελβετία και στο Λιχτενστάιν, κρεμάστηκε στο κελί του στη Ζυρίχη στις 8 Αυγούστου του 2014, ένα 24ωρο μετά τη σύλληψή του για την κλοπή αυτού του ιατρικού φακέλου. Νορμάλ απάντηση σε όλα αυτά δεν έχει δοθεί, ακόμα και σήμερα.

Ο Σουμάχερ υπήρξε επτά φορές Παγκόσμιος πρωταθλητής - κάτι που κανείς άλλος οδηγός της Formula 1 δεν έχει καταφέρει, μέχρι τώρα. Δεν ήταν κλισέ ούτε τα ρεκόρ που κουβαλούσε. Ο «Μιχαλάκης», όπως τον αποκαλούμε οι απανταχού Ελληνες φαν του, ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ήδη γνωρίζαμε ως «οδηγό της F1». Εμπαινε στο μονοθέσιο κάθε ομάδας -με τη Ferrari τον λατρέψαμε- και ο μόνος του στόχος ήταν να τερματίσει πρώτος. Ακόμα και ένας δοκιμαστικός γύρος, για να δει αν του «κάθονται» τα ελαστικά, ήταν για εκείνον μια κούρσα τίτλου.

Δεν οδηγούσε, όμως, δίχως αύριο, όπως για παράδειγμα έκανε ο Σένα. Ο Σούμι δεν άφηνε το συναίσθημα να τον κυριεύσει. Πιλοτάριζε πάντα με σύνεση και με μεθοδικότητα. Ξεσπάσματα και βίαιες αντιδράσεις φυσικά και είχε, αλλά ως αποτέλεσμα της πίεσης του ονόματος που κουβαλούσε στο σώμα του και της τελειομανίας που τον διακατείχε. Ήθελε να είναι πρώτος, πολλοί έλεγαν ότι ίσως είχε γεννηθεί (και) για αυτό.

Είναι πάρα πολύ δύσκολο να αποτυπώσεις στιγμές ενός ειδώλου χωρίς να βάλεις τον προσωπικό σου θαυμασμό. Είναι μάλλον αδύνατο να γράψεις ένα «απλό» κείμενο για αυτόν τον άνθρωπο που σε έκανε να παρακολουθήσεις ξανά αγώνες της F1. Οταν είχε σκοτωθεί ο Σένα, ίσως είχες πει κι εσύ πως δεν υπάρχει κανένας λόγος για να δεις ξανά αγώνες με μονοθέσια που ουρλιάζουν σαν αφηνιασμένο μελίσσι. Εμφανίστηκε, όμως, ο Μίκαελ και όλα άλλαξαν σε κάποια Σαββατοκύριακά σου. Στηνόσουν στην τηλεόραση για να δεις τη βολίδα της Ferrari να αλώνει κάθε πίστα – «ο μπαγάσας ο Σούμι τα κατάφερε, πάλι». Μπορεί και να τον υποτιμούσες λέγοντας ότι «αν δεν ήταν η ομάδα του, η Σκουντερία, από πίσω, δεν θα έκανε τίποτα».

Όμως, κατά βάθος ήξερες τη δεξιότητα που είχε να πιλοτάρει τρώγοντας άπειρα «g» στο σώμα του, υπό πολλές διαφορετικές καιρικές συνθήκες. Ο ίδιος αγαπούσε τη βροχή και ειδικά την καταρρακτώδη, από εκεί απέκτησε και το παρατσούκλι «Rainmaster». Ισως κάποιοι, τώρα, να θυμούνται όλα τα «επίτηδες» που έκανε στους αγώνες, για λόγους τακτικής - βλέπε προσκρούσεις με άλλα μονοθέσια, άλλων ομάδων. Μπορεί να θυμηθούν κι άλλες στιγμές από την καριέρα του, οι οποίες θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως επιλήψιμες για τον ίδιο.

Προσωπικά, προτιμώ να τον θυμάμαι, ανάμεσα στα υπόλοιπα, στην Ιταλία, το 2000: Ο Μίκαελ πριν από λίγη ώρα μόλις είχε ισοφαρίσει τις 41 χρυσές νίκες του Αϊρτον Σένα και ξέσπασε σε λυγμούς κατά της διάρκεια της συνέντευξης Τύπου. Μαζί του είχα κλάψει κι εγώ, κι όχι για το ρεκόρ, αλλά επειδή χρειάστηκαν τόσα δάκρυα για να μου θυμίσουν ότι ο τύπος μπορεί να οδηγούσε σαν μηχανή, αλλά είναι άνθρωπος, διάολε. Τότε, επίσης, είχα κλάψει και επειδή θυμήθηκα το άλλο είδωλο, τον Σένα. Δεν πίστεψα ποτέ ότι θα υποκλιθώ ξανά σε κάποιον οδηγό της F1, μετά τον Αϊρτον. Σε εκείνον, δηλαδή, και στα δωρεάν μαθήματα οδηγικής ευφυΐας που σκορπούσε σε κάθε grand prix. Επειτα από εκείνη την Πρωτομαγιά, που ο Βραζιλιάνος σκοτώθηκε στην καταραμένη στροφή Tamburello -την Κυριακή του Πάσχα, το 1994- πίστευα ότι το άθλημα θα μπει σε μόνιμη Μεγάλη Εβδομάδα, που δεν θα είχε ποτέ του Ανάσταση. Ο Μίκαελ, όμως, το κατάφερε, με εκείνο το συγκρατημένο μειδίαμα σιγουριάς που τον χαρακτήριζε. Μας «τράβηξε» ξανά στον μαγικό κόσμο της F1, έκανε πολύ κόσμο «τιφόζι».

Ο λογαριασμός του στο twitter είναι ενεργός, γιατί ο Σούμι, ευτυχώς, είναι ακόμα εδώ. Τον διαχειρίζεται η εκπρόσωπός του η οποία έπειτα από κάθε τιτίβισμα βάζει τα hashtag #TeamMichael και #KeepFighting. Τα μηνύματα των θαυμαστών του είναι χιλιάδες, όπως και οι ευχές, του χρόνου τα Χριστούγεννα, σε άλλη μια τραγική «επέτειο» του ατυχήματός του, να μιλάμε για ένα θαύμα.

Στις 17 Δεκεμβρίου 2018 η βρετανική Daily Mail δημοσίευσε νέες πληροφορίες για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Γερμανός. Σύμφωνα με αυτές, ο Σουμάχερ δεν είναι καθηλωμένος στο κρεβάτι και δεν κρατιέται στη ζωή από σωληνάκια. Στο ίδιο άρθρο εκφράζεται η εκτίμηση ότι λαμβάνει εκτεταμένη ιατρική φροντίδα που κοστίζει περισσότερα από 50.000 λίρες την εβδομάδα. Επίσης, υπογραμμίζεται ότι ζει με την οικογένειά του στο κύριο μέρος του σπιτιού του και όχι σε ένα εξωτερικό κτίριο, το οποίο, σύμφωνα με δημοσιεύματα, είχε κατασκευαστεί ως μια ειδική ιατρική εγκατάσταση μετά τον τραυματισμό του, προκειμένου να αποτελεί κάτι σαν νοσοκομείο στο σπίτι. Εφόσον οι πληροφορίες αυτές είναι αληθείς, ο πρώην πιλότος θα γιορτάσει τα επόμενα γενέθλιά του, στις 3 Ιανουαρίου, με την οικογένεια και τους πιο στενούς φίλους του. Και ίσως να έχουμε επίσημη ανακοίνωση από την οικογένειά του.

Με αφορμή την υπενθύμιση του ατυχήματός του, αλλά και των επερχόμενων γενεθλίων του, η πιο ειλικρινής ευχή που θα δεχόταν, δίχως φιοριτούρες, είναι το «να είσαι καλά, Σούμι». Και μετά θα έφευγε με το γκάζι κολλημένο στο σασί, για την επόμενη στροφή, υπό βροχή...