Παναθηναϊκός: Ο ρεαλισμός και η εξήγηση για τα τρεξίματα

Πολλές φορές οι δηλώσεις του Γιώργου Δώνη στις συνεντεύξεις Τύπου, ξεφεύγουν από τα… τετριμμένα. Λένε πράγματα που μπορεί να μην ακούγονται «ευχάριστα» στα αυτιά, αλλά έχουν πάντοτε τρία χαρακτηριστικά: Ειλικρίνεια, ρεαλισμό και «στίγμα» της κατάστασης και των δύσκολων δεδομένων με τα οποία ξεκίνησε το περασμένο καλοκαίρι (μαζί με τον Νίκο Νταμπίζα και τους συνεργάτες του στο τεχνικό τιμ) το πιο δύσκολο πρότζεκτ της προπονητικής του καριέρας.

Σε μία αποστροφή των τοποθετήσεών του μετά το παιχνίδι με τον Αστέρα Τρίπολης είπε πως «όλοι κοιτάτε τη βαθμολογία και τα αποτελέσματα. Έχουμε χάσει το δρόμο μας». Και δεν το είπε… τυχαία. Όχι για να «ακουστεί» εντός του «Γ. Καλαφάτης», όπου άπαντες είναι πολύ πιο συνειδητοποιημένοι της κατάστασης, αλλά για να το κατανοήσει το «περιβάλλον» πέριξ της ομάδας. Ο κόσμος, ο Τύπος, όσοι δεν ζουν από τα πέντε μέτρα την καθημερινότητα στο Κορωπί. Και το κεντρικό νόημα της συγκεκριμένης δήλωσης, ήταν πως δεν πρέπει να μένουν όλοι στο παρελθόν και πως θα έπρεπε να είναι ιδανικά η κατάσταση στον Παναθηναϊκός, αλλά να αντιμετωπίζεται όλο αυτό το σημείο στο οποίο βρίσκεται σήμερα ο σύλλογος με ρεαλισμό.

Ναι, είναι δεδομένο πως και ο Δώνης και ο Νταμπίζας θα ήθελαν να έχουν στη διάθεσή τους ένα μπάτζετ και 10 και 12 και 13 εκατ. ευρώ. Κάτι τέτοιο όμως δεν γίνεται να συμβεί με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο σύλλογος που απέφυγε στο παρά ένα (με τις αποφάσεις, τις επιλογές και την αλλοπρόσαλλη «πολιτική» Αλαφούζου) τη χρεωκοπία. «Στοχευμένα» όπως αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων…

Το παράδειγμα με τον Μαυρομμάτη

Απαιτείται λοιπόν ένας σκληρός κι ενίοτε… αντιτουριστικός, ρεαλισμός της κατάστασης. Αυτή τη στιγμή τα δεδομένα και το πλάνο με το οποίο συμφώνησαν για να αναλάβουν το περασμένο καλοκαίρι οι Νταμπίζας-Δώνης, λέει τα εξής: Μείωση των χρεών της ΠΑΕ, δημιουργία ενός κορμού με παίκτες απ’ τα «σπλάχνα» του συλλόγου, εξέλιξη της σημερινής ομάδας και σβήσιμο της ευρωπαϊκής τιμωρίας. Για να μπορέσει ακολούθως, με 3-4 πινελιές να ανεβεί σταδιακά το επίπεδο της ομάδας, μαζί με την καθημερινή δουλειά στο Κορωπί.

Αρκετοί αναρωτιούνται πολλές φορές «μα, γιατί παίζει συνέχεια ο Μαυρομμάτης, δεν βλέπει ότι έχει κάνει 3-4 μαζεμένα λάθη;». Κι αναφέρεται ενδεικτικά σαν «παράδειγμα» ο Μαυρομμάτης, γιατί τον ανέφερε ως τέτοιο κι ο Δώνης στις δηλώσεις του (ειδικά τώρα που έκανε καλό παιχνίδι με τον Αστέρα), αφουγκραζόμενος την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που καλλιεργείται ορισμένες φορές. Αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, τότε ναι, πιθανότατα ο Μαυρομμάτης και ο όποιος άλλος «μικρός» δεν ήταν σε καλό «φεγγάρι» θα καθόταν στον πάγκο, για να καθαρίσει λίγο το μυαλό του και να παίξει κάποιος άλλος. Τώρα ο Δώνης έχει ξεκάθαρα στο μυαλό του πως θα στηρίξει το συγκεκριμένο πρότζεκτ μέχρι τέλους. Με τον Μαυρομμάτη, τον Μπουζούκη, τον Χατζηγιοβάνη κι όλους τους «μικρούς» προκειμένου να πάρουν τις απαιτούμενες εμπειρίες μέσα στο γήπεδο και να ανέβουν αγωνιστικό επίπεδο μέσα απ’ τα παιχνίδια και την καθημερινή δουλειά στο Κορωπί. Αν θα «κοστίσει» όλο αυτό σε αποτελέσματα; Πολλές φορές και δη «ακριβά», όμως αυτό δεν αλλάζει τη φιλοσοφία των Νταμπίζα-Δώνη, που σε αυτό το κομμάτι δεν πρόκειται να παρεκκλίνουν… εκατοστό, κοιτώντας το μακροπρόθεσμο κι όχι το άμεσο.

Το πρόβλημα είναι η «ένταση»

Ένα άλλο «θέμα» που έχει… σηκώσει πολύ συζήτηση απ’ τις αρχές του 2019, είναι το κατά πόσο και γιατί δείχνει ο Παναθηναϊκός να βγάζει λιγότερα τρεξίματα στο γήπεδο. Το όποιο «πρόβλημα» στην προκειμένη περίπτωση, έχει να κάνει κυρίως με τους «βασικούς» παίκτες που έμειναν «off» για μέρες στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Γενάρη με τις ιώσεις. Διότι οι συγκεκριμένοι, άργησαν πολύ να «επανέλθουν» και να μπουν πλήρως στην ομάδα από πλευράς δυνάμεων, καθώς τα παιχνίδια ήταν συνεχόμενα και ουσιαστικά δεν μπορούσαν να δουλέψουν στην προπόνηση όπως θα έπρεπε.

Μετά από κάθε ματς τη μία μέρα υπήρχε αποφόρτιση, την επομένη λίγο πιο χαλαρό πρόγραμμα κι αμέσως μετά το επόμενο παιχνίδι. Αντίθετα, όσοι δεν αγωνίζονταν, ακριβώς επειδή δούλευαν πολύ πιο δυνατά την επομένη των αγώνων, ήταν σε καλύτερο επίπεδο απ’ τους υπόλοιπους, τους «βασικούς». Επίσης το πιο μεγάλο ζήτημα δεν ήταν αυτά-καθ’ αυτά, τα τρεξίματα. Οι μέσοι όροι των τρεξιμάτων της ομάδας είναι ίδιοι ή και λίγο καλύτεροι σε σχέση με το πώς ήταν στο πρώτο μισό της σεζόν. Η μεγάλη διαφορά έχει να κάνει με την ένταση που βγάζει η ομάδα. Κι εκεί, ναι, υστερεί για το λόγο που εξηγήθηκε πιο πάνω και παραπάνω, χάνοντας τη «φρεσκάδα» της. Τώρα πλέον, με ένα ματς την εβδομάδα τόσο ο Δώνης, όσο και οι συνεργάτες του θεωρούν πως θα μπορέσουν να δουλέψουν σε πιο υψηλούς ρυθμούς στο Κορωπί, για να ανέβει όλο το επίπεδο της προπόνησης και της έντασης μέσα στα παιχνίδια. Και να το «ξαναβρεί» η ομάδα το Νο1 συστατικό που την έκανε να ξεχωρίζει στο πρώτο μισό της σεζόν…

Η διαχείριση Καμπετσή-Εμμανουηλίδη

Σε ότι αφορά τώρα τη «διαχείριση» ορισμένων απ’ τους «μικρούς» που δεν έχουν πάρει μεγάλο χρόνο συμμετοχής στα τελευταία ματς. Και δη τους Καμπετσή και Εμμανουηλίδη.

Ο Καμπετσής, ενώ ξεκίνησε καλά στη σεζόν, εδώ και δύο μήνες δεν είναι καλά στο παιχνίδι του. Επηρεάστηκε απ’ την ίωση, την οποία πέρασε πολύ «βαριά», όμως είναι ξεκάθαρο πως θα πρέπει να ανεβάσει στροφές και να βελτιωθεί στην καθημερινότητα των προπονήσεων, για να επανέλθει.

Ο Εμμανουηλίδης είναι ένας παίκτης με εξαιρετικά στοιχεία, όταν όμως έχει χώρο. Στις κλειστές άμυνες όμως, τακτικά έχει μεγάλο «ζήτημα». Και στις πάσες του και στην τακτική του πειθαρχία και θέλει ακόμη πολύ δουλειά για να φτάσει να παίξει σε υψηλό επίπεδο. Τακτικά δείχνει ως ο πιο «ακατέργαστος» από τους «μικρούς». Όταν παίζει σε κόντρα κι έχει χώρο, λειτουργεί εξαιρετικά, αλλά πόσα τέτοια παιχνίδια θα βρει μέσα στη χρονιά ο Παναθηναϊκός, τη στιγμή που οι 8 στις 10 ομάδες παίζουν πίσω από τη μπάλα; Γι’ αυτό και πρέπει να βελτιωθεί σε όλα τα αγωνιστικά κομμάτια και να γίνει πολύ πιο ολοκληρωμένος για να διεκδικήσει (σταθερή) θέση στο ενδεκαδιακό πλάνο.