Μαραθώνιος: Χρήστος Ζώτος - Τα µάτια της ψυχής τον οδηγούν

Η περίπτωση όµως του Χρήστου Ζώτου ξεπερνάει τα όρια. ∆ύο µήνες πριν συµπληρώσει τα 60 του χρόνια, ο Χρήστος Ζώτος στέλνει το πιο δυνατό µήνυµα ζωής. Τα τελευταία 19 χρόνια έχει χάσει την όρασή του και ζει µε τις εικόνες των δικών του ανθρώπων και πορεύεται µε τα µάτια της ψυχής.

Συνοδός του είναι η Μαριλένα Αθανασιάδη, µαραθωνοδρόµος και η ίδια, µητέρα και διακεκριµένη νοµικός. «Ο αθλητισµός ήταν στο αίµα µου. Μου άρεσαν όλα τα σπορ και ειδικά ο κλασικός αθλητισµός και οι µαραθώνιοι. Θεωρούσα πάντα πως οι µαραθωνοδρόµοι είναι ανώτεροι άνθρωποι. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί να τρέξω σε έναν µαραθώνιο όσο είχα την όρασή µου» λέει ο Χρήστος Ζώτος στην έκδοση «42,195» για το runnfun.gr. Ο,τι δεν είχε σκεφτεί έχοντας την όρασή του το έκανε πράξη µέσα από τις δυνατές σκέψεις αλλά και την πηγαία δύναµη που έβγαλε στη ζωή του έχοντας την πολύτιµη βοήθεια της Μαριλένας Αθανασιάδη.

Με ένα διακριτικό σχοινάκι ενωµένο στις δύο άκρες των χεριών τους, η Μαριλένα οδηγεί τον Χρήστο που κάθε φορά συγκλονίζει ακόµα και τους συναθλητές του. «Αρκετοί µου έχουν πει πως ξεπέρασαν τα όριά τους και τερµάτισαν επειδή πήραν δύναµη από την παρουσία µου».

«Το νερό της ζωής»

Ολα ξεκίνησαν το 2006. Επτά χρόνια µετά την απώλεια της όρασής του πήρε τη µεγάλη απόφαση να τρέξει σε µαραθώνιο: «Τον Απρίλιο του 2006 έτρεξα στον 1ο διεθνή µαραθώνιο Μέγας Αλέξανδρος στη Θεσσαλονίκη. Τερµάτισα χαµογελώντας. Ενιωθα λυτρωµένος και αναγεννηµένος. ∆εν θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις στιγµές. Ο µαραθώνιος µου έδωσε στόχο ζωής. Για την ακρίβεια είναι η ίδια µου η ζωή. Με τη δύναµη της θέλησης µπορούµε να πορευόµαστε και να βάζουµε στόχους. ∆εν υπάρχουν όρια όταν ο νους ορίζει. Ευχαριστώ όσους µε έχουν βοηθήσει και όσους µε έχουν συνοδεύσει σε αυτά τα ταξίδια της ζωής. Ανυποµονώ να τρέξω στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Το τρέξιµο είναι το νερό για τη ζωή και χωρίς νερό δεν ζούµε»