Μαραθώνιος Αθήνας 2021: Αυτοί είναι οι ήρωες των μεγάλων ρεκόρ

Πριν οκτώ χρόνια ο Παναγιώτης Δούσης διαγνώσθηκε με καρκίνο στο στομάχι. Απέρριψε τις συστάσεις για χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες που υπόσχονταν να παρατείνουν τη ζωή του για δύο-τρία χρόνια. «Τι είναι ο καρκίνος; Θα τον βγάλω και θα περάσει», είπε στον εμβρόντητο γιατρό του ο 81χρονος Παναγιώτης Δούσης.

Στις 27 Ιανουαρίου 2014 προχώρησε στην επέμβαση αφαίρεσης στομάχου. Έμεινε στο νοσοκομείο οκτώ μέρες (αντί για δύο μήνες που του έλεγαν πως απαιτείται), έτρεξε σε δύο μήνες (αντί σε ένα χρόνο) και στους τρεις μήνες και οκτώ μέρες, επέστρεψε στους αγώνες, κερδίζοντας τις πρωτιές στα 1.500 μ. και στα 5.000 μέτρα στην Κεφαλλονιά. Και αυτή η περίπτωση, να ζει άνθρωπος χωρίς στομάχι, και να τρέχει ακόμα, και να διακρίνεται, αποτελεί συχνά πυκνά θέμα στα παγκόσμια συνέδρια.

«Όταν μου είπε ο γιατρός καρκίνο, σαν να μου είπε έχω γρίπη. Είπα μέσα μου δεν είναι τίποτα, θα περάσει. Άμα στο νου σου βάλεις ότι δεν μπορείς, τελείωσε…».

Ο μεγάλος Κυριακίδης

Ο Παναγιώτης Δούσης το 1953 ήταν ο πρώτος που έτρεξε μαραθώνιο από την Πελοπόννησο: «Ο Μεσσηνιακός μού είχε δώσει ένα ζευγάρι άσπρες ελβιέλες σκισμένες. Ο μεγάλος Κυριακίδης που είχε κερδίσει το 1946 στον Μαραθώνιο της Βοστώνης, με ρώτησε πώς θα τρέξεις με σκισμένα παπούτσια; Και αποφάσισα να τα βγάλω. Συνηθισμένος ήμουν άλλωστε. Έτρεξα με τον άλλο μεγάλο αθλητή, τον Χρήστο Βαρτζάκη, ήταν 42 ετών κι εγώ 20, και με βοήθησε στα πρώτα χιλιόμετρα. Στην αθλητική μου πορεία κατέρριψα διάφορα ρεκόρ που είχε σημειώσει ο Βαρτζάκης». 

Μαζί με τον 7χρονο δισέγγονο

Από το Μαραθώνιο της Αθήνας δε λείπει ποτέ αλλά εφέτος θα τρέξει με τον 7χρονο δισέγγονο του Λευτέρη και όπως λέει στόχος του είναι οι 5 ώρες «και έχει ο Θεός...».

Η Αγγελική με το σύνδρομο Down

Ο Γρηγόρης Σκουλαρίκης τρέχει μαζί με την κόρη του Αγγελική, που έχει σύνδρομο Down, προκειμένου να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα όχι μόνο στις οικογένειες όπου έχουν στη ζωή της ένα παιδί με το συγκεκριμένο σύνδρομο, αλλά κυρίως στην κοινωνία, που μοιάζει ακόμη να μην είναι έτοιμη να ανοίξει την αγκαλιά της σε παιδιά με ανάλογες ιδιαιτερότητες.

«Ο πρώτος χρόνος ήταν δύσκολος μέσα μου. Αφού ξέφυγα από αυτό το συναίσθημα ξεκίνησα να κάνω πολλά πράγματα με το παιδί και για το παιδί μου. Ένα παιδί που έχει υψηλή αντίληψη, που αποτελεί μέλος σχολικής κοινότητας και την καλύτερη συντροφιά μου στις καθημερινές μου προπονήσεις. Είναι σημαντικό η κοινωνία να γίνει πιο ανοιχτή με αυτούς τους ανθρώπους, να τους αγκαλιάσει να τους αγαπήσει, να πάψει να τους βλέπει με καχυποψία.

Και αυτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τους ίδιους τους γονείς. Δεν πρέπει να κρατάμε τα παιδιά στο σπίτι μακριά από την κοινωνία πρέπει να αποτελούν κομμάτι της κοινωνίας. Δεν είναι όλες οι στιγμές εύκολες με ένα παιδί με σύνδρομο down, όπως δεν είναι με οποιοδήποτε παιδί. Πριν από ένα χρόνο αποφασίσαμε να κοινοποιήσουμε τη δική μας ιστορία, ώστε να δώσουμε δύναμη και σε άλλους γονείς. Το ίδιο μήνυμα στέλνουμε και φέτος. Είμαστε χαρούμενοι που η Αγγελική μας έχει γίνει αποδεκτή από τους συμμαθητές της στο νηπιαγωγείο και εισπράττει αγάπη».

Ο τυφλός ταχυδρόμος

Συγκινητική είναι η προσπάθεια του 70χρονου Νίκου Τσατσακλά που έχει προβλήματα όρασης και έχει διανύσει 41 φορές τη μαραθώνια διαδρομή από τη Νέα Υόρκη ως το Σίδνεϊ. «Έχω τρέξει σε πολλούς αγώνες, από το Ναύπλιο ως την Κρήτη, από τη Θεσσαλονίκη ως τη Μεσσήνη και από το Σίδνεϊ ως τη Νέα Υόρκη. Το αίσθημα που σου γεννιέται τη στιγμή που τερματίζεις στο Καλλιμάρμαρο δεν μπορείς να το νιώσεις πουθενά. Δέος. Τρέχουν δάκρυα από τα μάτια μου όταν μπαίνω στο Παναθηναϊκό Στάδιο».

«Ποτέ δεν έχω πει ποτέ»

Μετά από πολυετή επαγγελματική παρουσία στα Ελληνικά Ταχυδρομεία το τρέξιμο είναι η διέξοδος του: «Αναζητούσα μια βαλβίδα εκτόνωσης και δοκίμασα αρχικά τους αγώνες 400 μ. Τα 400 μ. έγιναν 800 μ., στη συνέχεια 1.000 μ. και το 1998 ήρθε ο πρώτος μου μαραθώνιος στη Νέα Υόρκη. Ήταν εκπληκτική εμπειρία. Από το 2001 πλέον τρέχω ανελλιπώς στον Μαραθώνιο. Το 2004 αποφάσισα να πάρω μέρος και στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Προπονήθηκα σωστά, έπιασα το όριο και τερμάτισα πρώτος στους Έλληνες αθλητές της κατηγορίας μου. Ποτέ δεν έχω πει ποτέ. Προπονούμαι και τρέχω χωρίς να υπολογίζω τις καιρικές συνθήκες. Το τελευταίο διάστημα που έχω πλέον απεμπλακεί από τον πρωταθλητισμό, απολαμβάνω τα πάντα περισσότερο. Τρέχω για την ψυχική μου υγεία. Μιλάω με τον κόσμο που στέκεται και μας χειροκροτά, κάνω αστεία. Λατρεύω τις φωνές, τις μυρωδιές….».

Ο συνοδός πρέπει να ταυτιστεί ψυχικά

Τους 26 από τους 41 Μαραθωνίους τους έχει τρέξει με συνοδό τον Γιώργο Καραθανάση, τους 4 με το μικρό του γιο, ενώ τα τελευταία χρόνα έχει δίπλα του τη Γεωργία Λαμπροπούλου, με την οποία τρέχουν μαζί και στον 38ο Μαραθώνιο της Αθήνας. Εθελόντρια στη διοργάνωση η Γεωργία Λαμπροπούλου, παλιά συνάδελφος του Νίκου Τσατσακλά, μπήκε δειλά στην αρχή στο δρομικό κίνημα, αλλά όπως λέει και η ίδια «από ένα βήμα ξεκινάνε όλοι». Πλέον σχεδόν κάθε Κυριακή συμμετέχει και σε κάποιον αγώνα. «Το πιο δύσκολο κομμάτι όταν συνοδεύεις κάποιον με προβλήματα όρασης είναι ταυτιστείς μαζί του κυρίως ψυχικά. Πρέπει να μπεις στη θέση του. Οι περισσότεροι δρομείς ενδιαφέρονται για τον χρόνο που θα κάνουν. Εγώ δεν κοιτάζω το ρολόι. Με ενδιαφέρει να βοηθήσω, να ευχαριστηθούμε τον αγώνα και να συνεχίσουμε για τον επόμενο». 

Ο Ελληνοκύπριος με τις 20 συνεχόμενες συμμετοχές 

Ο Ελληνοκύπριος Χαράλαμπος Ιωαννίδης συμπληρώνει εφέτος 20 συνεχόμενες συμμετοχές. Η ιστορία του 72χρονου σήμερα δρομέα ξεκίνησε το 2001 ως μέλος του Σωματείου Δρομέων Κύπρου «Περικλής Δημητρίου» και αφού είχαν προηγηθεί πολλές συμμετοχές σε δρομικά δρώμενα με την ομάδα στίβου της Κυπριακής Αστυνομίας: «Θυμάμαι πως έκλαιγα από χαρά στην πρώτη μου συμμετοχή και από τότε και κάθε χρόνο νιώθω το ίδιο συναίσθημα.

Το σλόγκαν μου είναι «περπατώ και τρέχω για να μην ψάχνω ούτε γιατρό, ούτε φαρμακείο». Εχω τρέξει πλάι σε ανθρώπους χωρίς όραση, με κινητικά προβλήματα. Όσοι τρέχουν τη διαδρομή καταλαβαίνουν την κούραση και τα έντονα συναισθήματα που δημιουργούνται στη διάρκεια της. Από κει και πέρα θυμάμαι πάντα τη χαρά και τη συγκίνηση σε κάθε τερματισμό, όπου κρατάω την Κυπριακή και την Ελληνική σημαία, τις οποίες παίρνω από τη γυναίκα μου Ελενίτσα Ιωαννίδου την οποία και ευχαριστώ. Σήμερα είμαι 72 χρονών. Όσο στέκομαι στα πόδια μου θα είμαι παρών, είναι τόπος ζωής για μένα. Προτιμώ πάντα να τρέξω έναν Αυθεντικό Μαραθώνιο στην Αθήνα, παρά δέκα οπουδήποτε αλλού».