Ο τυφλός ταχυδρόμος από την Κω θα τρέξει τον μαραθώνιο της Αθήνας για 22η φορά: «Σημασία έχει να τερματίζεις πάντα»

Με οδηγό τα μάτια της ψυχής του και την υποστήριξη φίλων εθελοντών ο 70χρονος Νίκος Τσατσακλάς ετοιμάζεται να τρέξει σε έναν ακόμα μαραθώνιο, τον 43ο συνολικά και τον 22ο στην Αυθεντική διαδρομή της Αθήνας. Μπροστά στο μαραθώνιο των προβλημάτων που αντιμετώπισε με την όραση του, τα 41.195 μέτρα της διαδρομής κάθε μαραθωνίου δεν είναι παρά το ελιξήριο της ζωής για τον συνταξιούχο υπάλληλο των ΕΛΤΑ που αποτελεί σύμβολο για τη δρομική κοινότητα. Μάλιστα πριν από λίγους μήνες έκανε εγχείρηση προστάτη αλλά ούτε αυτό αποτελεί εμπόδιο. Ο μεγάλος του στόχος δεν είναι πλέον ο πρωταθλητισμός αλλά η συμμετοχή και ο τερματισμός.

Πρώτος το 2004 στην Αθήνα

«Έχω τερματίσει πρώτος Έλληνας στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, έχω τρέξει παντού στην Ελλάδα και στο εξωτερικό αλλά αυτό που έχει σημασία είναι να τερματίζεις σε ότι κάνεις. Και μη νομίζεις πως δεν πέφτω. Και φυσικά πέφτω στους αγώνες αλλά πάντα σηκώνομαι και πάλι στα πόδια μου και τερματίζω. Αυτό είναι το νόημα. Μία φορά χτύπησα πολύ. Σκόνταψα σε ένα φρεάτιο. Γέμισα αίματα, ο συνοδός μου ανησύχησε αλλά τερμάτισα. Σημασία έχει να μην εγκαταλείπεις ποτέ», μας τονίζει από την αρχή της επικοινωνίας μας.

Το 2021 χάθηκε με τη συνοδό του 

Στον τελευταίο μαραθώνιο της Αθήνας, το 2021 είχε μία πολύ μεγάλη περιπέτεια που όμως είχε ευτυχές φινάλε και εξηγεί: «Χάθηκα στη διαδρομή με τη συνοδό μου Γεωργία Λαμπροπούλου. Τότε, με βοήθησε ένα μικρό παιδί και τερματίσαμε μαζί. Ήταν πολύ δυνατές οι στιγμές. Δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Γνώρισα τον καταπληκτικό νέο που με βοήθησε. Είναι από μία εξαιρετική οικογένεια και εδώ και ένα χρόνο έχουμε γίνει καλοί φίλοι».

Από το 2018 είναι στο απόλυτο φως

Από μικρή ηλικία ο Νίκος Τσατσακλάς αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα με την όραση του. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε βλέποντας σκιές και το περίγραμμα αντικειμένων και του χώρου που βρισκόταν. Παρόλα αυτά κατάφερε να πάρει το πτυχίο του από το Πολιτικό Τμήμα της Νομικής και να είναι το σήμα κατατεθέν στο τηλεφωνικό κέντρο των ΕΛΤΑ επικοινωνώντας πάντα με τους πολίτες. Από το 2018 ένα γλαύκωμα έδωσε στην όραση του τη χαριστική βολή και βυθίστηκε στο σκοτάδι. Για την ακρίβεια στο... απόλυτο φως. «Από το 2018 βλέπω μόνο φως. Δεν το βάζω κάτω. Έχω στη μνήμη μου τις εικόνες από την περίοδο που είχα έστω και αυτή τη λίγη όραση. Απολαμβάνω τη ζωή με τα δικά μου μέτρα και τις δικές μου αξίες. Μυρίζω, ακούω, χαμογελάω, κάνω νέους φίλους και επικοινωνώ με τον κόσμο ειδικά όταν αγωνίζομαι στους μαραθωνίους», λέει στο ethnos.gr o Νίκος Τσατσακλάς και αισθάνεται ευλογημένος που η μοίρα του άνοιξε πόρτα στον αθλητισμό και στο δρομικό κίνημα. «Ο αθλητισμός είναι το πιο υγιές κομμάτι της κοινωνίας μας. Γνωρίζεις εξαιρετικούς ανθρώπους. Μαθαίνεις να παλεύεις και να αγωνίζεσαι, μαθαίνεις να σέβεσαι, να βοηθάς, να ενθαρρύνεις και να υποστηρίζεις».

Έκανα δύο γύρους και πήγα να πεθάνω

Με καταγωγή από την Κω γύρισε πίσω το ημερολόγιο πίσω 26 ολόκληρα χρόνια για να μας διηγηθεί το ξεκίνημα του «Το 1996 είχα πάει στην Καλλιθέα για να ξεκινήσω λίγο γυμναστική. Ήμουν 45 χρόνων τότε. Έκανα δύο γύρους και πήγα να πεθάνω. Στην αρχή μου είπε η προπονήτρια μου πως "δεν το έχω" με το τρέξιμο, επειδή είχα χοντρά πόδια και γενικά δεν ήξερα καν να τρέχω. Από εγωισμό συνέχισα. Κάθε Σαββατοκύριακο κρυφά από όλους πήγαινα μόνος μου έτρεχα. Εκείνο το καλοκαίρι έκανα έτρεξα τον πρώτο μου αγώνα στα 5χλμ και έκανα 21:15 και στα 10χλμ 47:36. Αυτό ήταν. Μετά όλα πήραν το δρόμο τους».

Από την Καλλιθέα βρέθηκε στη Νέα Υόρκη

Από την Καλλιθέα ο Νίκος Τσατσακλάς βρέθηκε ξαφνικά στη Νέα Υόρκη όπου προσκλήθηκε να τρέξει στο μαραθώνιο του 1998: «Πήγαμε στη Νέα Υόρκη με το κλαμπ εθελοντών "Ακίλε" (σ.σ.Αχιλλέας) και τρέξαμε 400 άτομα ΑμΕΑ. Ήταν 1 Νοεμβρίου 1998. Πήγα χωρίς προετοιμασία, δυσκολεύτηκα αλλά τερμάτισα. Από το 2001 και μετά τρέχω κάθε χρόνο στον Αυθεντικό της Αθήνας».

Ο άθλος για το όριο στους Παραολυμπιακούς

Επόμενη μεγάλη πρόκληση ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας: «Το 2004 ήθελα να αγωνιστώ στους Παραολυμπιακούς της Αθήνας. Όμως, για να έπαιρνα μέρος έπρεπε να πιάσω το όριο που ήταν 3 ώρες και 40 λεπτά. Στην αρχή δεν το είχα με τίποτα. Μετά από πολύ σκληρή δουλειά έκανα χρόνο 3 ώρες και 39 λεπτά και έπιασα το όριο. Για μένα ήταν άθλος. Μέσα στον αγώνα έκανα 3 ώρες και 44 λεπτά και τερμάτισα πρώτος Έλληνας και 11ος στη γενική κατάταξη. Ηταν 26 Σεπτεμβρίου 2004. Έζησα μία φοβερή εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ».

Σαν την Αθήνα πουθενά...

Συνολικά ο Νίκος Τσατσακλάς έχει τρέξει σε 42 μαραθωνίους αλλά όπως τονίζει σαν τον Αυθεντικό της Αθήνας δεν υπάρχει καμία διαδρομή: «Μαραθώνιος είναι ο αγώνας που γίνεται στην Αθήνα. Όλοι οι υπόλοιποι είναι δρόμοι», λέει με στόμφο. Έχει δύο γιους, τον Παναγιώτη και τον Τάσο. Στον πρώτο κόλλησε το "μικρόβιο" και μάλιστα στο εφετινό μαραθώνιο θα συνοδεύσει μία Ιταλίδα αρχαιολόγο και καθηγήτρια της ελληνικής γλώσσας που κατάγεται από το Μπέργκαμο, έχει παντρευτεί Έλληνα και έχει προβλήματα όρασης. «Με ευχαριστεί που βλέπω τον γιο μου μέσα στο δρομικό κίνημα και που θα είναι συνοδός», τονίζει.

Θα έχω δύο συνοδούς

Όσο για το πως θα καταφέρει να τρέξει ο ίδιος τη διαδρομή είπε: «Δεν θα έχω συνοδό την Γεωργία Λαμπροπούλου, όχι γιατί χαθήκαμε το 2021, αλλά επειδή η Γεωργία έχει κάνει πρόσφατα μία χειρουργική επέμβαση και βρίσκεται στο στάδιο αποθεραπείας. Με έχει βοηθήσει πολύ αυτή η κοπέλα και την ευχαριστώ. Για μεγαλύτερη ασφάλεια θα έχω δύο συνοδούς. Θα ξεκινήσω με έναν φίλο συνοδό. Είναι λίγο αγχωμένος για μένα αλλά του δίνω θάρρος πως ακόμα και να σκοντάψω θα σηκωθώ και θα τερματίσω. Στο 25ο χιλιόμετρο θα έρθει και μία ακόμα κοπέλα για να τερματίσουμε μαζί».

Ραντεβού στον τερματισμό...

Οσο για τον τερματισμό είναι πλέον φιλοσοφία ζωής: «Ο τερματισμός στο Καλλιμάρμαρο είναι μοναδική αίσθηση που μόνο όποιος την έχει ζήσει μπορεί να αντιληφθεί αυτό που λέω. Μακάρι να καταφέρουμε να πείσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους συμπολίτες μας να ζήσουν αυτή την εμπειρία. Ραντεβού στον τερματισμό, λοιπόν, όπου υπολογίζω να τερματίσω στις 5 ώρες καθώς για μένα πλέον σημασία έχει να απολαμβάνω τη διαδρομή και όχι να κυνηγάω χρόνους».