Μοναδικό: Το James Webb απαθανάτισε τον θάνατο ενός μακρινού αστεριού - Εντυπωσιακές εικόνες από το νεφέλωμα

Τα τελευταία στάδια της ζωής ενός μακρινού άστρου απαθανάτισε το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb (JWST) τα οποία δόθηκαν στην δημοσιότητας.

Το νεφέλωμα Nebula

Στις εικόνες φαίνεται το Νεφέλωμα Messier 57, ένα πολύ γνωστό αντικείμενο στον ουρανό, το οποίο βρίσκεται περίπου 2.600 έτη φωτός από τη Γη.

To νεφέλωμα σχηματίστηκε όταν ένα ετοιμοθάνατο αστέρι εκτόξευσε μεγάλο μέρος του υλικού του στο διάστημα, δημιουργώντας ζωηρά χρωματιστά δαχτυλίδια, διαστελλόμενες φυσαλίδες και περίπλοκα, λεπτεπίλεπτα νέφη. Μια παρόμοια μοίρα περιμένει τον ήλιο όταν πεθάνει κι εκείνος σε δισεκατομμύρια χρόνια από τώρα.

Όπως αναφέρει ο Guardian, οι εικόνες υψηλής ανάλυσης από την κοντινή υπέρυθρη κάμερα του τηλεσκοπίου, δείχνουν όχι μόνο τη δομή του διαστελλόμενου κελύφους του νεφελώματος, αλλά την εσωτερική περιοχή γύρω από τον κεντρικό λευκό νάνο του, ένα πολύ πυκνό αστέρι που έχει περίπου το μέγεθος ενός πλανήτη.

Αν και δεν έχουν καμία σχέση με πλανήτες, τέτοια αντικείμενα είναι γνωστά ως πλανητικά νεφελώματα.

«Τα αστέρια όπως ο ήλιος αναμένεται να πεθάνουν ως λευκοί νάνοι εκτινάσσοντας μεγάλο μέρος του υλικού τους και στη συνέχεια σχηματίζουν όμορφα πλανητικά νεφελώματα που φωτίζονται από την ακτινοβολία από τα πολύ καυτά προλευκά κεντρικά αστέρια τους», δήλωσε ο καθηγητής Μάικλ Μπάρλοου, επίτιμος καθηγητής φυσικής και αστρονομίας στο UCL, ο οποίος ηγήθηκε της ομάδας.

Οι πολύχρωμες ζώνες στο νεφέλωμα δημιουργούνται από χημικά στοιχεία που εκπέμπουν φως σε διαφορετικά μήκη κύματος. Αναλύοντας τις εικόνες, οι αστρονόμοι ελπίζουν να μάθουν περισσότερα για τις πολύπλοκες διαδικασίες που δημιουργούν δομές νεφελωμάτων και τους κύκλους ζωής των αστεριών αλλά και για τα στοιχεία που εκτοξεύουν στο σύμπαν.

«Δεν καταλαβαίνουμε ακόμη πλήρως όλες τις διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης που μοιάζει με κάμπια σε πεταλούδα», είπε ο Μάικλ Μπάρλοου. «Το νεφέλωμα του δακτυλίου στη Λύρα είναι ένα από τα πλησιέστερα και φωτεινότερα από αυτά τα πλανητικά νεφελώματα και επομένως είναι ένας ιδανικός στόχος για το JWST να μελετήσει τις διαδικασίες μικρής και μεγάλης κλίμακας που λειτουργούν για να σχηματίσουν τις σκονισμένες μοριακές δομές που βλέπουμε σε αυτές τις εικόνες»