Ντιέγκο Μαραντόνα: Ένα χρόνο μετά τον θάνατό του – Αυτοί που τον λατρεύουν κι οι άλλοι που τον περιφρονούν

Ένας χρόνος δίχως Θεό! Κι οι πιστοί σε ολόκληρο τον κόσμο θυμούνται, προσκυνούν στο εικονοστάσι τους και μονολογούν κάτι σαν προσευχή: «Ένας ήταν ο Ντιέγκο»… Κι είναι κι εκείνοι, που στη ζυγαριά τους τα ελαττώματα και τα πάθη του Μαραντόνα βαραίνουν περισσότερο και τον λυπούνται και τον οικτίρουν!
Ο Μαραντόνα πέθανε, ο Πελέ έχει γεράσει αναπόδραστα κι ο Μέσι με τον Ρονάλντο ήδη έχουν αρχίσει να νοιώθουν το χιόνι των χρόνων να βαραίνει τον καλπασμό τους. Ο θρόνος λοιπόν είναι άδειος… Για την ώρα.
Σήμερα, ένα χρόνο μετά την εκδημία του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα του Θεού με τα ανθρώπινα πάθη, ο ποδοσφαιρικός κόσμος - και ιδιαίτερα αυτός της πατρίδας του της Αργεντινής- τιμά την μνήμη του. Και δεν είναι μοναχά η Αργεντινή!

Στη Νάπολι που ακόμα πολλοί ορκίζονται ότι βλέπουν τον Μαραντόνα στα σοκάκια της πόλης να τριγυρνά, είναι έτοιμα προς αποκάλυψη δύο αγάλματα. Άλλωστε οι Ναπολιτάνοι πλάι στη Μαντόνα τους έχουν ευλαβικά τοποθετήσει τον Μαραντόνα τους.
Και μπορεί να έχουν κυλήσει σαν χείμαρρος 30 χρόνια από τότε που ο Μαραντόνα δίδαξε πρωταθλητισμό στην Ιταλία, όμως οι Ναπολιτάνοι δεν ξεχνούν.
Το όνομά του είναι κεντημένο σε πουκάμισα, είναι γκράφιτι στους τοίχους και χτυπημένο σαν τατουάζ στις καρδιές των ανθρώπων, που πολλοί από αυτούς ήταν τότε αγέννητοι και δεν τον έχουν δει καν να παίζει! Η πόλη της Νάπολι είναι «Μαραντόνα» κι ο Μαραντόνα βρίσκεται παντού! Και μην ξεχνάμε ότι η ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης έπειτα από πολλά χρόνια βρίσκεται στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα και η κατάκτηση του τίτλου θα ήταν για τους Ναπολιτάνους ένα ακόμα θαύμα του Θεού Μαραντόνα!

Δέος στην Αργεντινή

Η ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Αργεντινής σε μια δήλωση δια του εκπροσώπου της ήταν ξεκάθαρη: «Θα μας λείπεις για το υπόλοιπο της ζωής μας». Πραγματικά!

Ο Λιονέλ Μέσι, ένα χρόνο μετά την απώλεια του Ντιεγκίτο, μίλησε για τον «Pibe de Oro» με νοσταλγία: «Φαίνεται σαν να ήταν χθες. Έχω ένα περίεργο συναίσθημα», είπε ο Μέσι. «Αισθάνομαι απίστευτα που έχει ήδη περάσει ένας χρόνος χωρίς τον Ντιέγκο. Η Αργεντινή είναι ξανά πρωταθλήτρια του Κόπα Αμέρικα μετά τόσα χρόνια και πάντα σκέφτεσαι ότι κάποια στιγμή, θα ξαναδώ τον Ντιέγκο στην τηλεόραση, να μιλάει κουνώντας τα χέρια του και να λέει τη γνώμη του για κάτι. Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που έφυγε από τη ζωή και μοιάζει σαν να ‘ναι χθες. Θυμάμαι πάντα τις καλύτερες αναμνήσεις που μοιραστήκαμε, αυτές που είχα την τύχη να ζήσω μαζί του»...
Στην Αργεντινή θα τηρηθεί ενός λεπτού σιγή και οι παίκτες των ομάδων θα σχηματίσουν το «10» στον αγωνιστικό χώρο.Στην παραγκούπολη του Μπουένος Άιρες όπου πρωτοαντίκρισε τη μπάλα ο Ντιεγκίτο, θα γίνουν εκδηλώσεις μνήμης.
Γιατί έτσι γίνεται πάντα: όσο οι Θεοί είναι ζωντανοί οι άνθρωποι παλεύουν να τους σταυρώσουν και μόλις το πετύχουν τους προσκυνούν…
Και όλοι, μα όλοι στην Αργεντινή νοιώθουν ότι ο Μαραντόνα δεν έχει «φύγει» κι ούτε ποτέ θα «φύγει».

Ο Μπιλάρδο τον περιμένει...

Να, ο Κάρλος Μπιλάρδο, ο προπονητής της Εθνικής Αργεντινής που ύψωσε τον Χρυσό Κορμό το 1986 ακόμα πιστεύει ότι ο Ντιέγκο ζει! Ο εμβληματικός προπονητής των Μπιανκοσελέστε μάλιστα αναρωτιέται που βρίσκεται ο Μαραντόνα, όταν βλέπει στην τηλεόραση πανό ή σημαίες με την προσωπογραφία του αγαπημένου παίκτη του… Η αλήθεια είναι ότι οι οικείοι του του έχουν αποκρύψει τον θάνατο του Ντιεγκίτο γιατί η υγεία του δεν σηκώνει συγκινήσεις, αλλά… Αλλά όλοι όσοι λάτρευαν τον Μαραντόνα ζουν με την ψευδαίσθηση ότι κάποια στιγμή, κάπου σε ένα γήπεδο θα βγει και θα κάνει ό,τι μαγικό τον έστειλε στην αθανασία.

Ο ανθρώπινος θάνατος ενός Θεού

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα πέθανε ακριβώς πριν από έναν χρόνο και η νεκροψία έδειξε ότι αιτία θανάτου του ήταν «…οξύ πνευμονικό οίδημα, που σχετίζεται με την επιδείνωση της χρόνιας καρδιακής ανεπάρκειας απ' την οποία έπασχε. Επιπλέον, εντοπίστηκαν ίχνη πιθανής κίρρωσης του ήπατος, όπως επίσης και ρήξη επτά κυψελίδων στους πνεύμονες καθώς και οξεία νεφρική σωληνωτή νέκρωση».

Τα ρεπορτάζ εκείνων των ημερών παρουσίαζαν μια άλλη πτυχή από το πολύπτυχο της ζωής του Μαραντόνα που είχε να κάνει με το βιολογικό του τέλος: Η ιταλική εφημερίδα «Corriere della Sera» με ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ «αφηγείται» την ιστορία του τελευταίου δωματίου που φιλοξένησε τον Μαραντόνα, σε ένα σπίτι στην πλούσια γειτονιά του Σαν Αντρές. Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά η εφημερίδα «στη διάρκεια της ζωής του, ο Μαραντόνα διέθετε δεκάδες πολυτελή σπίτια, αλλά την ώρα του θανάτου του δεν ήταν καν σε ένα πραγματικό δωμάτιο»... Το δημοσίευμα αναφέρει σχετικά με τον χώρο όπου ο Μαραντόνα προσπαθούσε να αναρρώσει από το τελευταίο σοβαρό χειρουργείο στο οποίο υποβλήθηκε αλλά και για τη μάχη που έδινε με την κατάθλιψη: «Ένα μαύρο διπλό στρώμα, χωρίς σεντόνια, με μια τηλεόραση αναποδογυρισμένη. Τα παράθυρα χωρίς παραθυρόφυλλα, μια μικρή κουζίνα και ένα κουτί με σάντουιτς μισοφαγωμένα. Κενά ράφια και χάρτινες σακούλες γεμάτες στο πάτωμα, δίπλα σε πλαστικές σακούλες με προσωπικά αντικείμενα.

Τίποτα δεν μοιάζει με νοσοκομειακή φροντίδα στο σπίτι. Χωρίς απινιδωτή, χωρίς φιάλες οξυγόνου. Τίποτα που να μπορεί να βοηθήσει έναν ασθενή που βρισκόταν σε σοβαρή κατάσταση. Δεν μπορούσε να φροντίσει τον εαυτό του, κοιμόταν, όταν ο πόνος και η κατάθλιψη του επέτρεπαν να ξεκουραστεί, στο δωμάτιο που χρησιμοποιείται για μπιλιάρδο, σε ένα ισόγειο. Τακτοποιημένο όμορφα, δίπλα σε μια χημική τουαλέτα και μια μικρή κουζίνα. Ο μεγαλύτερος παίκτης στον κόσμο πέθανε σε ένα δωμάτιο παιχνιδιών»!

Πάθη και ελαττώματα σκληρά...

Και ο μεγαλύτερος παίκτης στον κόσμο μπορεί να λατρευόταν και να λατρεύεται σαν Θεός, όμως είχε ελαττώματα που του τρόχιζαν την αγιοσύνη. Να, πρόσφατα, μόλις στις 21 του Νοέμβρη κυκλοφόρησε η είδηση πως η Μέιβις Άλβαρες, πρώην συντρόφου του Ντιέγκο Μαραντόνα, υποστήριξε ότι ο θρύλος του ποδοσφαίρου τη βίασε όταν εκείνη ήταν μόλις 16 ετών. «Ο Μαραντόνα μού έκλεισε το στόμα για να μη φωνάξω, να μην πω τίποτα και με βίασε. Η μαμά μου είχε έρθει να με δει εκείνη την ημέρα στο σπίτι που ήμασταν με τον Ντιέγκο στην Αβάνα και αυτός δεν την άφηνε να μπει στο δωμάτιο. Η μητέρα μου χτύπησε την πόρτα και δεν της άνοιγε. Με βίασε» είπε και έσβησε το φωτοστέφανο που περιβάλλει τον εκλιπόντα…

Γιατί καλό το ποδόσφαιρο και η επαναστατική ζωή και η χαρισματική προσωπικότητα του Μαραντάνα, αλλά ουδείς λησμονεί τα ναρκωτικά, τη βίαιη συμπεριφορά, τον εκρηκτικό – αυτοκαταστροφικό χαρακτήρα και τόσα άλλα που λέρωναν τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες.
«Ο χρόνος είναι η τίγρης που με καταβροχθίζει, αλλά εγώ είμαι η τίγρης», είχε γράψει κάποτε ο Αργεντινός συγγραφέας Χόρχε Λουίς Μπόρχες χωρίς να γνωρίζει τότε τον Ντιέγκο Μαραντόνα, τον Ντιέγκο Μαραντόνα που κατασπάραξε η «τίγρης» που είχε μέσα του και τον παρέδωσε, απομεινάρι πια, στην Ιστορία… Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε!