Άννα Κορακάκη στο Open Sport: «Ποτέ δεν είπα φέρτε μπουλντόζες και χτίστε σκοπευτήριο» (vid)

H Άννα Κορακάκη ανέβασε τη χώρα μας για μία ακόμη φορά στο βάθρο της νίκης, κατακτώντας τον περασμένο Μάρτιο το ασημένιο μετάλλιο στα 10 μ. αεροβόλου πιστολιού στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, που διεξήχθη στο Όσιγιεκ της Κροατίας.

Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια σκοποβολής μίλησε αποκλειστικά στην αθλητική εκπομπή του Open TV, «Open Sport», για τις στιγμές που σκέφτηκε να τα παρατήσει, τις συνθήκες προετοιμασίας της, αλλά και για το γλυκό βάρος να αγωνίζεται σε μεγάλες διοργανώσεις.

Η Άννα Κορακάκη σχετικά με το αν υπήρξε κάποια στιγμή που σκέφτηκε να τα παρατήσει, απάντησε:

«Πάρα πολλές φορές και νομίζω ότι άμα ρωτήσεις όλους τους αθλητές και εκείνους που ασχολούνται με τον πρωταθλητισμό, αν όχι 10 στους 10, οι 9 στους 10 θα στο πουν αυτό ότι "ναι, υπήρξε μία στιγμή ή πολλές στιγμές που ήθελα να τα παρατήσω". Αλλά είμαστε εδώ, δεν τα παράτησα ποτέ και χαίρομαι πάρα πολύ γι αυτό. Είχα πολλούς λόγους επίσης για να μην τα παρατήσω».

Αναφορικά με ορισμένες δηλώσεις της που παρερμηνεύθηκαν μετά την επιτυχία της στους Ολυμπιακούς Αγώνες, διευκρίνισε:

«Απλά αξίωνα τις καλύτερες δυνατές συνθήκες στον τομέα μου, όπως νομίζω ότι κάνει κάθε επαγγελματίας και ο γιατρός και ο δάσκαλος στο σχολείο και ο νοσοκόμος και όλοι. Ποτέ δεν δήλωσα ότι γκρεμίστε τα όλα και φτιάξτε μου, φέρτε τις μπουλντόζες και χτίστε σκοπευτήριο, σηκώστε τα όλα, ποτέ δεν έγινε αυτό. Έλεγα σε αυτό που είχα ήταν παράγκα, ήταν γκαράζ, ήταν αποθήκη απλώς έπρεπε να καλυτερεύσουν κάποια πράγματα, γιατί ήταν τέτοιες οι συνθήκες που ήταν κοντά και επικίνδυνες, όχι μόνο με εμπόδιζαν στην προπόνηση. Ήταν και επικίνδυνες, οπότε αυτό μόνο ζητούσα.»

Τέλος, αναφέρθηκε και στη συγκίνηση που αισθάνεται όταν εκπροσωπεί την Ελλάδα, αλλά και το πώς αισθάνθηκε μετά την κατάκτηση των Ολυμπιακών μεταλλίων:

«Καταρχάς νιώθω πάρα πολύ περήφανη, πάρα πολύ χαρούμενη και πλέον πάρα πολύ συγκινημένη, γιατί μετά τους Ολυμπιακούς ερχόταν κόσμος στον δρόμο και μου έπιανε τα χέρια και με κοιτούσε μέσα στα μάτια και μου έλεγε «σ’ευχαριστούμε», κάποιοι συγκινούνταν και κλαίγαμε μαζί μετά. Οπότε κάθε φορά καταλαβαίνεις ότι αισθάνομαι ένα πολύ γλυκό «βάρος» σε εισαγωγικά.»

«Θυμάμαι πώς ένιωθα σαν παιδί και πόσο μεγάλο το είχα αυτό το πράγμα και μετά έπρεπε να συνειδητοποιήσω ότι «α, το έκανα κι εγώ». Είναι φοβερό συναίσθημα, είναι φοβερό. Μου λένε συχνά «το μετάλλιο που πήρες»…Λέω παιδιά δεν πήρα ένα, πήρα δύο, μην το αφήνετε το άλλο επειδή δεν είναι και εκείνο χρυσό. Για εμένα εκείνο ήταν πιο σημαντικό από το χρυσό.»